«Η ζωή είναι δυσκολη, οι άνθρωποι δεν βλέπουν βαθιά αυτήν την αλήθεια, ότι η ζωή είναι δύσκολη. Αντί γι΄ αυτό γκρινιάζουν ασταμάτητα με θόρυβο, ή σε χαμηλούς τόνους για τα τεράστια προβλήματα τους, για τα βάρη και τις δυσκολίες της, λες και η ζωή είναι γενικά εύκολη, λες και η ζωή πρέπει να είναι εύκολη.

Πολλοί νομίζουν πως η καλύτερη στιγμή για τις επισκεφτείς είναι το φθινόπωρο ή ο χειμώνας. Όμως στα νερά τους η άνοιξη καθρεφτίζεται υπέροχα.

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μ' όλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μ' όλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν τον βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Ο Πάνας ήταν Θεός που συνήθιζε να επισκέπτεται ανθρώπους στο μεσημεριανό κυρίως ύπνο και να τους προκαλεί πανικό. Μάλιστα οι Αθηναίοι, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς το πρόσωπό του -μιας και τον θεώρησαν σημαντικό συντελεστή στη νίκη τους κατά των Περσών, αφού με τις άγριες κραυγές του έσπειρε τον πανικό - ίδρυσαν ένα ιερό σε μια σπηλιά βορειοδυτικά της Ακρόπολης . Γι'αυτό και η λέξη πανικός λένε πως ετυμολογείται από τον Πάνα.

“Στη ζωή μου, οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα΄ από τους ανθρώπος, ζωντανούς και πεθαμένους, πολύ λίγοι βοήθησαν τον αγώνα μου. Όμως, αν ήθελα να ξεχωρίσω ποιοι άνθρωποι αφήκαν βαθύτερα τ’ αχνάρια τους στην ψυχή μου, ίσως να ξεχώριζα τρεις τέσσερις: τον Όμηρο, τον Μπέρξονα (Ανρί Μπεργκσόν), το Νίτσε και το Ζορμπά. Απόσπασμα από τον Πρόλογο του “Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά”.

Κατά τη διάρκεια του ετήσιου φεστιβάλ λουλουδιών η πόλη της Κόρντοβα, στην Ανδαλουσία της Ισπανίας, γεμίζει με χρώματα και αρώματα. Οι ιδιοκτήτες των παραδοσιακών σπιτιών συναγωνίζονται για το ποιος θα έχει την ομορφότερη αυλή. Οι τοίχοι γεμίζουν με ανθισμένες γλάστρες σε έναν πρωτότυπο τρόπο διακόσμησης.

Ας φανταστούμε δύο ανθρώπους: Δύο γυναίκες, μητέρες και οι δύο, ίδιας ηλικίας, βρίσκονται κάποια ημέρα του καλοκαιριού στην παραλία μαζί με την μικρή τους κόρη. Η μία σκέφτεται διαρκώς πότε θα τελειώσουν για να γυρίσει σπίτι να κάνει τις δουλειές της, πώς θα τα βγάλει πέρα τώρα που μειώθηκε ο μισθός της και θυμάται με ενόχληση μία φίλη που της έλεγε πως, παρά την οικονομική κρίση, θα φύγει διακοπές για έναν μήνα.

Εμπνευσμένη από το γάμο των δικών της γονιών που κράτησε για 46 χρόνια και θέλοντας να τους κάνει το δικό της δώρο, η Αμερικανίδα φωτογράφος Tracey Buyce ξεκίνησε ένα φωτογραφικό project με ζευγάρια που έχουν παντρευτεί για 60 και πλέον χρόνια. Στο blog της έβαλε φωτογραφίες από ευτυχισμένες στιγμές παντρεμένων ζευγαριών που αντέχουν στον χρόνο και καταδεικνύουν με τον τρόπο τους την αληθινή αγάπη.

Το μεγαλύτερο μέρος του συναισθηματικού πόνου και οι ψυχολογικές διαταραχές είναι άσκοπες, υπερβολικές αντιδράσεις και μπορούν να μειωθούν σημαντικά. Μια από τις πιο μεγάλες πηγές της δυστυχίας μας είναι η σύγκρουση των θέλω μας με των άλλων, ή των θέλω που μας «κληροδοτήθηκαν».

Στις αρχές του 13ου αιώνα στο Teruel της Αραγονίας στην Ισπανία ερωτεύονται δύο νέοι, ο Juan Diego Marcilla και η Isabel Segura. Ο Juan ζητάει το χέρι της Isabel αλλά ο πατέρας της αρνείται εξαιτίας της κοινωνικής διαφοράς των δύο οικογενειών. Παρόλα αυτά συμφωνεί να δώσει μια ευκαιρία στον Juan και του δίνει πέντε χρόνια διορία να γίνει πλούσιος.