Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του». 

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας. Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς!

«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό».

Διαβάζοντας μια εφημερίδα ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης και μουσικός Jarbas Agnelli, παρατήρησε μια φωτογραφία με πουλιά πάνω σε ηλεκτρικά σύρματα, που του θύμισε μουσική παρτιτούρα. Έκοψε τη φωτογραφία και προσπάθησε να συνθέσει μουσική χρησιμοποιώντας σαν παρτιτούρα τις ακριβείς θέσεις των πουλιών στα σύρματα. Το έκανε απλά από περιέργεια.

Αν βλέπαμε έναν άνδρα να φωνάζει, να βρίζει, να γίνεται εριστικός ή ακόμα και επιθετικός και, γενικώς, «να βγαίνει από τα ρούχα του» -πράγμα πολύ συνηθισμένο- οι περισσότεροι από εμάς θα το θεωρούσαμε ως κάτι το «φυσιολογικό» ή, σε κάθε περίπτωση, όχι ως κάτι το αξιοπερίεργο ή ανησυχητικό. Αντίθετα, αν ήταν μία γυναίκα στη θέση ενός τέτοιου άνδρα, οι περισσότεροι θα τη θεωρούσαν ως «προβληματική», πως δεν «στέκει καλά» ή ως «υστερική».

Αποφθέγματα και αφορισμοί του μεγάλου Γάλλου ποιητή Σαρλ Πιερ Μποντλέρ για τον έρωτα. «Όποιος γράφει αποφθέγματα, αγαπά να τονίζει το χαρακτήρα του· οι νέοι μακιγιάρονται, οι γέροι καλλωπίζονται».

Πριν λίγο καιρό σε ένα γκρουπάκι στο fb που αναφέρεται στην ωραία Αθήνα, με τα μπαλκονάκια, τις βουκαμβίλιες και τα αρχαία της, είχα πέσει πάνω σε έξαλλες καταχωρήσεις γκάγκαρων (αυθεντικών ή κατα φαντασία) Αθηναίων, που σοκαρισμένοι ανέβαζαν σουσούδικες φωτογραφίες των Σύριων της πλατείας Συντάγματος.

Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ είναι ίσως από τους λίγους ψυχίατρους που τολμούν να εκτεθούν τόσο πολύ, απολαμβάνοντας τα οφέλη, πληρώνοντας όμως και το τίμημα. Επειτα από δώδεκα χρόνια γνωριμίας μαζί του, έχω πολλά να θυμηθώ από έναν επιστήμονα που έμελλε να ταυτιστεί με την ομαδική ψυχανάλυση και τη θεραπεία της οικογένειας.

Ήταν μια γυναίκα που ήθελε να δίνει πολλές εξηγήσεις. Αφού διατύπωνε στον συνομιλητή της εκείνο που είχε να του πει, την κυρίευε κατόπιν το άγχος μήπως δεν του το εξήγησε όσο πρέπει σωστά. Μήπως δεν την καταλάβει, μήπως τον μπερδέψει, μήπως φταίει η ίδια για μια τυχόν κακή συνεννόηση. Έτρεμε τις παρεξηγήσεις, την άρνηση, κατά βάθος την απόρριψη.

Το κράτος; Τι ειν' αυτό; Ε, λοιπόν, τώρα ανοίξτε τ' αυτιά σας, γιατί θα σας μιλήσω για τον θάνατο των λαών.

Το κράτος είναι το πιο ψυχρό απ' όλα τα ψυχρά κτήνη. Ακόμη και το ψέμα του είναι ψυχρό, κι αυτό το ψέμα σταλάζει από τα χείλη του: «Εγώ το κράτος, είμαι ο λαός».

Ένα ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ... Για τον όρο "μετανάστες"