
Έλσα Νικολαΐδου
Η Έλσα Νικολαΐδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο ΑΠΘ Φιλοσοφία (προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές) και Αριστοτελική Φιλοσοφία δίνοντας μια νέα ερμηνεία του Αριστοτελικού ορισμού της ψυχής (διδακτορική διατριβή). Έχει λάβει μέρος με ανακοινώσεις σε πανελλήνια, διεθνή και παγκόσμια Συνέδρια Φιλοσοφίας. Από το 2005 διαμένει στη Λάρνακα της Κύπρου και διδάσκει Νεοελληνική Γλώσσα, Λογοτεχνία και Φιλοσοφία σε ιδιωτικό σχολείο, όπου είναι η Επικεφαλής του Τμήματος Γλωσσών. Έχει διεξάγει σεμινάρια Φιλοσοφίας με τον Οργανισμό Νεολαίας Κύπρου και μαθήματα Φιλοσοφίας σε Παιδιά στο Ίδρυμα Πολιτιστικής Δημιουργίας για Παιδιά και Νέους και το Μουσείο Πιερίδη- Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου. Είναι συγγραφέας δεκάδων άρθρων με αντικείμενο την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Από το 2018 συνεργάζεται με την εφημερίδα της Κύπρου Ο Φιλελεύθερος, όπου διατηρεί εβδομαδιαία στήλη Φιλοσοφίας με τίτλο «Φιλοσοφία και Ζωή».
Σενέκας: «Τώρα ζω;»
Ζούμε στο έπακρο, εξαντλούμε τη ζωή μας ή θεωρούμε τον χρόνο μας μια ανεξάντλητη παρακαταθήκη ζωής ως τα γηρατειά; Μήπως είμαστε πολύ απασχολημένοι για να ζήσουμε; Αυτά τα ερωτήματα θέτει ο Σενέκας σε πολλά από τα έργα του. Στο Περί της συντομίας της ζωής ο συγγραφέας απευθύνεται στον Παυλίνο (επόπτη της προμήθειας και διανομής του σίτου στη Ρώμη) για να τον πείσει ότι ήρθε ο καιρός να αποσυρθεί από τα καθήκοντά του και να αξιοποιήσει τον χρόνο του προς όφελός του. Αρκεί να ρίξει μια ματιά γύρω του. Όλοι επιθυμούν να ζήσουν περισσότερο, γιατί ανάλωσαν τη ζωή τους σε ανούσια πράγματα.
Πλάτων: Ο τελευταίος νόμος
Οι Νόμοι είναι το τελευταίο πλατωνικό έργο. Ο συγγραφέας δεν πρόλαβε ούτε να το εκδώσει. Ήταν γραμμένο σε πίνακες με κερί και ο γραμματέας της Ακαδημίας, Φίλιππος ο Οπούντιος, ανέλαβε το έργο της μεταγραφής του («Φίλιππος ὁ Ὀπούντιος τοὺς Νόμους αὐτοῦ μετέγραψεν ὄντας ἐν κηρῷ» Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων 3.37), χωρίζοντας το περιεχόμενό του σε δώδεκα βιβλία. Πρόκειται για το εκτενέστερο έργο του Πλάτωνα (που ξεπερνά ακόμη και την Πολιτεία).
Μάρκος Αυρήλιος: Το πιο γαλήνιο μέρος είναι ο εαυτός σου
«Οι άλλοι θέλουν να αποσυρθούν σε εξοχικά, ακροθαλασσιές και βουνά, ακόμη κι εσύ συνήθισες να τα λαχταράς αυτά πολύ. Όλο αυτό όμως είναι πολύ αφελές (ἰδιωτικώτατόν), εφόσον όποια ώρα θελήσεις μπορείς να αποσυρθείς στον εαυτό σου (εἰς ἑαυτὸν ἀναχωρεῖν). Γιατί πουθενά δεν υπάρχει πιο ήσυχο ή γαλήνιο μέρος για να αποσυρθεί ένας άνθρωπος από τον ίδιο του τον εαυτό.» Μάρκος Αυρήλιος, Τὰ εἰς ἑαυτὸν 4.3.1
Λουκρήτιος: «Ω άθλια μυαλά ανθρώπων»
Όταν ο Λουκρήτιος συγγράφει το μακροσκελές ποίημα De rerum natura (Περί φύσεως των πραγμάτων), το λογοτεχνικό αριστούργημα που περιλαμβάνει ολόκληρη την Επικούρεια φιλοσοφία, δεν πρωτοτυπεί. Τουλάχιστον όχι σε σχέση με την αρχαιοελληνική φιλοσοφική παραγωγή του Ξενοφάνη, του Παρμενίδη, και του Εμπεδοκλή που έχουν προηγηθεί όσον αφορά τη φιλοσοφική ποίηση. Ωστόσο, αυτή τη φορά η φιλοσοφία αλλάζει γλώσσα, γράφεται στα λατινικά, γεγονός που θα βοηθήσει σημαντικά στη διάδοση της στη Ρώμη. Η αλλαγή βέβαια, όπως μας πληροφορεί ο Κικέρωνας (Tusc. 4.6-7), έχει ήδη αρχίσει και η διδασκαλία του Επίκουρου έχει καταλάβει όλη την Ιταλία (Italiam totam occupaverunt).
Αριστοτέλης: Η τέλεια ευδαιμονία
«Αν η ευδαιμονία είναι ενέργεια σύμφωνη με την αρετή είναι λογικό να είναι η καλύτερη.»
