Χρήστος Μαυρόπουλος
Ο Χρήστος Μαυρόπουλος στην περιπετειώδη περιπλάνηση αναζήτησης του εαυτού του, στα χρόνια της ανέμελης νιότης και της ανωριμότητας, δεν κατόρθωσε να αποφύγει την πτώση. Κατάφερε όμως να ξανασηκωθεί.
Τώρα πλέον ατενίζει τον κόσμο με αθόλωτο μάτι. Αδιαφορώντας για τη γνώμη της μάζας. Αποφεύγει τις ομαδοποιήσεις. Δεν πείθεται χωρίς ακλόνητες αποδείξεις. Διεισδύοντας στα γεγονότα με σύμμαχο τη λογική και τον Ορθολογισμό, αρνείται την υποταγή στην αδράνεια των παραδόσεων. Είναι αλλεργικός στις παντός τύπου δεισιδαιμονίες, τα ματόχαντρα, τα γούρια, τα κομποσκοίνια, τους “νηπιοβασανισμούς” με αφορμή την ονοματοδοσία, τους προφήτες, τους αστρολόγους και κάθε λογής καιροσκόπους. Αιρετικός ναι, όχι όμως επιτηδευμένα, εξαναγκασμένα από τον παραλογισμό των προτύπων της κοινωνίας. Πατρίδα του είναι η Γη. Μέγιστο αγαθό η Ελευθερία.
Επηρεασμένος από τον Επίκουρο, τον Νίτσε και τον Λιαντίνη... Σε αδιάκοπη πνευματική αναζήτηση, έτοιμος να βυθιστεί στη λάβα της Γνώσης... Εμφορούμενος από την υπερβατική εξαΰλωση του Εμπεδοκλή...
«Τίποτα στη Βιολογία δεν έχει νόημα, παρά μόνο υπό το φως της εξέλιξης» - Theodosius Dobzhansky
Είναι ο «πατέρας» της ομαδικής ψυχοθεραπείας, ο γιατρός που ανέπτυξε το μοντέλο της υπαρξιακής ψυχοθεραπείας και ο άνθρωπος που βοήθησε εκατοντάδες ανθρώπους ανά τον κόσμο να αντιμετωπίσουν την ανθρώπινη φύση τους και να αποδεχτούν το θάνατό τους.
Θα περίμενε κανείς ότι μπροστά στον εκκωφαντικό κίνδυνο που απειλεί το ανθρώπινο γένος, η σωφροσύνη των εθνών θα στρεφόταν στην κατεύθυνση του περιορισμού των πυρηνικών όπλων.
Ό,τι συμβαίνει είναι το ανάποδο. Με την αύξηση των εξοπλισμών ο άνθρωπος πιστεύει ότι πετυχαίνει τη μείωση του κινδύνου πολέμου. Η μεγιστοποίηση του τρόμου, δηλαδή, οδηγεί στον μηδενισμό της απειλής.
Ο εσθλός* των Ελλήνων για τους σύγχρονους μπορεί να σημαίνει και τον αριστοκράτη. Ο αριστοκράτης όμως για τους Έλληνες δεν εσήμαινε ούτε τα βαμπύρ ούτε τα παράσιτα.
Τακτοποιείς ό,τι απέμεινε,
τίποτα το εξ αίματος, μόνο μερικά προσωπικά αντικείμενα,
ίσα για να φυλάνε το δωμάτιο απ' τα χέρια της απουσίας.
Έσπρωχνε ένα παιδικό καρότσι που 'χε πάνω του
προσαρτημένο κάποιο μακρόστενο χαρτοκιβώτιο.
Από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαρμακόπουλου “Ευτοπία”
Θυμάμαι
πως είχα γονατίσει από την πείνα.
Ο Δάντης δεν εκατέβηκε στην Κόλαση. Η ιδική του νέκυια είναι μια στυγερή αλληγορία της επίσκεψης που έκαμε στο Γεντί-Κουλέ της ψυχής μας. Ό,τι είδε είναι τα σύρματα και τα σήμαντρα, τα παραπήγματα, τα κελλιά και οι κατάδικοι που κλείστηκαν μέσα στα πάθη τους, καθώς με την πράξη εφρόντισαν να τα κάμουν εγκλήματα.
Την 1η Ιουνίου 1998 ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης έφυγε για πάντα· αφήνοντας μια επιστολή στην κόρη του Διοτίμα αλλά και ένα δώρο/αίνιγμα προς όλους εμάς. Το δώρο αυτό, που, για αρκετούς ανθρώπους -ανάμεσα τους κι εγώ-, έμελλε να είναι σημαντικό, είναι οι… "κυματισμοί" του, όπως θα έλεγε ο Γιάλομ.
