Open Source Content Management

Τα δύο τρίτα του πληθυσμού της γης πιστεύει ένα μύθο που διαδίδεται για πάνω από 100 χρόνια: ότι χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του εγκεφάλου μας.

Οι εγκέφαλοί μας έχουν εξελιχθεί για να χρησιμοποιούν το ελάχιστο της ενέργειας, ενώ παράλληλα να μεταφέρουν την πιο δυνατή πληροφόρηση – άθλος που απαιτεί το σύνολο του εγκεφάλου.

(Πιστεύουμε ότι) δεν είναι υπερβολή να συμπεριλάβουμε στη λίστα με τις μεγαλύτερες κοινωνικο-πολιτιστικές κατακτήσεις της εποχής μας, το γεγονός ότι η ψυχοθεραπεία έχει απενοχοποιηθεί πλήρως.

Πριν μερικά χρόνια, το να κάνεις βουτιά και δουλειά με τον εαυτό σου με τη βοήθεια ενός επαγγελματία θεωρούταν περίεργο, προβληματικό, υπερβολικό ή απλώς χόμπι πλουσίων. Σήμερα -ευτυχώς- ο κόσμος ξεκόλλησε απ’ αυτό το αστείο στερεότυπο, και η βοήθεια από έναν ειδικό έχει καταστεί συνηθισμένη και λογική επιλογή.

Αισίως στην κορυφή της Ευρώπης. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το ποσοστό των νεαρών ενηλίκων 25-34 ετών που διαμένουν στο σπίτι των γονιών τους, σύμφωνα με τη Εurostat.

Είναι, φαίνεται, ένα από τα πλέον εκκωφαντικά σουξέ της κρίσης: «Μαμά, γερνάω στην καμπούρα σου».

Η σύγχρονη κοινωνία μας λέει να τα πάμε καλά στο σχολείο, να εργαζόμαστε όσο πιο σκληρά μπορούμε και τελικά να διδάξουμε στα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο.

Είναι ένας ατελείωτος κύκλος που δεν αφήνει πολύ χώρο για δημιουργικότητα.

Οι υπάλληλοι στην υπηρεσία καθαριότητας στην Άγκυρα, έφτιαξαν μια δημόσια βιβλιοθήκη με τα βιβλία που έβρισκαν στα σκουπίδια και προορίζονταν για καταστροφή.

Η βιβλιοθήκη βρίσκεται στην περιοχή Cankaya της Άγκυρας. Τα νέα για την δημιουργία της βιβλιοθήκης έχουν εξαπλωθεί σε όλη την Τουρκία και ο κόσμος έχει αρχίσει και δωρίζει μαζικά βιβλία που σε άλλη περίπτωση θα κατέληγαν στα σκουπίδια.

09.00 Καφές τσεκ, τσιγάρα τσεκ. Τον ανοίγω και ξαναβρίσκομαι μπροστά στην οθόνη του με τη διαστημική ταπετσαρία που δεν θέλω να αλλάξω χρόνια τώρα, γιατί μου δημιουργεί ένα περίεργο άισθημα ασφάλειας και σταθερότητας.

Ανοίγω τα μέιλς, συγχρόνως το φέις, πρώτη γουλιά καφέ, πρώτο τσιγάρο της ημέρας.

Ελπίζω την συγκεκριμένη στιγμή και για τα επόμενα 10 λεπτά να μην με ενοχλήσει κανείς, θεωρώ βασικό να είμαστε μόνοι. Εγώ και ο υπολογιστής μου.

Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας.

Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή.

Γι’ αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε.

Κατά τη διάρκεια του φλερτ χρησιμοποιούμε χιλιάδες λέξεις για να γνωριστούμε με τον άλλο, για να τον καταλάβουμε, για να του εκφράσουμε τα αισθήματά μας, για να τον προκαλέσουμε, για να τον κάνουμε να χαμογελάσει, για να τον κολακέψουμε...

Το ζήτημα είναι τι κάνουμε αν η σχέση ευδοκιμήσει, όταν έχουμε δείξει τα καλύτερα χαρτιά μας και μας μένει απλώς να διηγούμαστε καθημερινές ασήμαντες ανεκδοτολογίες. Αρκεί αυτό για να γεμίζει τον χρόνο που μοιραζόμαστε με το αγαπημένο πρόσωπο;

Ίσως ναι, όταν γυρίζουμε κατάκοποι από τη δουλειά, με ελάχιστο χρόνο και πολλή νύστα, όμως τι συμβαίνει τα Σαββατοκύριακα ή στις διακοπές;

Ο έρωτας και η τρέλα πάνε μαζί, προπαντός στη νεό­τητα, όταν η απειρία προστίθεται σε μια εξιδανικευμένη άποψη της έννοιας του ζευγαριού.

Συχνά, οι ρομαντικές ταινίες και τα ρομαντικά μυθιστορήματα μεταδίδουν το μήνυμα ότι κάθε ειδύλλιο πρέπει να βιωθεί με τρόπο απόλυτο και παθιασμένο, γιατί, όπως έλεγε ο Πλάτωνας, «Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος, όσο δειλός και να είναι, να μην μπορεί να γίνει ήρωας από έρωτα».

Όταν κάποιος πηγαίνει στο θέατρο, σ’ ένα κονσέρτο, σε μια οποιαδήποτε καλλιτεχνική εκδήλωση ή γιορτή, εφόσον του αρέσει το θέαμα, αναπολεί αμέσως τους δικούς του που απουσιάζουν, και θλίβεται επειδή σκέφτεται: «Πόσο θ’ άρεσε αυτό στην αδερφή μου, στον πατέρα μου!».

Από εκεί και πέρα, θα χαρεί το θέαμα, αλλά με μια ελαφρά μελαγχολία. Τέτοια μελαγχολία αισθάνομαι κι εγώ, όχι για τα μέλη της οικογένειάς μου –αυτό θα ήταν ποταπό– αλλά για όλους τους ανθρώπους που λόγω έλλειψης χρημάτων και εξαιτίας της κακοτυχίας τους δεν απολαμβάνουν το ύψιστο αγαθό της ομορφιάς, της ομορφιάς που είναι ζωή, καλοσύνη, γαλήνη και πάθος.