Αριστοτέλης, Ἠθικὰ Νικομάχεια 1177a12-13
Αριστοτέλης, Περὶ ψυχῆς: Τι είναι ψυχή
Τι είναι ψυχή; Αυτό το ερώτημα απασχόλησε τη σκέψη των αρχαίων στοχαστών ήδη από τα πρώτα βήματα της φιλοσοφίας. Από τον Θαλή έως τον Αριστοτέλη, οι φιλόσοφοι προσπάθησαν να ορίσουν την ψυχή σύμφωνα με τη θεωρία τους: Η ψυχή είναι σφαιροειδή σχήματα (Δημόκριτος), σκόνες («ξύσματα», Πυθαγόρειοι), ο νοῦς (Αναξαγόρας), ο ἀήρ (Διογένης, Αναξιμένης), το πῦρ ή η ἀναθυμίασις (Ηράκλειτος), το ὕδωρ (Ίππων), το αἷμα (Κριτίας), η ἁρμονία (Πλάτων, Φαίδων 85e-86d). Ο Αριστοτέλης είναι ο πρώτος που θα αφιερώσει ένα ολόκληρο έργο, το Περί ψυχής όπου στο Α΄ βιβλίο θα ξεκινήσει από τις θεωρίες των προγενεστέρων, ώστε «να κρατήσουμε όσα έχουν ειπωθεί σωστά και να προφυλαχτούμε από τις λανθασμένες απόψεις».
Μάρκος Αυρήλιος: «Ο Επίκουρος λέει…»
«Κάθε φορά που αισθάνεσαι πόνο έχε πρόχειρο ότι αυτό δεν είναι ούτε υποτιμητικό (αἰσχρόν) ούτε κάνει χειρότερη τη διάνοια που είναι αυτή που κυβερνά· ούτε όμως τη βλάπτει όσο είναι λογική και κοινωνική. Στις περιπτώσεις των περισσότερων πόνων αυτό που είπε ο Επίκουρος θα σε βοηθήσει, ότι ο πόνος δεν είναι αφόρητος ούτε αιώνιος, αν θυμάσαι ότι έχει όρια και δεν προσθέτεις άλλα. Και να θυμάσαι και αυτό, ότι πολλά από αυτά που φέρνουν πόνο και προκαλούν ενοχλήσεις διαφεύγουν την προσοχή μας· όπως το να νυστάζεις και το να καίγεσαι από τη ζέστη και το να μην έχεις όρεξη· όταν δυσφορείς με κάτι από αυτά, λέγε στον εαυτό σου ότι ενδίδεις στον πόνο.»
Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν 7.64
Μουσώνιος Ρούφος: Η Ηθική του φαγητού
Στα ελληνιστικά χρόνια η φιλοσοφία παίρνει άλλη τροπή. Ο Επικουρισμός, ο Στωικισμός και ο Σκεπτικισμός, παρά τη διαφορετική αφετηρία, υπόσχονται αταραξία και προσωπική ευτυχία. Η φιλοσοφία έχει χρησιμότητα, είναι θεραπεία από τις καθημερινές προκλήσεις αλλά και πρόληψη ενάντια στα δεινά. Ποτέ άλλοτε η φιλοσοφία δεν είχε βοηθήσει σε τέτοιο βαθμό το άτομο. Οι φιλόσοφοι εστιάζουν σε καθημερινές συμβουλές και ασκήσεις για μια πιο ευτυχισμένη ζωή, απαλλαγμένη από τις προκλήσεις των καιρών. Η πρακτική άσκηση παίζει καθοριστικό ρόλο και τείνει να ξεπεράσει τη μελέτη της φιλοσοφίας. Ο άνθρωπος θέλει να ζήσει ευτυχισμένα. Οι φιλόσοφοι έχουν τις απαντήσεις· γράφουν συγγράμματα, δίνουν ομιλίες, ανοίγουν σχολές.
Σενέκας: Οι αρχαίοι έχουν χρόνο για σένα
Η ζωή είναι όμορφη και μοναδική. Κάποιες φορές ωστόσο τυχαία εμπόδια ματαιώνουν την ευτυχία μας. Σαν τοίχος στέκονται μπροστά μας και αποσπούν την προσοχή μας από τον στόχο. Οι επιλογές πολλές. Άλλες γνωστές άλλες άγνωστες. Πώς θα χειριστούμε τη ζωή μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;
Αριστοτέλης: «Στα μάτια βρίσκεται η ντροπή»
Γιατί να ασχοληθεί ένας φιλόσοφος με την ντροπή και να επιχειρήσει να την ερευνήσει σε βάθος; Η ντροπή είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα, αρνητικό. Αλλά έχει και τη θετική του πλευρά ως μέσο προφύλαξης από πράξεις που θα οδηγήσουν σ’ αυτό. Ως εκ τούτου, ο Αριστοτέλης θα αφιερώσει κεφάλαια στην εξέταση της ντροπής τόσο στα Ηθικά Νικομάχεια όσο και στη Ρητορική. Όπως είναι φυσικό, η φιλοσοφική πραγμάτευση εξαρτάται από το αντικείμενο συζήτησης. Έτσι, στα Ηθικά Νικομάχεια η έννοια της ντροπής κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή της στο Β΄ βιβλίο, όταν ο συγγραφέας μιλάει για τις μεσότητες και αναφέρεται παρεμπιπτόντως στο συναίσθημα της ντροπής: