Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Οποιαδήποτε έννοια ενός «άλλου κόσμου» ή ενός «ανώτερου κόσμου» ή ενός «αληθινότερου κόσμου» ή ενός «άγνωστου κόσμου» αποτελεί ανάθεμα για τον Νίτσε

Το ενδιαφέρον για την παραψυχολογία είναι πολύ παλιό, το απλούστατο γεγονός είναι όμως ότι δεν έχουν υπάρξει μελέτες που να μπορούν να αναπαραχθούν και να αποδεικνύουν την ύπαρξή της.

Ειδικότερα η υπεραισθητική αντίληψη [ESP: extrasensory perception] δεν έχει καταδειχθεί ποτέ σε κάποιο ελεγχόμενο πείραμα, και οι λίγες «επιτυχημένες» επιδείξεις έχουν γίνει σε μελέτες που περιείχαν μοιραία λάθη. Αντί να τις αναμασήσω θα προτιμούσα να κάνω ορισμένες γενικές παρατηρήσεις.

Αν θα θέλαμε να δώσουμε ένα χαρακτηρισμό στο περπάτημα, αυτός θα ήταν "το μαγικό φάρμακο".

Γιατί μαγικό; Διότι αποτελεί τον πλέον φυσικό και οικονομικό τρόπο για να βελτιώσουμε τη σωματική και ψυχική μας υγεία. Τα οφέλη στον οργανισμό μας είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους, άσχετα αν επιλέγουμε ακόμα και για πολύ κοντινές αποστάσεις να μην περπατήσουμε αλλά να χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης Μοργκάν Ζουκό (Morgan Jouquand) περιόδευσε σε 13 χώρες και τράβηξε εντυπωσιακά πλάνα μιας καταρρέουσας «Μητέρας Γης».

Πλάνα από ερείπια αρχαίων πολιτισμών, υποβλητικά τοπία, ηφαίστεια που εκρύγνηνται, πάγοι που λιώνουν...

Ένα είδος άγριου σκυλιού, για το οποίο υπήρχε φόβος πως εξαφανίστηκε πριν από χρόνια, εμφανίστηκε στα βουνά της Νέας Γουινέας, κρυμμένο σε μια από τις πιο απομακρυσμένες και αφιλόξενες περιοχές της Γης.

Σύμφωνα με την ανάλυση του DNA τους, αυτά είναι τα πιο αρχαία και πρωτόγονα σαρκοφάγα σκυλιά που υπάρχουν.

Πόλη στα χρώματα της σκόνης.

Στέγες από λαμαρίνες, κρουστά των ανέμων.

-Μια φορά έλεγα: Ετούτος είναι Τούρκος και Βούλγαρος, ετούτος είναι Έλληνας.

Εγώ έχω κάμει πράματα για την πατρίδα, αφεντικό, που να σηκώνεται η τρίχα σου· έσφαξα, έκλεψα, έκαψα χωριά, ατίμασα γυναίκες, ξεκλήρισα σπίτια.

«Χωρίζονται οι άνθρωποι σε δύο βασικές κατηγορίες: στους έξυπνους και στους βλάκες. Αν και η μεταξύ τους διάκριση δεν είναι δύσκολη, όσοι ανήκουν στην πρώτη δεν το λένε και όσοι ανήκουν στη δέυτερη δεν το ξέρουν.»

Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου

Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει

Σιγά σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!

Το παντελόνι ήταν νεανικό. Αυτή ήταν άλλωστε και η αρχική του πρόθεση. Nα δείχνει μοντέρνος, αλλά τον χαλούσε το χρώμα. Μπορντώ σκούρο, πεθαμένο. Το ύφασμα ήταν τριάντα τοις εκατό ακρυλικό, αλλά από αυτά δεν ήξερε. Ψιλά γράμματα.