Χρήστος Μαυρόπουλος
Ο Χρήστος Μαυρόπουλος στην περιπετειώδη περιπλάνηση αναζήτησης του εαυτού του, στα χρόνια της ανέμελης νιότης και της ανωριμότητας, δεν κατόρθωσε να αποφύγει την πτώση. Κατάφερε όμως να ξανασηκωθεί.
Τώρα πλέον ατενίζει τον κόσμο με αθόλωτο μάτι. Αδιαφορώντας για τη γνώμη της μάζας. Αποφεύγει τις ομαδοποιήσεις. Δεν πείθεται χωρίς ακλόνητες αποδείξεις. Διεισδύοντας στα γεγονότα με σύμμαχο τη λογική και τον Ορθολογισμό, αρνείται την υποταγή στην αδράνεια των παραδόσεων. Είναι αλλεργικός στις παντός τύπου δεισιδαιμονίες, τα ματόχαντρα, τα γούρια, τα κομποσκοίνια, τους “νηπιοβασανισμούς” με αφορμή την ονοματοδοσία, τους προφήτες, τους αστρολόγους και κάθε λογής καιροσκόπους. Αιρετικός ναι, όχι όμως επιτηδευμένα, εξαναγκασμένα από τον παραλογισμό των προτύπων της κοινωνίας. Πατρίδα του είναι η Γη. Μέγιστο αγαθό η Ελευθερία.
Επηρεασμένος από τον Επίκουρο, τον Νίτσε και τον Λιαντίνη... Σε αδιάκοπη πνευματική αναζήτηση, έτοιμος να βυθιστεί στη λάβα της Γνώσης... Εμφορούμενος από την υπερβατική εξαΰλωση του Εμπεδοκλή...
Δεν είμαστε τρελοί. Δε μας πετάγεται η φλέβα στο μέτωπο στα καλά καθούμενα. Κάποιοι από εμάς ίσως γεννήθηκαν έτσι, λίγο πιο ευέξαπτοι από το κανονικό. Άλλοι ίσως έγιναν στην πορεία, ένεκα της αλλοπαρμένης κοινωνίας και των καταστάσεων που αναγκαζόμαστε να βιώνουμε.
Τέλειωσα ακόμη ένα γράμμα.
Απ’ αυτά που δε στάλθηκαν ποτέ.
Εκείνη τη νύχτα ο Διηνέκης κοιμήθηκε λιγότερο ακόμα. Τον ένιωσα να σαλεύει και σηκώθηκα. «Ξάπλωσε» πρόσταξε. Με έσπρωξε πάλι κάτω. «Δεν πέρασε ακόμα ούτε η δεύτερη σκοπιά». Είχε αποκοιμηθεί με τη σπολάδα και καθώς σηκωνόταν όλες οι ταλαιπωρημένες αρθρώσεις του διαμαρτυρήθηκαν. Άκουσα τα κόκαλα του σβέρκου του να τρίζουν και να βγάζει πηχτό φλέγμα από τα πνευμόνια του, που είχε κάψει στην Οινόη ανασαίνοντας φωτιά. Κι αυτή η πληγή, όπως οι άλλες, δεν είχε γιάνει ποτέ πραγματικά.
Ο Νίτσε έλεγε ότι για να γίνεις αυτό που είσαι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μάθεις ποιος είσαι.
Το "γνώθι σαυτόν", όμως, ν' ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το να ξεχνά κανείς τον εαυτό του, να τον παρανοεί, να τον μειώνει, να περιορίζει τους ορίζοντες του και να τον καθιστά μέτριο θα ήταν η συνταγή για την καταστροφή του. Ενώ παράλληλα τονίζει ότι αγαπάει ό,τι μας κάνει μεγαλύτερους από αυτό που είμαστε.
Μόνο μια μάνα προδομένη
Δεν πρόλαβε ούτε να πει: παρένεγκε το ποτήριον τούτο
Από το βιβλίο: ‘‘Η χαρούμενη επιστήμη’’ - Friedrich Nietzsche, Στοχασμός 125. Μετάφραση από το βιβλίο ‘’Γκέμμα’’ του Δημήτρη Λιαντίνη και Video.
Στις σελίδες που ακολουθούν θα επιχειρήσω να περιγράψω τη σχέση μου με το φαινόμενο «Δημήτρης Λιαντίνης», δηλαδή πότε και πώς ξεκίνησε, αλλά και πώς πορεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια, δηλώνοντας εξ αρχής ότι τον ίδιο όχι μόνο δεν τον γνώρισα ποτέ, αλλά μού ήταν και εντελώς άγνωστος πριν εξαφανιστεί. (Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Αλικάκου "Έζησα Έρημος και Ισχυρός")
«Σπάνια ένας συγγραφέας καταφέρνει να αναπλάσει μια ιστορική στιγμή με τόση μαστοριά, αυθεντικότητα και ψυχολογικό Βάθος. Ο Στίβεν Πρέσσφιλντ δεν ήταν στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ., αλλά όταν τελειώσετε το Βιβλίο θα νομίζετε ότι ήταν, κι εσείς μαζί» γράφει ο Nelson DeMille για τις Πύλες της φωτιάς.
Τον ήξερα από τότε.
Έμενε στις γειτονιές εκείνες με τα σπίτια που βούλιαζαν
στην πραγματικότητα.
Ξημερώνει.
Μια ρίζα ήλιου, σηκωμένη, στις μύτες των ποδιών της
να δει πασχίζει πάνω από έναν μαντρότοιχο σπιτιού.
