Μαγικές φωτογραφίες βιβλιοθηκών σε όλο τον κόσμο από τον Γάλλο φωτογράφο Franck Bohbot.

Αχ, είναι δύσκολο να βρεις αυτό το θεϊκό μονοπάτι μέσα σ' αυτή τη ζωή που κάνουμε, σε τούτη δω την αποβλακωμένη και ανούσια εποχή με την πνευματική της στειρότητα, την αρχιτεκτονική της, τις επιχειρήσεις της, την πολιτική της, τους ανθρώπους της!

Τα τελευταία χρόνια ειδικότερα υπάρχει μεγάλο θέμα με την λογοκρισία, σε όλα τα θέματα πόσο μάλλον στα posters των ταινιών. Όλα περνάνε από κόσκινο όταν είναι να βγει μια ταινία στους κινηματογράφους (βέβαια παίζουν μεγάλο ρόλο και τα συμφέροντα), αλλά αυτά που την πληρώνουν στην τελική είναι τα posters.

Από τις απομονωμένες κοινότητες των Άμις στις ΗΠΑ και τα παμπάλαια χωριά της Μιανμάρ χτισμένα μέσα σε λίμνη ως το οχυρωμένο χωριό του Δράκουλα, κάθε μας βήμα είναι και ένα ταξίδι σε εποχές που έχουν από καιρό περάσει. Όχι όμως και για τους κατοίκους τους.

Ο Salvador Dalí είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους του 20ου αιώνα και η πιο εκκεντρική φυσιογνωμία της σύγχρονης τέχνης. Μεταξύ άλλων, σχεδίασε εξώφυλλα για περιοδικά αλλά και διαφημιστικές αφίσες.

Ο Άη-Βασίλης του Μινιόν, οι κούτες με τα γάλατα που στοιβάζονταν στα πόδια του τροχονόμου, η απίστευτη για την εποχή κι όμως αληθινή κίνηση στους βρεγμένους δρόμους.

Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για το δημοτικό σχολείο της Γαύδου με τη μία μαθήτρια γύρισε ο Θοδωρής Θωμαδάκης για το Κινηματογραφικό Εργαστήρι Χανίων.

Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων. Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.

Γιορτές χωρίς περιττές χρυσόσκονες, ανακαλύπτοντας ένα από τα πιο ανόθευτα κομμάτια της ελληνικής υπαίθρου. Με γλέντια σε παντοπωλεία-καφενεία και τσίπουρα να ζεσταίνουν την καρδιά. Δεν έχουν να προσφέρουν πολυτελή mountain resorts και γκουρμέ εστιατόρια για ρεβεγιόν. Μόνο την αίσθηση της αναγέννησης σ' ένα από τα πιο ανόθευτα κομμάτια της ελληνικής υπαίθρου.

Το ηθικό Zeitgeist. Ξεκινήσαμε το παρόν κεφάλαιο δείχνοντας ότι δεν στηρίζουμε —ούτε καν οι θρήσκοι— την ηθικότητά μας σε ιερά βιβλία, όσο κι αν μας αρέσει ίσως να υποθέτουμε το αντίθετο. Με ποιον τρόπο όμως διακρίνουμε το σωστό από το λάθος;