Open Source Content Management

Είμαστε,

συναρτήσεις φλύαρων απόπατων,

αρμονικών χρωμάτων,

ανάπηρων λοστών

όταν λιώνει το σπίρτο απάνω στο χέρι μας,

Σοῦ στήνω μιὰ καλύβα στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων,

ἕνα κῆπο νὰ περπατᾷς, ἕνα ρυάκι νὰ καθρεφτίζεσαι,

μιὰ πλούσια πράσινη φραγὴ νὰ μὴν σὲ βρίσκει ὁ ἄνεμος

ποὺ βασανίζει τοὺς γυμνοὺς – στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!

Όταν γυρίσω

θα γυρίσω με τα ρούχα και τ' όνομα ενός άλλου.

Kανείς δε θα με γνωρίσει.

Kι αν δε θα με γνωρίσεις και πεις

"Δεν είσαι εσύ", θα σου δώσω σημάδια, να πιστέψεις.

Φεγγάρια, όργανα, σεντέφια, ρόδα, λάμπες
καθώς επίσης και του Ντύρερ οι γραμμές
οι εννιά αριθμοί, το μεταβλητό μηδέν,
όλα αυτά, πρέπει να προσποιηθώ ότι υπάρχουν.

Ξέρω πως θα `ρθει και δε θα `μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου.
Μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.

Ακούστε!

Τάχα αν τ' αστέρια ανάβουν

πάει να πει πως κάποιος τα 'χει ανάγκη;

Έρωτας τάχα να 'ναι αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
και κάθε νύχτα , τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;

«Ο ήλιος ψηλότερα θ’ ανέβει
σήμερα που ‘ναι Κυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει
μια θημωνιά στο λόφο εκεί.

«Δυο βαριά άλογα και ένα αργό αμάξι, αυτό ή κάτι

άλλο, έξω από το παράθυρό μου στο δρόμο

αυτός ο θόρυβος.

«Η κοπέλα απέναντι στο άλσος

συνομιλεί μ’ επιθυμίες κι ατσάκιστα μυστικά.

Τα χέρια της δείχνουν τους δρόμους

τα πόδια της προσανάβουν το τραγούδι της χλόης

τα μάτια της καλημερίζουν το δροσερό φως.