Open Source Content Management

Ένας ραβίνος είχε μια συζήτηση με τον Κύριο για τον Παράδεισο και την Κόλαση.

«Θα σου δείξω την Κόλαση», του είπε ο Κύριος και τον οδήγησε σ ΄ένα δωμάτιο που είχε στη μέση ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι.

Οι άνθρωποι που κάθονταν γύρω απ’ το τραπέζι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι.

Νόμιζα πως αυτοί οι άνθρωποι θέλουν το καλό μας.

Αλλά αυτοί είναι αληθινοί δικτάτορες.

 Μόνο η εξουσία τους ενδιαφέρει και τίποτα άλλο, ακόμα και να χρειαστεί να δηλητηριάσουν ολόκληρη την πόλη, ακόμα κι αν χρειαστεί να απολύσουν όλο τον κόσμο.

Η ντροπή τελειώνει οριστικά όταν τελειώνει ο έρωτας.

Έτσι μου φαίνεται.

Το έχω ξαναδεί το έργο.

Να λες στον εαυτό σου από το πρωί της ημέρας:

Θα συναντηθώ με ανθρώπους πολυπράγμονες, αχάριστους, αλαζόνες, δολερούς, φθονερούς, ακοινώνητους.

Όλα τούτα τους συμβαίνουν επειδή αγνοούν το καλό και το κακό.

Η ρίζα του κακού βρίσκεται στο ότι οι άνθρωποι πιστεύουν πως υπάρχουν περιστάσεις που επιτρέπεται να μεταχειρίζονται τους άλλους χωρίς αγάπη, όμως στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν τέτοιες περιστάσεις.

Θέλω να σου δείξω όλες τις κάμαρες

την άσπρη, την τριανταφυλλιά, τη φυστικιά, τη μαύρη

και τα παλιά ντουλάπια και τα μπαούλα και τα μικρά συρτάρια

και τα υπόγεια με τα’ άδεια κιούπια και με τα σπασμένα έπιπλα

Ο καθένας συναντάει τον άλλον και πίσω από τον άλλο τον ίδιο του τον εαυτό.

Όσο κι αν αγαπήσουμε κάποιον κι όσο κι αν αυτός μπορέσει να ανταποδώσει τα αισθήματά μας, η πιθανότητα να τον χάσουμε πάντα υπάρχει.

Πρέπει να είμαστε μόνοι, να νιώσουμε τη μοναξιά για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει η παρουσία του άλλου.

Μεγαλώνουμε, παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά ή μετακομίζουμε σε άλλη χώρα, καθώς περνάνε τα χρόνια πολλοί είναι οι λόγοι που αλλάζουν τη δυναμική ανάμεσα σε εμάς και τους φίλους μας. Όσο μεγαλώνουμε όχι μόνο δυσκολευόμαστε να κρατήσουμε τις φιλίες που ήδη έχουμε αλλά και να κάνουμε καινούριες. Για ποιους λόγους είναι τόσο δύσκολο και πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε;

Η πικρία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των ζωντανών οργανισμών.

Γιατί αυτοί ζητούν πολλά απ’ τη ζωή, και η ζωή τις περισσότερες φορές δίνει λίγα.

Απόψε μέτρησα για σένα χίλια μίλια
λευκό χαρτί μες στης αγάπης τη μποτίλια,
το φως που ρίχνει η κάμαρά σου στην αυλή σου,
για μένα είναι σινεμά του παραδείσου.