Η δύναμη της ψυχής και του νου δεν είναι ένα χάρισμα που κάποιοι το έχουν και κάποιοι όχι. Είναι μια διαδικασία εξέλιξης, πνευματικής και γνωστικής, που μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε περισσότερο τη ζωή και να ανησυχούμε λιγότερο για τα προβλήματα. Ενισχύοντας ψυχικά τον εαυτό μας εκπαιδεύουμε το νου μας να ξεχωρίζει το σημαντικό από το ασήμαντο, να θέτει προτεραιότητες, να μην εστιάζει στα λάθος πράγματα και να σέβεται περισσότερο τον ίδιο του τον εαυτό.

Η αγάπη έχει και αυτή δύο έννοιες ανάλογα αν τη χρησιμοποιούμε με βάση το έχειν ή το είναι. Μπορεί κανείς να έχει αγάπη; Αν ήταν στο χέρι μας, θα μετατρέπαμε την αγάπη σε πράγμα, σε κάτι που θα μπορούσαμε να κατέχουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σαν «αγάπη». Η «αγάπη» είναι κάτι το αφηρημένο, ίσως μια θεά ή ένα ξωτικό, αν και κανείς δεν έχει ποτέ δει αυτή τη θεά.

Τα τελευταία τρία (3) χρόνια στην πολυκατοικία που ζω (Αθήνα, Πλ. Βικτωρίας) συνέβησαν τα παρακάτω:

Ορμώμενη από ένα τραγικό περιστατικό βίας και μίσους, η φωτογράφος Chloe Aftel δημιουργησε τη σειρά πορτρέτων «Agender», με αγόρια και κορίτσια που δηλώνουν άφυλα.

Πόση ενοχή μπορεί να κρύβει ένα μικρό κουταλάκι μερέντας για την σύγχρονη γυναίκα, αναρωτιέμαι; Πώς φτάσαμε άραγε μέχρι εδώ; Αυτό το ερώτημα ταλανίζει τον εγκέφαλό μου έντονα, τον τελευταίο καιρό. Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ;

Ο Γιώργος έκανε δώρο στην Άννα τριήμερο- έκπληξη στο Παρίσι;

H Άρτεμις έλαβε το μονόπετρο στο ρομαντικό εξοχικό του Πέτρου;

Πόση αγάπη περισσεύει για τους άλλους όταν αγαπάμε υπερβολικά τον εαυτό μας; Ναρκισσισμός, λίμπιντο, ναρκισσιστικές νευρώσεις, μελαγχολία και διάφορες παράνοιες... Πέντε διαφορετικές κατηγορίες και – όμως – είναι δυνατό να ενώνονται, να συμπληρώνονται και να γεννά η μία την άλλη.

Το μυστικό της συνουσίας είναι να κοιτάζεις την ουσία του άλλου, όχι την δικιά σου.

Η γεύση που παίρνεις είν'αυτή της ουσίας του άλλου.

Τι γίνεται όταν ο Salvador Dali και ο Walt Disney συναντούν τους Massive Attack... Αυτό είναι το αποτέλεσμα...

Σαν έγινε ο Ζαρατούστρας τριάντα χρονών πια, παράτησε την πατρίδα του και τη λίμνη της πατρίδας του κι ανέβηκε στο βουνό. Εκεί ευφράνθηκε από το πνεύμα του κι από την μοναξιά του, και διαβήκαν δέκα ολάκερα χρόνια χωρίς να βαλαντώσει. Στο τέλος όμως, άλλαξε η καρδιά του- και μιαν αυγή με τα ροδοχαράματα, σηκώθηκε, πορεύτηκε κατά τον ήλιο, κι αυτά του είπε: «Ω, μεγάλο άστρο! Ποια θα 'ταν η ευτυχία σου, αν δεν είχες αυτούς που φωτίζεις!