Open Source Content Management

Είδες ποτέ σου πολιτεία να σηκώνεται ψηλά;

Δεμένη από χιλιάδες σπάγκοι ν’ ανεβαίνει στα ουράνια;

Ε, λοιπόν, ούτε είδες ούτε θα μεταδείς ένα τέτοιο θάμα.

- Καινουργιοφερμένος; ρωτάω σε τόνο φιλόξενο.

- Μάλιστα. Μένουν εδώ από χρόνια τα παιδιά μου και φαωθήκανε να 'μαστε όλοι μαζί. Φαώθηκε κι η γρια μου, πάμε και πάμε, να μάς σφαλήξει και κάποιος τα μάτια... Και μια ωραία πρωία ήρθε η θυγατέρα μου στο νησί, πούλησε όλα τα πράματα, σφάληξε όλα τα παντζούρια, αμπάρωσε τις πόρτες, και μάς έσυρε στο καράβι... Κι ήρθαμε στας Αθήνας...

• Γεννήθηκα στην Κατερίνη Πιερίας. Έζησα σε πολλές πόλεις ως άλλος Οδυσσέας. Μεταξύ αυτών στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στη Βιέννη, στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα του Εμφυλίου. Εθνικόφρονες και αριστεροί. Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Κάθε βράδυ άκουγες πυροβολισμούς. Τα πρωινά πήγαινες στο σχολείο περνώντας ανάμεσα από πτώματα αφημένα στους δρόμους. Σκληρή εποχή. Πείνα, κακουχίες, στερήσεις και αγριότητες.

- Υπάρχουν δυο μέθοδοι για να καλλιεργήσει κανείς τη μοναδικότητα του εγώ: η προσθετική μέθοδος και η αφαιρετική μέθοδος.

- Είναι αφελής αυταπάτη να πιστεύουμε ότι η εικόνα μας είναι μία απλή εμφάνιση, πίσω από την οποία θα κρυβόταν η πραγματική ουσία του εγώ μας, ανεξάρτητη από τα μάτια του κόσμου.

«....Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι. Αυτό είναι το κακό της εποχής μας.

Ο δρόμος της καρδιάς μας είναι σκεπασμένος με σκιές.

Πρέπει ν'ακούσουμε τις φωνές που ακούγονται άχρηστες.

Σʼ όση ζωή μου έχει μείνει στη ζωή
δεν θα βρεθεί μία στιγμή να σε ξεχάσω.

Ας εξετάσουμε πρώτα τις αγάπες που είχα για κάποιο χρόνο πριν τις προδώσω ή τις εγκαταλείψω.

Κι όμως, τους μένω πιστός, και μάλιστα οριστικά.

Ατμοσφαιρικές εικόνες από τη Φινλανδία.

Ο Φινλανδός φωτογράφος Μίκο Λάγκερτσεντ (Mikko Lagerstedt) στη σειρά εικόνων με τίτλο «trees», αναδεικνύει την ομορφιά του τοπίου της πατρίδας του, με βασικούς πρωταγωνιστές τα δέντρα.

Ο έρωτας είναι ένα παράδοξο.

Κρύβει μια υπόσχεση απόλυτης ηδονής.

Όμως βιώνεται σαν πόνος.

«Έρως, με το σοβαρότερο νόημα, σημαίνει: Να ξέρουμε κάποιον, του οποίου το χρώμα πρέπει να παίρνουν τα πράγματα, αν θέλουν να φτάνουν πλήρως ως εμάς, ούτως ώστε να παύουν να είναι αδιάφορα ή φοβερά, ψυχρά ή κενά, και ακόμη και τα πλέον απειλητικά ανάμεσά τους, όπως τα κακά ζώα με την είσοδο τους στον κήπο της Εδέμ, να πέφτουν εξημερωμένα στα πόδια μας».