Open Source Content Management

Υπάρχει ξεκάθαρα μαύρο πρόβατο στην οικογένεια. Οι τοξικοί γονείς έχουν την ανάγκη εξιλαστήριου θύματος μέσα στο σπίτι. Κάποιος, πάντα πρέπει να φταίει για όλα.

Χαιροφοβία (Cherophobia), όπως λέει και η λέξη είναι η φοβία του να είναι κανείς χαρούμενος ή ευτυχισμένος.

Αρκετά παράδοξο για πολλούς καθώς για την Δυτική κουλτούρα η προσωπική ευτυχία, μπορεί να αποτελεί το νόημα και την μεγαλύτερη αξία της ζωής. Συνήθως ο σκοπός βίωσης συναισθημάτων ευημερίας και ευτυχίας καθορίζει τις πράξεις και τον τρόπο σκέψης ενός ατόμου.

Στ’ αλήθεια είναι ένας άνθρωπος του πουθενά·
κάθεται στην ανύπαρκτή του χώρα
και κάνει σχέδια που δεν αφορούν κανέναν.

..τραλαλάμ.. τραλαλάμ..  τι ώρα να ‘ναι..

όλη τη νύχτα χτύπαγα το κουδούνι σου

μα δεν ήσουνα πάνω.

Το ένιωσα αυτό, πολύ περισσότερο κι από τη σκηνή στο μέτωπο που διηγήθηκα πριν, δυο μήνες αργότερα, όταν βρέθηκα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου των Ιωαννίνων, με όλες τις ενδείξεις τις επιστημονικές ότι δεν πρόκειται να ξανασηκωθώ.

Πριν από τ’ αντιβιοτικά, ο τύφος δεν είχε άλλη σωτηρία από την αντοχή του οργανισμού σου. Έπρεπε να υπομένεις, ακίνητος υποχρεωτικά, με πάγο στην κοιλιά και μερικά κουταλάκια γάλα ή πορτοκαλόζουμο για τροφή, όλες τις ατέλειωτες μέρες που βαστούσε ο πυρετός, σαράντα ακατέβατα.

Κι ο Θεός βοηθός.

Οταν ένα παιδί γεννιέται, βγαίνει μέσα από μια ζεστή μήτρα θερμοκρασίας 37 βαθμών σ ' ένα περιβάλλον 18-20 βαθμών.

Το σοκ της γέννησης... μεγάλο κακό.

Μα θα μπορούσε να το αντέξει αν δεν γίνονταν τα υπόλοιπα.

Τα άνθη της βλακείας δεν είναι μόνο οι εμφανείς ανοησίες, γκάφες, λάθη και αρλούμπες, αυτά είναι η ορατή και αναμενόμενη πλευρά· τα σοβαρά, όπως συμβαίνει πάντα, είναι τα κρυφά, τα ύπουλα και δηλητηριώδη.

Η ατιμία του βλάκα είναι δεδομένη- πίσω από τη μνησικακία, την κακοήθεια, τον φθόνο, τη συκοφαντία, τη ρουφιανιά, την εμπάθεια, τη χυδαιότητα, τη χολή, την κολακεία, τη δουλικότητα, την έπαρση, τη μικροπρέπεια κρύβεται πάντα ένα μεγάλο κουσούρι· αν δεν είναι κάτι εμφανές σωματικό ή ψυχικό, τότε πρόκειται ασφαλώς για την ηλιθιότητα που μετέρχεται τα μόνα μέσα που διαθέτει.

Όλο και πιο πολύ
Στους ανεπαίσθητους ψιθύρους της εσπέρας,
στα μυστικά καλέσματα της νύχτας,

Ελπίζω μόνο να μη σ' ερωτευτώ
Γιατί όποτε ερωτεύομαι με πνίγει ο μαύρος πόνος
Ξεχύνεται η μουσική κι εσύ μπροστά στα μάτια μου

Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς.
Γιατί, σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,