Με ρωτάνε πολλοί φίλοι ''μα γιατί τέτοιο μένος για τον ΣΥΡΙΖΑ''; Μου λένε ''μόνο έναν χρόνο κυβερνάει, άσε να δούμε πως θα τα πάνε και αυτοί'' και ''οι άλλοι καλύτεροι ήταν''; ''Γιατί τόσο κακόψυχος, βρε αδερφέ''; Τους εξηγώ κι εγώ ότι υπάρχουν ιδιαίτερα σημεία που πρέπει να προσέξει κανείς σε ένα κόμμα, πέρα από το ωραίο χαμόγελο του αρχηγού του. Άλλοι απογοητεύονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι για τους σωστούς λόγους, λένε π.χ. ότι δεν πούλησε αρκετό τσαμπουκά στους έξω, δεν τα έβαλε με τους μασόνους και τη νέα τάξη πραγμάτων.

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα 'ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Σήμερα φέρνοντας -αναπάντεχα στο νου μου έναν αρχαίο μύθο-κατάλαβα τι μπορεί να είναι η αγάπη.

Το κατάλαβα από μια εικόνα πάνω σ' ένα αγγείο: δείχνει τον Πηλέα, να έχει δέσει τα χέρια του γύρω από τη Θέτιδα και να την κραταει σφιχτά.

Αγαπούσε τη Θέτιδα και ο Κένταυρος, που ήταν σοφός, του είχε προβλέψει:

«Η γυναίκα αυτή συνέχεια θα μεταμορφώνεται. Μην φοβηθείς και μη λύσεις ποτέ τα χέρια σου.

Πολλοί δυτικοί πολιτισμοί βλέπουν τα μεικτά συναισθήματα ως αντανάκλαση της αναποφασιστικότητας. Τα μεικτά συναισθήματα όμως, όπως διαπιστώνει μία νέα μελέτη, είναι ένα σημάδι της συναισθηματικής πολυπλοκότητας και δεν είναι απαραιτήτως ένα σημάδι της αναποφασιστικότητας.

Οι άνθρωποι που βιώνουν υψηλότερη συναισθηματική πολυπλοκότητα, σύμφωνα με άλλες μελέτες, είναι επίσης σε καλύτερη θέση να ελέγχουν τα συναισθήματά τους και να έχουν χαμηλότερη συχνότητα εμφάνισης της κατάθλιψης.

Επιστρέφω απόγευμα στο κρεβάτι, ανοίγω το τελευταίο βιβλίο του Χανίφ Κιουρέισι. Μεσάνυχτα όλη μέρα. Εξ αφορμής μιας πρότασης στο οπισθόφυλλο το πήρα.

«Είμαστε αλάθητοι», λέει, «στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν αξιώνουμε το λάθος πρόσωπο. Υπάρχει ένα ένστικτο, μαγνήτης ή αερικό, που γυρεύει το αταίριαστο».

«Είσαι το άλλο μου μισό!»

«Έλα Χριστέ και Παναγία», ήταν η ειλικρινέστατα αυθόρμητη απάντησή μου. Και το συνέχισα, επειδή είχα όρεξη: «Δηλαδή αν είμαι gay, θα κλειστείς σε μοναστήρι;»

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια πολύ ενδιαφέρουσα γνωριμία και συζήτηση.

Οι μικροί μαθητές περνούν τη μέρα τους στο σχολείο με διαφορετικό τρόπο ανάλογα τη χώρα όπου ζουν... Για παράδειγμα στην Κίνα μαθαίνουν πώς να κάνουν ζυμαρικά, στη Γερμανία περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους μαζεύοντας φράουλες ενώ στη Βραζιλία παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Ανοίγοντας την πόρτα της τάξης οι δραστηριότητες ποικίλλουν ανάλογα με τα ήθη, τα έθιμα και τις ανάγκες της χώρας...

«Το μόνο που επιθυμεί ο ερωτευμένος είναι να αγκαλιαστεί σε ένα ιδιωτικό σύμπαν, που η ανθρώπινη γλώσσα πια δεν θα έχει καμιά σημασία»

Ας το παραδεχτούμε. Ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος είναι το πιο κουραστικό πρόσωπο του κόσμου.

Τα λόγια του αμφιθυμικά ταλαντεύονται ανάμεσα στο μοιρολόι και την προσευχή. Οι εξαντλητικές αφηγήσεις του, που βρίθουν από φρικτές επαναλήψεις, βγαίνουν από το στόμα του μηχανικά. Ενώ είναι γεμάτες ερωτηματικά, δεν περιμένουν καμιά απάντηση. Η σημειολογία του, που φλερτάρει με το παρανοϊκό παραλήρημα, κάπως διασκεδαστική στην αρχή, σύντομα αποδεικνύεται μια γκιλοτίνα νοήματος.

«Πήγαινε σ' ένα μουσείο, διάβασε ένα λογοτεχνικό περιοδικό, πήγαινε να παρακολουθήσεις μια διάλεξη. Αυτά θα σε βγάλουν από τα άγχη σου, θα σμιλέψουνε το πνεύμα σου. Σε τέσσερις εβδομάδες θα έχεις γίνει ένας καλλιεργημένος άνθρωπος!».

«Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας. Το να μην αγωνίζεσαι είναι κατάντια».

«Οι ιδεολογίες μάς χωρίζουν. Τα όνειρα και οι αγωνίες μάς ενώνουν».