10 σκέψεις της Ιζαμπέλ Φιλιοζά γύρω από την ανατροφή των παιδιών:

1. Το να γίνεις γονιός είναι ίσως το δυσκολότερο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Όταν έρχεται στον κόσμο ένα παιδί, μαζί με τα μάτια του, ανοίγει κι ένας καινούργιος κόσμος για τον γονιό, ένας αχαρτογράφητος κόσμος που καλείται να τον εξερευνήσει και να τον κατανοήσει άμεσα.

Ενώ μερικά είδη δυστυχίας είναι αναπόφευκτα, άλλα τα δημιουργούμε μόνοι μας.

Διαπιστώσαμε, για παράδειγμα, πως αρνούμενοι να αποδεχτούμε τη δυστυχία σαν φυσικό μέρος της ζωής, οδηγούμαστε στο να βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν αιώνια θύματα και να κατηγορούμε τους άλλους για τα προβλήματα μας - μια εξασφαλισμένη συνταγή για μια ανυπόφορη ζωή.

Αν η ανάπτυξη του παιδιού καθηλωθεί, αν τα συναισθήματά του καταπιεστούν, ιδιαίτερα το συναίσθημα του θυμού και του πόνου, τότε το άτομο θα ενηλικιωθεί έχοντας μέσα του ένα θυμωμένο, πληγωμένο παιδί.

Αυτό το παιδί, αναίτια θα μολύνει την ενήλικη συμπεριφορά του ατόμου.

Οι εσωστρεφείς άνθρωποι είναι πολύτιμοι και πρέπει να ενθαρρύνονται να είναι ο εαυτός τους. Εάν είστε εσωστρεφής, αξίζει να εξερευνήσετε τι σημαίνει αυτό και πώς να στηριχτείτε στην προσωπικότητά σας με έναν τρόπο που λειτουργεί καλύτερα για εσάς.

Το παράδειγμα του μποξέρ

Υπάρχει μια ευρέως γνωστή φράση στο ελληνικό λεξιλόγιο που τη συνδέουμε με ηθικές αξίες όπως το φιλότιμο, την ντομπροσύνη, την εντιμότητα κοκ. Η φράση αυτή είναι η εξής: ο λόγος μου συμβόλαιο! Κι έτσι ακριβώς πρέπει να είναι, δηλαδή ο λόγος μας να είναι συμβόλαιο, να μην ξεχνούμε δηλαδή ό, τι και όσα υποσχεθήκαμε.

Να πεθάνουμε έτσι,
όπως παλιά τον είδα να πεθαίνει –
το φίλο, που βλέμματα και λάμψεις

Γιορτάζει σήμερα η πατρίδα. Γιορτάζει τη μεγάλη γιορτή. Μέσα από τη γη, τη φτωχή και ακριβοχώματη γη, τινάζεται και ανεβαίνει στο φως, πλεγμένη και πνιγμένη στο αστερόφωτο ποτάμι της αφθαρσίας η μορφή της φυλής μας. Η φυλή μας που την έθρεψαν τα οράματα, τη στεφάνωνε κάθε φορά η αιματόχρωμη μαρμαρυγή της δύσης και τη λίκνιζε πάλι με χρόνια και καιρούς η ανάσταση και η ανατολή.

Ανάγκη να σε πάρω εγώ
που έτσι σε παρατήσανε
μονάχο κι έρμο κι ορφανό
παιδάκι μου, πώς σε πονώ.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;

Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.

Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ

Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε