Open Source Content Management

Γλείφω το οξύ απ’ τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο.
Τα χρόνια που περάσανε μ’ αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου.

Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η ανικανότητα για εμπιστοσύνη, είναι μόνο η αρχή σε ένα ταξίδι επίγνωσης των λαθών που έχουν φορτωθεί οι ενήλικες κόρες από τις μητέρες τους.

Η ιστορία κάθε γυναίκας είναι διαφορετική, όμως ίσως το μεγαλύτερο κοινό σημείο είναι η ανακάλυψη ότι κάθε μια από αυτές δεν είναι μόνη, ότι δεν είναι τα μόνα κορίτσια ή γυναίκες που είχαν μητέρες που δεν μπορούν ή που δεν θέλουν να τις αγαπήσουν.

Άρχισε να παίζει σκάκι στα έξι του χρόνια, ακολουθώντας το παράδειγμα των γονιών του, και στα είκοσι δύο του έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής, τίτλο που κράτησε για σχεδόν δεκαπέντε χρόνια.

Έως την αποχώρησή του από το επαγγελματικό σκάκι, το 2005, ήταν νούμερο ένα στον κόσμο και θεωρείται ο σπουδαιότερος σκακιστής όλων των εποχών.

Αφορμή γι’ αυτό το κομμάτι είναι ένας κατάλογος που δημοσίευσε πρόσφατα στη σελίδα του ο φίλος και εκπαιδευτής extraordinaire Βασίλης Μπορομπόκας. Θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε και «Δωδεκάλογο του Γύφτου», αλλά θα ήταν μάλλον «πολιτικά ξαπλωτό» (και εδώ που τα λέμε, κανείς δεν θα έφερνε στο μυαλό του τον Παλαμά…)

Πρόκειται για περιεκτική, ξεκαρδιστική λίστα με τους πιο χαρακτηριστικούς τύπους ανθρώπων που επιμολύνουν τις ελληνικές ακτογραμμές. Δεν τους ξέρετε;

Ἡ διαφθορὰ ὡς δικαίωμα

ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ἔχουμε δύο λέξεις γιὰ νὰ σημάνουμε τὰ ἀντι-κείμενα τῆς ἐμπειρικῆς μας πιστοποίησης: τὴ λέξη «πράγματα» καὶ τὴ λέξη «χρήματα».

«Πράγματα» εἶναι τὰ παράγωγα τοῦ πράττειν, τὰ ἀποτελέσματα μιᾶς ποιητικῆς ἐνέργειας, τὰ πεπραγμένα ἑνὸς δημιουργοῦ προσώπου.

Κανείς δεν το πίστευε πως μια χωματερή στην Καλιφόρνια, θα γινόταν μετά από χρόνια προστατευόμενη περιοχή και οι τόνοι των γυαλιών θα μετατρέπονταν σε εκπληκτικά πολύχρωμα βότσαλα!

Η παραλία Φορτ Μραγκ (Fort Bragg) που σήμερα είναι γνωστή ως «γυάλινη παραλία» (Glass Beach), από τα τέλη του 19ου αιώνα ήταν η χωματερή για τους κατοίκους των γύρω περιοχών.

Κείνο το καλοκαίρι, στην ηλεκτροφώτιστη λουτρόπολη, η μικρούλα Τζένη έφερνε την ομορφιά των δεκάξι της χρόνων, την πρώιμη κοκεταρία της, τ’ ασημένιο της γέλιο.

Έφερε όμως και τη δασκάλα της, που ήταν, όπως όλες οι Εγγλέζες μίσσες, ψηλή, ξεραγκιανή και σεμνότυφη σαν ξουρισμένος πάστορας.

Λουτρά θα έκαναν μόνο η μαμά της, η κυρία Χατζηγιάννη και η θεία της―άλλη γεροντοκόρη αυτή― που είχαν πιαστεί από την τανάλια της αρθρίτιδας.

Όπως το αποτύπωμα των κορμιών μας

Ούτε σημάδι δεν θ’ απομείνει πως βρεθήκαμε σ’ αυτό

τον τόπο.

Ήτανε καλοκαίρι ή το τέλος του καλοκαιριού

Τότε που άκουσα τα βήματά σου να ‘ρχονται από Ανατολή σε Δύση

Για τελευταία φορά.

Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά

μέσα απ' τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια

και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά

και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια