Αν έπρεπε η Mary Poppins να αφήσει κάπου την Ομπρέλα της τότε το καλύτερο μέρος θα ήταν η πόλη της Πορτογαλίας, Agueda.

Η ομπρέλα έχει κάτι γοητευτικό. Είναι μυστηριώδης και καμιά φορά μελαγχολική. Η χρήση της ομπρέλας στην τέχνη είναι πολύ διαδεδομένη, από την γνωστή σε όλους μας Mary Poppins, το μιούζικαλ "Οι ομπρέλες του Χερβούργου" με την Κατρίν Ντενέβ, έως τους πίνακες ζωγραφικής.

Τα παλιά αστικά λεωφορεία στη Χαβάη πρόκειται να μετατραπούν σε καταφύγια αστέγων, εάν το σχέδιο του αρχιτεκτονικού γραφείου Group 70 International αποδειχτεί επιτυχές. Κάθε λεωφορείο θα αποτελεί και έναν ξεχωριστό χώρο, άλλα θα χρησιμοποιηθούν σαν ξενώνες και άλλα σαν αίθουσες αναψυχής.

Λίγοι μήνες έχουν περάσει μόνο από την προβολή της ταινίας «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» και ακόμη δεν έχει ξεθυμάνει ο παροξυσμός των θαυμαστών που διαβάζουν μανιωδώς τη συνέχεια του στα επόμενα βιβλία. Ο Mr Grey και η δεσποινίδα Anastasia Still μετατράπηκαν σε πρότυπα μίμησης για πλήθος θαυμαστών, οι οποίοι αναπαρήγαγαν πιστά σκηνές της ταινίας και έτρεξαν να προμηθευτούν ερωτικά βοηθήματα από sex shops προκειμένου να βιώσουν έστω λίγη από τη «σπίθα» των δυο πρωταγωνιστών.

Το μέγεθος και οι αυλακώσεις του εγκεφάλου που χώρισαν τους ανθρώπους από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο χωρίζουν και τους ίδιους (με την επίδραση και του περιβάλλοντος όπου αναπτύσσονται), ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, φύλου, πλούτου, σπουδών, ιδεολογίας, σε δύο βασικές κατηγορίες: στους ΕΞΥΠΝΟΥΣ και στους ΒΛΑΚΕΣ. Αν και η μεταξύ τους διάκριση δεν είναι δύσκολη, όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν το λένε και όσοι ανήκουν στη δεύτερη δεν το ξέρουν.

Και Τότε Ρίξανε τον Κλήρο Να Δούνε Ποιος Θα Φαγωθεί- Η ιστορία του πίνακα "Η Σχεδία της Μέδουσας" του Theodore Géricault.

Τους στίχους τους γνωρίζουμε σχεδόν όλοι. Όταν ήμασταν όμως παιδιά και τραγουδούσαμε χαρούμενα αυτό το τραγουδάκι, δεν γνωρίζαμε πως πίσω από τους στίχους κρύβεται μια θλιβερή και αποτρόπαια ιστορία ναυαγών.

Στα τέλη του 1958 ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε το βασικό θέμα της ταινίας του βρετανού σκηνοθέτη Μάικλ Πάουελ «Luna De Meil» («Honeymoon» στα αγγλικά, «Νύχτα Γάμου» στα ελληνικά), με πρωταγωνιστές τον Άντονι Στιλ και τη Λουντμίλα Τσερίνα.

«Ποιος είσαι; Πότε γεννήθηκες; Τι είναι σημαντικό για σένα;» Μέσα από τρεις βασικές ερωτήσεις, ο σκηνοθέτης Κριστόφ Κισλόφσκι εξετάζει ανθρώπους από διαφορετικές ηλικιακές ομάδες, προκειμένου να βρει ποια είναι η βαθύτερη επιθυμία για τον κόσμο και τον εαυτό τους.

Η ζωή μας όλη είναι μία αφήγηση. Η αφήγηση της ιστορίας μας. Ένα βιβλίο όπου εμείς είμαστε ο συγγραφέας του. Από όταν γεννιόμαστε αφηγούμαστε όλα όσα ζούμε, με την δική μας γλώσσα, με τα δικά μας γυαλιά. Ήδη από μικρά παιδιά προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε στον άλλον τα προσωπικά μας βιώματα, τις σκέψεις, τα συναισθήματά μας.

Κάποιες σχέσεις γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν αποκλειστικά στο κεφάλι μας. Είναι σχέσεις που πλάθουμε με τη φαντασία μας όταν η σύναψη αληθινής σχέσης με εκείνον που επιθυμούμε δεν είναι δυνατή, είτε επειδή εκείνος αγνοεί τα συναισθήματά μας, είτε επειδή τα γνωρίζει μεν, αλλά δεν μπορεί ή δεν θέλει να τα ανταποδώσει. Είναι σχέσεις – φαντάσματα που τρέφονται αποκλειστικά με ψευδαισθήσεις: Ότι μοιραζόμαστε μια ισχυρή σύνδεση με τον άλλον.

Η σύγκριση είναι μια ύπουλη μολυσματική νόσος που διαβρώνει την προσωπικότητα. Ξεκινά από την παιδική ηλικία. Οι γονείς προκειμένου να παραδειγματίσουν και να κινητοποιήσουν τα παιδιά τους, διαρκώς τα συγκρίνουν με άλλα παιδιά.