«Ενστικτο εδαφικότητας» το ονόμασαν. Όταν απειλείται με διείσδυση ένας ζωτικός, ατομικός σου χώρος, εκλύεται πάντα επιθετικότητα. Όσο πιο στριμωγμένος και ασφυκτικός ο χώρος, τόσο μεγαλύτερη η επιθετικότητα. Οι ηθολόγοι το επιβεβαίωσαν στη συμπεριφορά των ζώων και οι ανθρωπολόγοι στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Το κλειστό ίδρυμα της φυλακής υπήρξε ένα κατάλληλο φυσικό εργαστήριο για την πειραματική διερεύνηση του φαινομένου αυτού.

Η Mύριαμ θυμάται τη γιαγιά μου. Δεκαετία του '70: «Κάντε κάτι με αυτό το παιδί, όλο κουρέλια και τα μαλλιά στα μάτια, πώς θα πάει στον χορό του Αρσακείου σε αυτό το χάλι, έτσι είναι οι ντεμπιτάντ;».

«Αυτός ο κόσμος τσακίζει τους ανθρώπους και στο μέρος που τσακίζονται εμφανίζεται ένα ράγισμα. Κι όσοι αρνούνται να τσακιστούν, αυτούς ο κόσμος τους σκοτώνει».

Το Dinan είναι ένα πανέμορφο γαλλικό μεσαιωνικό χωριό που βρίσκεται στο Côtes-d’Armor και ανήκει στα ωραιότερα χωριά της χώρας. Και πώς αλλιώς άλλωστε αφού με την πρώτη ματιά κερδίζει τον επισκέπτη με τις ομορφιές του.

Μικρό, γοητευτικό, εντυπωσιακό, καταπράσινο, κουκλίστικο, μοιάζει να έχει ξεπηδήσει μέσα από σελίδες παραμυθιού...

Σε μέρες που τα cafe-bar ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στις πόλεις σε μια κούρσα για την πιο μοντέρνα αισθητική, υπάρχουν κάποιες ιστορικές γωνιές που αντιστέκονται στον χρόνο. Με θαμώνες που καθόρισαν παγκοσμίως τις τέχνες, την πολιτική και την επιστήμη, σε αυτά τα cafe κάθε φλιτζάνι που σερβίρουν σε τυλίγει με αρώματα εποχών που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

-Όσο πιο βαρύ είναι το φορτίο, όσο πιο κοντινή στη γη είναι η ζωή μας, τόσο είναι πιο αληθινή πιο πραγματική. Σ΄αντιστάθμισμα, η ολική απουσία του φορτίου κάνει το ανθρώπινο ον να γίνεται πιο ελαφρύ απ΄τον άνεμο, να πετάει, ν΄απομακρύνεται από τη γη, απ΄το γήινο είναι, να μην είναι παρά μόνο κατά το ήμιση αληθινό και οι κινήσεις του να είναι εξίσου ελεύθερες όσο και χωρίς σημασία.

Θεωρώ τη ζωή ένα πανδοχείο όπου πρέπει να μείνω μέχρι να έρθει η άμαξα της αβύσσου.

Δεν ξέρω που θα με πάει γιατί δεν ξέρω τίποτα. Θα μπορούσα να θεωρήσω αυτό το πανδοχείο φυλακή γιατί είμαι υποχρεωμένος να περιμένω εκεί μέσα.

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα! Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περισσία.

Έρχεται η ώρα που δεν θα σε παίρνω από πίσω σα σκύλος, που δεν θα σε κατασκοπεύω με τη σκέψη, που δε θα σε πολιορκώ με υποθέσεις, που δε θα στήνω αγανακτισμένους διαλόγους στο μυαλό μου μαζί σου τις νύχτες, που δεν θα αγωνιώ για την εντύπωση που σου δίνω.

Αν και όλοι κάνουμε ένα- δύο σαρκαστικά σχόλια που και που, ένας σαρκαστικός άνθρωπος εκφράζει το χιούμορ ως ειρωνεία κάνοντας σχόλια για τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που βιώνει.

«Ένας πλάνης, αυτό είναι, ένας ζητιάνος,» έλεγε ήσυχα η γυναίκα που μιλούσε με το φόβο.

Την είχα συναντήσει το πρωί στην πόρτα του σχολείου. “Το νου σας μακριά από φόβο,” είπε στα παιδιά της και χαμογέλασε στην έκπληκτη όψη μου. Συστήθηκε και με προσκάλεσε σπίτι της το απόγευμα.