Open Source Content Management

«Σ' όλον τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα κορίτσι…

κάνει τις λέξεις να κρέμονται άναυδες...

ομολογεί ανάσες ποιήματα…

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.

Είναι ορθή στα βλέφαρα μου

Και τα μαλλιά της στα δικά μου.

Έχει το σχήμα των χεριών μου,

Κρατά το χρώμα των ματιών μου,

Την καταπίνει η σκιά μου

Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τα περασμένα·

ξυπνούν αργά, σα μουσικές νεκρές από καιρό,

– σα μουσικές που χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,

κι έρχονται πάλι, μαγικά κι ανέλπιδα, σε μένα·

Εξακολουθώ να μην πιστεύω

έρχεσαι δίπλα μου

και η νύχτα είναι μια χούφτα

αστεριών και ευθυμίας

Σ ένα κόμμα για μια ανάσα
Στη μοίρας το παρακάτω,
Που η άνω τελεία ξέφυγε
Για της ζωής το παραπέρα.

Να δίνετε πάντα τον καλύτερο εαυτό σας, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Να μην ξεχνάτε, όμως, ότι ο καλύτερος εαυτός σας δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος από τη μια στιγμή στην άλλη.

Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν διαρκώς, οπότε ο καλύτερος εαυτός σας μπορεί τη μια να είναι πραγματικά καλός και την άλλη όχι και τόσο.

Το θυμότανε. Πάντα. Δυνατά. Τις μέρες και τις νύχτες. Σαν «όνειρο», σα μοσκοβολιά, κι έλεγε…—το ’λεγε όλες τις στιγμές, και το παράγγελνε με πάθος στον εαυτό του— αν γλύτωνε, αν ξανανέβαινε στο φως, να ψάξει, να. κοσκινίσει όλον τον κόσμο, ώσπου να την βρει— όποια κι αν ήταν, όπως κι αν την έλεγαν…—και να σκάψει να της φιλήσει τα χέρια, να την γεμίσει με δακρυσμένα «ευχαριστώ».

Το πιο πολύτιμο ρούχο μας.
Το πιο επίσημο ρούχο μας.
Το πιο εμφανίσιμο ρούχο μας.
Η χλαμύδα μας.
Το φράκο μας.
Το νυχτικό μας.

Που λέτε, μου είχαν πει παλιά για κάποιον ο οποίος, επειδή ο φίλος του ήταν φυλακή, κοιμόταν κάθε νύχτα καταγής στη κάμαρά του, για να μην απολαμβάνει την άνεση που είχαν στερήσει από εκείνον που αγαπούσε.

Ποιος, αγαπητέ κύριε, ποιος θα κοιμόταν καταγής για μας;

Αν είμαι ικανός εγώ για κάτι τέτοιο;

Ακούστε να δείτε, θα ήθελα να είμαι.

Ναι, θα είμαστε όλοι ικανοί να κάνουμε το ίδιο κάποια μέρα, κι αυτό θα είναι η σωτηρία.