Γάτες και σκύλοι μόνοι τους στους δρόμους είναι κάτι συνηθισμένο, αλλά άλογο να κάνει βόλτα μόνο του είναι κάτι σπάνιο, για τις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις. Όχι όμως για της συνοικία Φέχενχαϊμ (Fechenheim), στη Φρανκφούρτη.

Εκεί, οι κάτοικοι έχουν συνηθίσει σε ένα διαφορετικό είδος «εξωτερικού κατοικίδιου ζώου». Πρόκειται για μια αραβική φοράδα, που ονομάζεται Τζένη.

Στη Nara της Ιαπωνίας, τα ελάφια Σάικα (Sika) δεν περιορίζονται σε δάση ή πάρκα, αλλά κυκλοφορούν μόνα τους στους δρόμους, όπως οι άνθρωποι, συγκεκντρώνονται σε χώρους με πράσινο, ενώ περιηγούνται σε καταστήματα, έστω και έχουν μπάρες στην είσοδο.

Αυτός ο επικίνδυνος δρόμος, με τις συνεχείς στροφές, εκτός από την γραφικότητα που προσδίδει στο τοπίο, οδηγεί σε ένα χωριουδάκι, το οποίο επί αιώνες ήταν κέντρο εμπορίου στο δρόμο από το Θιβέτ προς τη Ινδία.

Το Ντζουλούκ (Dzuluk) των 700 κατοίκων, σήμερα, βρίσκεται σε ύψος περίπου 3.000 μέτρων στο άγριο έδαφος των χαμηλότερων Ιμαλαΐων, στο ανατολικό Σίκκιμ (Sikkim), του ινδικού κράτους Sikkim, και αποτελεί τουριστικό προορισμό.

Σαν τώρα θυμάμαι εκείνες τις ημέρες. Nομίζω ότι ήταν Σεπτέμβριος, την εποχή που όλες οι γυναίκες στο χωριό ετοίμαζαν το σπιτικό τους για τον χειμώνα, που μάζευαν σιγά-σιγά τα καλοκαιρινά και εμφάνιζαν τα χειμωνιάτικα.

Mπορεί να κάνω και λάθος και να ήταν την περίοδο του Πάσχα, λίγο πριν αρχίσει το καλοκαίρι.

«Τα φανταζόμουν όλα αυτά και αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου άνθρωποι, άνθρωποι που ήξερα, που τους σκότωναν σιγά σιγά οι συγγενείς τους και τα πιο κοντινά τους πρόσωπα.

Θυμήθηκα τα βασανισμένα σκυλιά που είχαν τρελαθεί, τα σπουργίτια που τα μαδούσαν ζωντανά τα παιδιά και τα πετούσαν στο νερό και όλες αυτές τις βασανισμένες, πονεμένες ζωές που έβλεπα συνεχώς από μικρό παιδί σε αυτή τη πόλη.

«Kάποιος είπε: "Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου".

Έτσι είναι· γι' αυτό, όσο πιο τσακισμένα τα ελληνικά, ο κόσμος γύρω μας, ο κόσμος μέσα μας είναι έτοιμος να καταρρεύσει.

Στη διάρκεια της ζωή μας θα συναντήσουμε πολλούς ανθρώπους. Υπάρχουν άνθρωποι που θα περπατήσουν μαζί μας, παράλληλα με εμάς, για πολλά χιλιόμετρα κι άλλοι μόλις μερικά μέτρα…

Τι είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε από την αρχή, όταν ξεκινάμε το ταξίδι της συντροφικής αναζήτησης;

Είναι δύσκολο να δίνεις κάτι που δεν έχεις, και αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, είναι σχεδόν αδύνατο να μοιραστείς την αγάπη με άλλους.

H αγάπη για τον εαυτό μας είναι μέρος μιας θεμελιώδους διαδικασίας στη ζωή μας που μας επιτρέπει να μπορούμε να αγαπάμε και τους άλλους.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.

ΤΕΧΝΗ - ΤΥΧΗ - ΤΟΛΜΗ, δεν είναι άλλες, είναι οι τρεις αυτές περίφηµες λέξεις που µου 'ρχονται κάθε φορά στο νου, όταν ετοιµάζοµαι ν' ανοίξω ένα γράµµα, κι αργοπορώ, κοιτάζοντας τη µεγάλη και τυπική σφραγίδα των Τ.Τ.Τ.

Τη δικιά µου σφραγίδα είναι καιρός τώρα που την κουβαλώ µε αδικαιολόγητην υπερηφάνεια χαραγµένη επάνω στοδέρµα µου και συνήθισα πάντα να τη διαβάζω σύµφωνα και µόνο µε τα αισθήµατα που µου την εµπνεύσανε.