Λίγο πριν τα Χριστούγεννα ένας μαθητής Δ΄ Δημοτικού συζητά με την μαμά του για το δώρο του. «Μαμά τι δώρο θα μου πάρεις φέτος;». Εκείνη απαντά «Θα δούμε, δεν είχες καλούς βαθμούς φέτος στο σχολείο». Επικρατεί σιωπή για λίγο. Το παιδί χαμηλώνει το κεφάλι του και συνεχίζει να προχωρά. Η απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια,

νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –

ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.

Δεν ξέρω πώς πίνεις τον καφέ σου. Σκέτο; Με ζάχαρη; Δεν ξέρω τι σε κρατάει ξύπνια τα βράδια. Ποια σκέψη σε κάνει να πατάς καλά στη γη και να παλεύεις για τα όνειρά σου.

Αλλά σε ξέρω. Ναι, εσένα σε ξέρω.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.

Σε κάθε ιερωμένο ή καλογριά,

Σε φρόνιμους και σε παραλυμένους,

Σε ζητιάνους, τεμπέλικα κορμιά,

Η Νέα Υόρκη γεμίζει ζωγραφισμένα πουλιά σε μια προσπάθεια να διασώσει τα 314 είδη που κινδυνεύουν..

Με 314 γκραφίτι σπάνιων πουλιών, πουλιών που απειλούνται με εξαφάνιση, το Audonon Mural Project προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες γύρω από το ζήτημα της φύσης και των ζώων που κινδυνεύουν.

Πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ένας καναπές; Πολύ, αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν το «εργαλείο» της δουλειάς του Σίγκμουντ Φρόυντ.

Για πολλούς από εμάς, ο καναπές αποτελεί κεντρικό στοιχείο της εικόνας που φανταζόμαστε να επικρατεί στο γραφείο ενός ψυχιάτρου. Σήμερα δεν θα βρούμε καναπέ στα περισσότερα γραφεία ψυχιάτρων, όμως υπήρξε πράγματι ένας καναπές που διαμόρφωσε το εν λόγω στερεότυπο.

Σαράντα έξι πέτρινα χωριά, εξήντα-κάτι πέτρινα γεφύρια κι αμέτρητα χιλιόμετρα καλντερίμι: όταν τα ανθρώπινα έργα ενσωματώνονται στη φύση, όταν κλείνεις τα μάτια και πάλι πέτρα βλέπεις... Ε, τότε σίγουρα ξημέρωσες στο Ζαγόρι.

Περισσότεροι από εκατό εθελοντές δούλεψαν σκληρά στην πόλη Kenosha της Αμερικής για να φτιάξουν μία ξεχωριστή παιδική χαρά για παιδιά με αναπηρίες. To ιδιαίτερο αυτό εγχείρημα διήρκησε, ούτε λίγο ούτε πολύ, τρία χρόνια και φυσικά έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από την τοπική κοινωνία.

Θα σε ταξιδέψω πίσω στο χρόνο και θα σου μιλήσω για μια περίοδο τόσο μακρινή όσο και κοντινή, για εκείνη την ανεμελιά που πίστεψες ότι θα διαρκέσει παντοτινά, για όσα όνειρα φάνταζαν στόχοι εφικτοί, για ελπίδες που χρωμάτιζαν τη ζωή και για καφέδες με φίλους που έκλειναν παιχνιδιάρικα το μάτι στην ευτυχία.