Η βία και ο παραλογισμός του πολέμου διακόπτει μια ήσυχη, φυσιολογική ενός παιδιού που πρέπει να ξεριζωθεί από τον τόπο του. Το μόνο σημείο αναφοράς είναι ένα κουτί που αρχικά χρησιμοποιούσε για τα παιχνίδια του, σε μια διαδρομή που χάνει κυριολεκτικά τα πάντα.

Σημειώνεται πως 8,4 εκατομμύρια παιδιά έχουν επηρεαστεί από την βία του πολέμου, ενώ 6,1 εκατομμύρια παιδιά χρειάζονται εκπαιδευτική υποστήριξη.

«Αγαπημένη μου φίλη,

Διαβάζω περισσότερο και ξεσκονίζω λιγότερο.

Κάθομαι στην αυλή και θαυμάζω τη θέα χωρίς να τρελαίνομαι με τα αγριόχορτα που πάλι βγήκαν στον κήπο. Περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου και λιγότερο κάνοντας δουλειές.

H Izabela Urbaniak, φωτογράφος, κατάφερε να απαθανατίσει στον φωτογραφικό φακό της την ανεμελιά και την παιδικότητα των παιδιών της κατά την διάρκεια των διακοπών, μακριά από την «τεχνολογία».

Από το 2012 η ίδια φωτογραφίζει τα παιδιά της στις διακοπές θέλοντας να δείξει στον κόσμο πώς είναι τα παιδιά μακριά από την τηλεόραση, τα κινητά και τα τάμπλετ.

- Είδα έναν έρωτα χτές. Είπε το κορίτσι.

- Τι ήταν;

Έχουν την ίδια ηλικία 5, 6 χρονών.

Το ολικό νόημα μιας δυαδικής επικοινωνίας μεταφέρεται μόνο κατά το 1/3 μέσω της λεκτικής οδού και κατά τα 2/3 μέσω της μη λεκτικής οδού – R.L. Birdwhistell (1970)

Από το σύνολο των μηνυμάτων που ανταλλάσσονται στις στενές διαπροσωπικές σχέσεις, το 7% γίνεται μέσω της λεκτικής οδού, το 38% μέσω της φωνητικής οδού και το 55% μέσω της λοιπής μη λεκτικής οδού – A. Mehrabian (1971)

Το 90% της διαπροσωπικής επικοινωνίας διεξάγεται μέσω της μη λεκτικής οδού – G. R. Wainwright (1992)

Γάτες και σκύλοι μόνοι τους στους δρόμους είναι κάτι συνηθισμένο, αλλά άλογο να κάνει βόλτα μόνο του είναι κάτι σπάνιο, για τις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις. Όχι όμως για της συνοικία Φέχενχαϊμ (Fechenheim), στη Φρανκφούρτη.

Εκεί, οι κάτοικοι έχουν συνηθίσει σε ένα διαφορετικό είδος «εξωτερικού κατοικίδιου ζώου». Πρόκειται για μια αραβική φοράδα, που ονομάζεται Τζένη.

Στη Nara της Ιαπωνίας, τα ελάφια Σάικα (Sika) δεν περιορίζονται σε δάση ή πάρκα, αλλά κυκλοφορούν μόνα τους στους δρόμους, όπως οι άνθρωποι, συγκεκντρώνονται σε χώρους με πράσινο, ενώ περιηγούνται σε καταστήματα, έστω και έχουν μπάρες στην είσοδο.

Αυτός ο επικίνδυνος δρόμος, με τις συνεχείς στροφές, εκτός από την γραφικότητα που προσδίδει στο τοπίο, οδηγεί σε ένα χωριουδάκι, το οποίο επί αιώνες ήταν κέντρο εμπορίου στο δρόμο από το Θιβέτ προς τη Ινδία.

Το Ντζουλούκ (Dzuluk) των 700 κατοίκων, σήμερα, βρίσκεται σε ύψος περίπου 3.000 μέτρων στο άγριο έδαφος των χαμηλότερων Ιμαλαΐων, στο ανατολικό Σίκκιμ (Sikkim), του ινδικού κράτους Sikkim, και αποτελεί τουριστικό προορισμό.

Σαν τώρα θυμάμαι εκείνες τις ημέρες. Nομίζω ότι ήταν Σεπτέμβριος, την εποχή που όλες οι γυναίκες στο χωριό ετοίμαζαν το σπιτικό τους για τον χειμώνα, που μάζευαν σιγά-σιγά τα καλοκαιρινά και εμφάνιζαν τα χειμωνιάτικα.

Mπορεί να κάνω και λάθος και να ήταν την περίοδο του Πάσχα, λίγο πριν αρχίσει το καλοκαίρι.

«Τα φανταζόμουν όλα αυτά και αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου άνθρωποι, άνθρωποι που ήξερα, που τους σκότωναν σιγά σιγά οι συγγενείς τους και τα πιο κοντινά τους πρόσωπα.

Θυμήθηκα τα βασανισμένα σκυλιά που είχαν τρελαθεί, τα σπουργίτια που τα μαδούσαν ζωντανά τα παιδιά και τα πετούσαν στο νερό και όλες αυτές τις βασανισμένες, πονεμένες ζωές που έβλεπα συνεχώς από μικρό παιδί σε αυτή τη πόλη.