Οι νέες σχέσεις ξεχειλίζουν από ενθουσιασμό, επιμονή και ανάγκη για να βρεθεί κανείς δίπλα στον νέο του σύντροφο, όλοι το ξέρουν αυτό.

Ο έρωτας τρέφεται από τον κοινό χρόνο με τον άνθρωπο που επιλέξαμε, διεκδικήσαμε και έχουμε ανάγκη να νιώθουμε στο πλευρό μας, επίσης όλοι το ξέρουν αυτό.

Αυτή η κατάσταση, ωστόσο, έχει συγκεκριμένη διάρκεια.

Προσοχή: όχι ημερομηνία λήξης. Διάρκεια.

(Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου,
μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της,
βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν - τῶν ἀπερ-
γῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της):

«Όσο κι αν πάσχιζαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, στοιβαγμένες σ' εκείνο τον στενάχωρο τόπο, να τον παραμορφώσουν, όσο κι αν τον είχαν βουλιάξει στην πέτρα για να μη φυτρώνει τίποτε πάνω στη γη συνθλίβοντας και το παραμικρό χορταράκι που ξεμυτούσε, όσο κι αν έπνιγαν τον αέρα στην αιθαλομίχλη του κάρβουνου και του πετρελαίου, όσο κι αν καταστρέφανε τα δέντρα και αποδιώχνανε όλα τα ζώα και τα πουλιά, τόσο περισσότερο η άνοιξη φανέρωνε το αιώνιο μεγαλείο της, ακόμα και μέσα στην πόλη.

Η Ελλάδα του 2018 γνωρίζει και χαρμόσυνες κοινωνικές ανακατατάξεις. Τα εξπρές συναινετικά διαζύγια σύντομα κοντά μας. Κάνεις την καρδιά σου πέτρα, αφήνεις το «blame game» στην άκρη, και αγκαζέ με έναν συμβολαιογράφο βάζεις τέλος σε ένα συμβόλαιο συμβίωσης που ενδεχομένως ξεκίνησε με ένα τηλεφώνημα σε κάποια νευρωτική event planner (αυτή δεν είχε την ιδέα για την country style θεματική στο after wedding party;).

Τι γίνεται, όμως, με τους αντιδραστικούς που επιμένουν σε αυτόν τον απαξιωμένο από τον μισό πλανήτη θεσμό; Υπάρχει για τους πεισματικά παντρεμένους κάποιο νέας κοπής survival kit;

Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου».

Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις.

Oταν μια ατέλεια γίνεται αποκλειστικά το μόνο πράγμα που βλέπεις στον καθρέφτη.

Ζούμε στην εποχή των selfies, όπου λίγο πολύ όλοι ασχολούμαστε με την εμφάνισή μας. Είμαστε διαρκώς εκτεθειμένες σε αναρίθμητες εικόνες «τελειότητας» και άλλες τόσες πληροφορίες για τον... σωστό και υγιεινό τρόπο ζωής.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος λέει "είμαι θύμα, με πρόδωσε ο φίλος μου". Η έκφραση "με πρόδωσε" είναι ήδη πολύ βαριά φορτισμένη. Θα μπορούσε κάποιος να πει "ο φίλος μου, που είναι άνθρωπος, συμπεριφέρθηκε με έναν τρόπο που αναλογούσε στο επίπεδο της συνειδητότητάς του τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όταν έκανε αυτό που έκανε". Ξαφνικά το βάρος της προδοσίας εξαφανίζεται.

Πλιπ, πλοπ, πλιπ, πλοπ... Οι εκκωφαντικά ήσυχες στάλες έρωτος και πάθους που κάποιο στόμα κοινωνά απο κάποιο άλλο, ενας τέλειος, εξαιρετικά ηλεκτρισμένος αγωγός που χώνεται στα αβαθή της ύπαρξης και στα έγκατα του μυαλού. Με σκοπό να παίξει το μυαλό μέχρι τελικής πτώσης και να το κάνει ρετάλι.

Και έτσι το μυαλό, ο άρχων στο βασίλειο του είναι, μένει ανήμπορος, αβοήθητος και ανοχύρωτος σε μια συνθήκη πολέμου. Υπάρχει τυπικά, παραδομένο στη δίνη της μέθης που το έπιασε κότσο. Αγαπά ιδιαιτέρως το φανατισμό και τον εθισμό με αποτέλεσμα να ψοφάει πάντα άδοξα. Μετά τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους και η τύχη κληρώνει το μυαλό σου είτε στην εντατική είτε σε θάλαμο αερίων.

Πιθανότατα να έχεις συναντήσει "τρελούς" στο δρόμο, που μιλούν αδιάκοπα μόνοι τους ή μουρμουρίζουν. Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι και πολύ διαφορετικό από εκείνο που κάνεις εσύ και όλοι οι άλλοι "φυσιολογικοί" άνθρωποι, με τη διαφορά ότι εσείς δεν το κάνετε μεγαλόφωνα.

Η φωνή μέσα στο κεφάλι σου σχολιάζει, εικάζει, κρίνει, συγκρίνει, παραπονιέται, συμπαθεί, αντιπαθεί, κ.ο.κ.

«Οι άνθρωποι φοβούνται τον εαυτό τους, τη δική τους πραγματικότητα, τα συναισθήματά τους πάνω από όλα. Οι άνθρωποι μιλούν για το πόσο μεγάλη είναι η αγάπη, αλλά λένε σαχλαμάρες. Η αγάπη πονάει. Τα συναισθήματα είναι ενοχλητικά. Οι άνθρωποι διδάσκονται ότι ο πόνος είναι κάτι κακό και επικίνδυνο. Πώς μπορούν να αγαπήσουν εάν φοβούνται να αισθανθούν;»