Open Source Content Management

To άγχος μας κάνει ανήσυχους, σωματικά και πνευματικά, ωθεί το μυαλό να τρέχει στο παρελθόν, στο μέλλον, στο πριν ή στο μετά.

Η Υπερανάλυση, φίλος του άγχους, αποτελεί μια συχνή κατάσταση σε άντρες και γυναίκες που τους ταλαιπωρεί και δημιουργεί ασταμάτητες σκέψεις, σωματικά συμπτώματα, ακόμα και πανικό.

Μια σοκαριστική μικρού μήκους ταινία, δείχνει την έκταση που μπορεί να πάρουν οι διατροφικές διαταραχές στη ψυχική και σωματική υγεία.

Το βίντεο δείχνει ένα πάρτι με αδύναμα και ζαλισμένα μοντέλα.

Όταν η κοπέλα πηγαίνει στο μπάνιο και κοιτάζεται στον καθρέφτη, βλέπει το πρόσωπό της να σπάει σε κομμάτια, κάτι που συμβολίζει τον τρόπο που βλέπουν οι βουλιμικοί τον εαυτό τους και τη χαμηλή τους αυτοεκτίμηση.

Ο έρωτας μπορεί να έχει τα χίλια μύρια καλά, όμως αγάπη απαραιτήτως δεν έχει.

Μπορεί να προέρχεται κι από μια πονηριά της φύσης για τη διαιώνισή της και γι’ αυτό να είναι πρωτίστως ένστικτο, ένστικτο εξιδανικευμένο όσο και ισχυρότατο για να επιτελέσει το έργο του.

Η φύση βιάζεται να παγιδεύσει με μαγείες ένα ζευγάρι στη γονιμοποίηση.

Τα βιβλία μας ψυχαγωγούν, μας χαλαρώνουν, μας διδάσκουν, μας συντροφεύουν...

Σε αυτό το άρθρο βέβαια θα στρέψουμε την προσοχή μας από το βιβλίο στους αναγνώστες. Συγκεκριμένα, θα προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τι είναι αυτό που διαχωρίζει έναν «απλό αναγνώστη» από έναν «αδίστακτο βιβλιοφάγο».

«Στην Ελλάδα αλλάζουμε, υποτίθεται, το εκπαιδευτικό σύστημα πολύ συχνά. Κάτι που προφανώς δεν έχει νόημα.

Πρόκειται για εθνική κωμωδία, γιατί όλοι γνωρίζουν πως κάθε «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» είναι τραγικά εφήμερη. Και, εξ αυτού, άνευ ουσίας.

Η χώρα μας βρίσκεται σε κακό σημείο.

Δυστυχώς, το χρόνιο εργασιακό στρες δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο φαινόμενο.

Περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι στην Βρετανία που υποφέρουν από το εργασιακό στρες, μπορεί να καταρρεύσουν ψυχολογικά χωρίς καμία προειδοποίηση.

Αλλά τι ακριβώς είναι αυτή η «κατάσταση εξάντλησης» και πώς μπορεί να επανέλθει κανείς;

Ξεφύλλιζα προ ηµερών κάπως απρόθυμα το βιβλίο «Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο» (εκδ. Διόπτρα). H Δανία είναι από αυτές τις εκνευριστικά ευτυχισμένες χώρες, τρίτη εφέτος διεθνώς, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ. Είναι από αυτές τις χώρες με το κοινωνικό κράτος, τα υπέροχα ξύλινα παιχνίδια, τα ειδικά σινεμά για μητέρες με βρέφη (ή μήπως αυτά είναι στη Νορβηγία;) και τα Lego (εκ των «leg» και «godt», δηλαδή «παίξε καλά»).

Κάποιοι από εμάς -παρότι εκτιμούν τους συνανθρώπους τους- δεν πετάνε την σκούφια τους με κάθε ευκαιρία κοινωνικοποίησης, ενώ χαίρονται στα κρυφά όταν τα πλάνα αλλάζουν και οι προγραμματισμένες έξοδοι ακυρώνονται.

Εν ολίγοις, είναι αρκετοί όσοι ταυτίζονται με όσα λέει η συγγραφέας Anneli Rufus στο βιβλίο της Party of One: The Loners' Manifesto  (Ένα άτομο: Το Μανιφέστο του Μοναχικού) :

Η διαρκής ευτυχία είναι υπερτιμημένη. Και όχι μόνο είναι υπερτιμημένη, αλλά είναι και εντελώς ακατόρθωτη.

Όπως υποστηρίζει η Gina Clarke, ψυχοθεραπεύτρια, το να περιμένουμε να είμαστε συνεχώς ευτυχισμένοι είναι επιβλαβές. «Η διάθεση του καθενός έχει διακυμάνσεις, όλοι έχουμε σκαμπανεβάσματα και ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων».

Τα χάδια και οι αγκαλιές όλο και λιγοστεύουν στη ζωή μας κάνοντας γιατρούς, δασκάλους και επιστήμονες να ανησυχούν.

Μήπως τα υπερβολικά όρια στις σχέσεις αρχίζουν και βλάπτουν σοβαρά την ψυχική μας υγεία; Πότε ήταν η τελευταία φορά που αγγίξατε κάποιον που δεν ανήκε στον οικογενειακό ή φιλικό σας κύκλο;

Και δεν εννοώ το άγγιγμα με τον ντελιβερά της γειτονιάς την ώρα που σας δίνει τα ρέστα.