Open Source Content Management

Εισήλθεν εις το κουρείον του εις ιερεύς, του εφρόντισε την γενειάδαν και ότε του εζήτησε τον λογαριασμόν, απεκρίθη: “Τίποτα ,παπούλη μου, για την Εκκλησία, δωρεάν”.

Την επομένην ευρήκε 12 χάρτινες εικονίτσες Αγίων και μίαν ευχαριστήριον επιστολήν εις την είσοδον του κουρείου.

Τὸ ἀληθινὸ πάθος εἶναι ἡ μεγάλη καὶ ἀπεριόριστη δίψα τῆς ψυχῆς, ἡ τραγικὴ πάλη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ ξεπεράσει τὸ μέτριο καὶ τὸ συμβατικό.

Μοναξιὰ δὲν εἶναι ἡ ἔλλειψη τῆς συντροφιᾶς, ἀλλὰ ἡ βαθειὰ συναίσθηση μιᾶς τέλειας μοναχικότητας, ἕνα αἴσθημα ἐγκατάλειψης ἀπ᾿ ὅλους κι ἀπ᾿ ὅλα μέσα στὴ ζωή.

Ὁ χαμένος παράδεισος ζεῖ μέσα μας στὶς στιγμὲς τῆς μεγάλης χαρᾶς, στὸ πλησίασμα ἑνὸς ἀνθρώπου, μιᾶς ἀλήθειας, μιᾶς ἀγάπης ἢ μιᾶς ὀμορφιᾶς.

Οἱ στιγμὲς τῆς δυνατῆς ζωῆς μᾶς πείθουν πὼς ὁ χαμένος παράδεισος δὲν ἔχει ἀνεπανόρθωτα χαθεῖ.

Θυμήσου Ιούλιο στη Σαντορίνη
πάνω σου έσκυβα και ήσουν νερό
όπου σ’ αγκάλιασα κάτι έχει μείνει
Χνάρι από μύθο αλλοτινό

Σε ποια σιωπή κατοικείς;
Ιούλιος είναι που σάπισε τις λέξεις
και σ’ άδειο φως λιγόστεψε το σώμα μας.

Iούλιος κι ο άνεμος
δεν είναι `δω

Φτερούγισμα βεντάλιας
στο μπαλκόνι

Ἂν σοῦ λείψω μιὰ νύχτα μὴν ἀνησυχήσης

ὡς τὸ ἄλλο πρωί, ὡς τὸ ἄλλο βράδυ, ὡς τὴν Κυριακή,

Υπάρχουν κάποιες νύχτες

Που ο ύπνος

Το παίζει ντροπαλός,

Ακατάδεκτος και περιφρονητικός.

Ποιος να μου τόλεγε
ότι σήμερα
θα γράψω αυτό το ποίημα
τόσο μικρό ποίημα
για να γιορτάσω την απουσία σου…

Τι θα ‘κανα χωρίς αυτόν τον κόσμο
χωρίς πρόσωπο
χωρίς απορίες
όπου η ψυχή δε ζει παρά μια στιγμή
όπου κάθε στιγμή
χάνεται στο κενό

Την απώλεια μόλις την ένιωσα στην άκρη των χειλιών μου
που ξαφνικά στεγνώσαν· — δε σχημάτιζαν φθόγγο ή διάθεση φθόγγου,
μονάχα η μακρινή, σκοτεινή ελευθερία, ανταμωμένη
σώμα με σώμα — εγώ κι εκείνη — η μια μέσα στην άλλη — ένα απίστευτο σώμα.