Χρήστος Μαυρόπουλος
Ο Χρήστος Μαυρόπουλος στην περιπετειώδη περιπλάνηση αναζήτησης του εαυτού του, στα χρόνια της ανέμελης νιότης και της ανωριμότητας, δεν κατόρθωσε να αποφύγει την πτώση. Κατάφερε όμως να ξανασηκωθεί.
Τώρα πλέον ατενίζει τον κόσμο με αθόλωτο μάτι. Αδιαφορώντας για τη γνώμη της μάζας. Αποφεύγει τις ομαδοποιήσεις. Δεν πείθεται χωρίς ακλόνητες αποδείξεις. Διεισδύοντας στα γεγονότα με σύμμαχο τη λογική και τον Ορθολογισμό, αρνείται την υποταγή στην αδράνεια των παραδόσεων. Είναι αλλεργικός στις παντός τύπου δεισιδαιμονίες, τα ματόχαντρα, τα γούρια, τα κομποσκοίνια, τους “νηπιοβασανισμούς” με αφορμή την ονοματοδοσία, τους προφήτες, τους αστρολόγους και κάθε λογής καιροσκόπους. Αιρετικός ναι, όχι όμως επιτηδευμένα, εξαναγκασμένα από τον παραλογισμό των προτύπων της κοινωνίας. Πατρίδα του είναι η Γη. Μέγιστο αγαθό η Ελευθερία.
Επηρεασμένος από τον Επίκουρο, τον Νίτσε και τον Λιαντίνη... Σε αδιάκοπη πνευματική αναζήτηση, έτοιμος να βυθιστεί στη λάβα της Γνώσης... Εμφορούμενος από την υπερβατική εξαΰλωση του Εμπεδοκλή...
Τα ζώδια είναι η μεγαλύτερη ήττα του ορθολογισμού στην κοινωνία μας. Ενώ τα έχει απορρίψει κατηγορηματικά η επιστήμη, συνεχίζουν να έχουν απήχηση στον κόσμο.
Στους χρόνους της Άλωσης οι στρατιώτες του Παλαιολόγου που υπεράσπισαν τα τείχη ήσαν οχτώ χιλιάδες. Την ίδια ώρα που στα μοναστήρια του κράτους βρίσκουνταν τριακόσιες χιλιάδες καλόγεροι στην άλκιμη ηλικία του μάχιμου άντρα.
Στη χώρα μας έχουμε περίσσευμα πάθους οπότε λίγη περισσότερη επιστήμη θα χρειάζονταν ώστε να κάνουμε συλλογικά καλύτερες επιλογές. Xρειαζόμαστε γνώσεις και κριτική σκέψη.
Οι Miron Zuckerman, Jordan Silberman and Judith A. Hall από το πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ και το πανεπιστήμιο του Νορθίστερν διεξήγαγαν μία στατιστική ανάλυση συνδυάζοντας 63 διαφορετικές επιστημονικές μελέτες και απέδειξαν πως υπάρχει αντιστρόφως ανάλογη σχέση ανάμεσα στη θρησκευτικότητα και την ευφυΐα/νοημοσύνη. Με λίγα λόγια όσο πιο πολύ πιστεύει κανείς τόσο χαμηλότερα παραμένουν τα επίπεδα νοημοσύνης του.
Δεν είμαστε τρελοί. Δε μας πετάγεται η φλέβα στο μέτωπο στα καλά καθούμενα. Κάποιοι από εμάς ίσως γεννήθηκαν έτσι, λίγο πιο ευέξαπτοι από το κανονικό. Άλλοι ίσως έγιναν στην πορεία, ένεκα της αλλοπαρμένης κοινωνίας και των καταστάσεων που αναγκαζόμαστε να βιώνουμε.
Τέλειωσα ακόμη ένα γράμμα.
Απ’ αυτά που δε στάλθηκαν ποτέ.
Εκείνη τη νύχτα ο Διηνέκης κοιμήθηκε λιγότερο ακόμα. Τον ένιωσα να σαλεύει και σηκώθηκα. «Ξάπλωσε» πρόσταξε. Με έσπρωξε πάλι κάτω. «Δεν πέρασε ακόμα ούτε η δεύτερη σκοπιά». Είχε αποκοιμηθεί με τη σπολάδα και καθώς σηκωνόταν όλες οι ταλαιπωρημένες αρθρώσεις του διαμαρτυρήθηκαν. Άκουσα τα κόκαλα του σβέρκου του να τρίζουν και να βγάζει πηχτό φλέγμα από τα πνευμόνια του, που είχε κάψει στην Οινόη ανασαίνοντας φωτιά. Κι αυτή η πληγή, όπως οι άλλες, δεν είχε γιάνει ποτέ πραγματικά.
Ο Νίτσε έλεγε ότι για να γίνεις αυτό που είσαι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μάθεις ποιος είσαι.
Το "γνώθι σαυτόν", όμως, ν' ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το να ξεχνά κανείς τον εαυτό του, να τον παρανοεί, να τον μειώνει, να περιορίζει τους ορίζοντες του και να τον καθιστά μέτριο θα ήταν η συνταγή για την καταστροφή του. Ενώ παράλληλα τονίζει ότι αγαπάει ό,τι μας κάνει μεγαλύτερους από αυτό που είμαστε.
Μόνο μια μάνα προδομένη
Δεν πρόλαβε ούτε να πει: παρένεγκε το ποτήριον τούτο
Από το βιβλίο: ‘‘Η χαρούμενη επιστήμη’’ Στοχασμός 125 - Friedrich Nietzsche.
Μετάφραση του Δημήτρη Λιαντίνη στο βιβλίο ‘’Γκέμμα’’ & Video.
