
.
Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο:
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι η σωματική επαφή χαλαρώνει και τονώνει τους ανθρώπινους δεσμούς. Η σημασία της σωματικής επαφής μετά από την αγκαλιά είναι τότε σπουδαία ώστε χωρίς αυτήν όλα τα συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού δυσλειτουργούν.
«Αγαπώ το σαλιγκάρι, την υπομονή του, καθώς προχωρά παρά τα εμπόδια που συναντά», μου έλεγε καθώς σκάλιζε τα μαρούλια του κήπου.
Δεύτερα, 10 Απρίλη 1939
«The wrong man in the wrong place.» Αίσθημα πώς δεν έχεις τίποτε να κάνεις με όλες αυτές τις φυσιογνωμίες, με όλες αυτές τις αντιδράσεις — με όλα αυτά τα αισθήματα και τα λόγια, πού είναι σαν την αρχή κάποιας εκμετάλλευσης.
Έχουν συνηθίσει να βλέπουν τους άλλους αφ' υψηλού. Το μέγεθός τους άλλωστε και η σωματική τους διάπλαση δεν τους αφήνει και πολλά περιθώρια.
Γίγαντες με καρδιά μικρού παιδιού, πανύψηλα κορίτσια με μυαλό ενήλικα, υπερμεγέθεις ελέφαντες, μαριονέτες τεράστιων διαστάσεων, που μοιάζουν να είναι βγαλμένες από τις μυθιστορηματικές ιστορίες του αγαπημένου τυχοδιώκτη Γκιούλιβερ.
Αγάπη είναι θα περάσει... ή αγάπη είναι και θα είναι εδώ για πάντα...; Οι σχέσεις αλλάζουν, οι συνθήκες της ζωής μας αναδιαμορφώνονται, εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε... οι ανάγκες και οι απαιτήσεις μας διαφοροποιούνται... όλα αλλάζουν και φτάνει κάποια στιγμή που αναρωτιέσαι: «Τι έγινε; Άλλαξε και η αγάπη που νιώθαμε για κάποιους ανθρώπους ή απλά άλλαξαν οι καταστάσεις και οι συνθήκες;»
Ξύπνησα σήμερα με έναν έντονο «πόνο της φυγής» (mal du départ) τον λέει ο Καββαδίας. Μου συμβαίνει συχνά αυτό, όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια. Το έχω περιγράψει και αλλού:
«Πολλά είναι τα πρωινά που ξυπνάω με γεύση ματαιότητας και θανάτου. Όμως είναι και άλλα όπου με διακατέχει μία έντονη επιθυμία απόδρασης.
Στις 21 Ιουλίου 1928, σε ηλικία μόλις 32 ετών, ο σημαντικότερος ποιητής της Γενιάς του '20, ο «μεγάλος ποιητής» όπως τον αποκάλεσε ο άλλοτε αρνητής του Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Κώστας Καρυωτάκης δίνει τέλος στη ζωή.
Πόσο αμήχανη είναι εκείνη η στιγμή που πηγαίνεις με τα παιδιά σου και αγοράζεις σχολικά είδη, σάκα, τετράδια, κασετίνες, μολύβια και την επομένη μαθαίνεις ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα χρησιμοποιηθεί.