Από το τρίτο μέρος του Ζαρατούστρα (ελληνισμένο από το Δ. Λιαντίνη)

Το τραγούδι του άλλου χορού

1. «Τώρα στο τέλος σε κύτταξα στα μάτια ζωή: και είδα να γυαλίζει χρυσάφι στα νυχτερινά σου μάτια –μπροστά σε τόση ηδονή ανίκητη εστάθη η καρδιά μου:

Βάρκα χρυσή να λάμπει είδα στης νύχτας τα νερά, μια χρυσή βάρκα που πετάριζε, που βούλιαζε και μεθούσε και πάλι μούγνεφε!

Ο Ζαρατούστρα γύρισε πάλι πίσω στο βουνό και στη μοναξιά της σπηλιάς του και αποτραβήχτηκε από τους ανθρώπους: περιμένοντας, σα σπορέας, που έχει ρίξει το σπόρο του.

Μα η ψυχή του γιόμισε από ανυπομονησία και επιθυμία γι' αυτούς που αγαπούσε: γιατί είχε να τους δώσει. Πολλά ακόμη.

Η Μπλε Πολυκατοικία, το Ρεξ, τα Προσφυγικά και άλλα κτίρια του Μεσοπολέμου που απομένουν να διηγούνται ιστορίες από την παλιά Αθήνα..

Τι θα δείχνατε σε κάποιον που θα σας ρωτούσε για την Αθήνα του Μεσοπολέμου; Επιβίωσαν άραγε τη μανία των κατεδαφίσεων κτίρια σχεδιασμένα στις αρχές της δεκαετίας του '30;

Η "μάσκα της ντροπής", γνωστή στη Γερμανία ως Schandmaske, ήταν μια τιμωρία που χρησιμοποιείτο για να μετριάσει την ανάρμοστη κοινωνική συμπεριφορά.

Ο Φιλανδός φωτογράφος Perttu Saksa δημιούργησε μια εκπληκτική σειρά φωτογραφιών με τον τίτλο "A Kind of You" ώστε να καταδείξει το πρόβλημα της κακοποίησης ζώων στην Ινδονησία. Οι φωτογραφίες έχουν σκοπό να προκαλέσουν την προσοχή καθώς η ιστορία που βρίσκεται πίσω από αυτές είναι μια άκρως θλιβερή.

Το 1927, ένας νεαρός Αμερικανός ονόματι Frank Morris (1908 – 1980) πληροφορήθηκε από ένα άρθρο στον Τύπο κάτι που επρόκειτο να αλλάξει τη ζωή τη δική του και χιλιάδων άλλων ανθρώπων στις ΗΠΑ: έμαθε ότι στην Ελβετία εκπαιδεύονται σκυλιά ως οδηγοί για τυφλούς βετεράνους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν υπήρχε ακόμα τίποτε παραπλήσιο.

Με την άνοδο των ηλεκτρονικών βιβλίων και την τεχνολογία να εξελίσσεται διαρκώς πολλοί είναι εκείνοι που έχουν πεθυμήσει τα κλασσικά τυπωμένα βιβλία. Αυτά τα δερματόδετα με την σκληρή πλάτη που τα ανοίγεις και μπορείς να μυρίσεις το χαρτί από το τυπογραφείο, που τα κρατάς και με τα δύο χέρια, που γυρνάς τις σελίδες και τσαλακώνεις την άκρη για να θυμάσαι που είχες μείνει.

Λένε ότι όποιος γνωρίζει την αγάπη είναι καταδικασμένος να γνωρίσει και τη θλίψη. Αυτό, από μόνο του, καθιστά την αγάπη τραγική φιγούρα όμως, ευθύνεται εκείνη για την ενδεχόμενη θλίψη; Καλό θα ήταν, πριν μιλήσουμε για τη θλίψη, να ξεκινήσουμε ορίζοντας την αγάπη όπως ακριβώς είναι... Ακραιφνής. Καθαρή, δηλαδή, από κάθε συναίσθημα αφού η αγάπη δεν είναι συναίσθημα αλλά πράξη.

Τώρα θα έτρεχα ως το πλησιέστερο βουνό τσιρίζοντας σαν κόμικ για να ηρεμήσω, αλλά η πραγματικότητα μου δεν το επιτρέπει. Κι έτσι, τι μου μένει φιόγκε μου; Να χώσω, να θυμώσω, να αντιδράσω, γιατί αλλιώς, θα αρχίσω και το πλέξιμο, προκειμένου να μην σε σκοτώσω.

Σχολείο. Ένας θεσμός καθιερωμένος από τον πολιτισμένο άνθρωπο με στόχο την εκπαίδευση των μελών του είδους του. Εξ ορισμού, καθοδηγητής στην πνευματική πορεία του ατόμου με στόχο την σύνταξη όπως και την επιβίωσή του μέσα στην κοινωνία. Αποβλέπει στην ανάδειξη των δεξιοτήτων και των ιδεών του με κάθε θεμιτό μέσο.