Την ημέρα που η Σουηδική Ακαδημία, ανακοινώνοντας το Νόμπελ Λογοτεχνίας 1964, βρέθηκε μπροστά σε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη: η τιμή που είχε επιφυλάξει στον στρατευμένο φιλόσοφο και συγγραφέα Ζαν-Πολ Σαρτρ δεν γινόταν αποδεκτή από τον ίδιο!

Όταν κάποιος γονέας ερχόμενος στο λύκειο για να μάθει για την εκπαιδευτική πορεία του παιδιού του αιτιολογεί την έλλειψη θάρρους του παιδιού του – και τη μη ενεργή συμμετοχή του στο μάθημα – στη ντροπαλότητά του, τότε εμφανίζεσαι λίγο – πολύ διχασμένος. Να εξάρεις αυτή τη ντροπαλότητα ή να την εξορκίσεις;

Η παιδική ηλικία – τι ήταν στ' αλήθεια; Τι ήταν η παιδική ηλικία; Πως αλλιώς να ρωτήσει να μάθει κανείς γι' αυτήν χωρίς να κάνει τούτη την αμήχανη ερώτηση – τι ήταν – εκείνη η φλόγα, η έκπληξη, η αδιάλειπτη αίσθηση πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, εκείνη η γλυκιά, η βαθιά, η ακτινοβολούσα αίσθηση των δακρύων που σου πλημμυρίζαν τα μάτια; Τι ήταν;

Ο ποιητής μπορεί να διακινδυνέψει τα πάντα για να κατακτήσει την απόλυτη μοναξιά, που είναι απαραίτητη για να πραγματοποιήσει το ποιητικό του έργο—να το αποσπάσει από το κενό για να του δώσει ζωή.

Στα σύνορα Ουγγαρίας – Αυστρίας ο 17χρονος Αχμάντ εξηγεί σε έναν δημοσιογράφο ότι πια δεν έχει σχεδόν τίποτα που να είναι δικό του από την στιγμή που με την οικογένειά του έφυγαν από την πόλη Deir ez-Zor της Συρίας όπου ζούσαν για μια καλύτερη ζωή «είτε στην Σουηδία, είτε στην Φιλανδία είτε στην Γερμανία», σε όποια χώρα τέλος πάντων μπορέσουν.

Ένας έφηβος, για χιλιοστή φορά, κατηγορεί τους γονείς του, όλο ένταση, λέγοντάς τους «Δεν με καταλαβαίνετε!».

Οι γονείς προσπαθούν απεγνωσμένα να τον καταλάβουν, να τον πείσουν ότι τον κατάλαβαν, να κάνουν σαν να τον καταλαβαίνουν, να δείχνουν ότι έχουν καταλάβει....

Το επάγγελμα του βοσκού, στις περισσότερες χώρες του Δυτικού κόσμου, ήταν ένα επάγγελμα «προς εξαφάνιση» για πολλά χρόνια. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι, μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν θα σκεφτόντουσαν καν το να γίνουν βοσκοί, και η εικόνα που έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας είναι ενός γραφικού , από «άλλη εποχή» ηλικιωμένου.

Φωτογράφος αφαιρεί τα smartphones από τις φωτογραφίες για να τονίσει την εμμονή μας με αυτά... Οι φωτογραφίες του Eric Pickersgil αποτυπώνουν τον εθισμό μας με τη τεχνολογία.

Ο φωτογράφος Eric Pickersgill βρισκόταν σε ένα cafe στη Νέα Υόρκη όταν άρχισε να παρατηρεί μια οικογένεια που καθόταν στο διπλανό του τραπέζι.

Είναι πολύ όμορφο να βλέπουμε τα λουλούδια ροζ. Να σηκώνουμε το κεφάλι μας στον ουρανό και να βλέπουμε τα σύννεφα σε σχήμα καρδιάς. Να διαβάζουμε ένα παραμύθι και να ονειρευόμαστε το δικό μας πρίγκιπα. Να ακούμε ένα τραγούδι και να φανταζόμαστε πώς θα είναι να το αφιερώνουμε σε κάποιον.

60 δευτερόλεπτα μέσα στο μυαλό ενός αυτιστικού ανθρώπου..