Για αιώνες οι επιστήμονες εξέφραζαν αμφιβολίες για την αυθεντικότητα της Μαντίλας που έχει γίνει μια από τις πιο εμβληματικές εικόνες της Ρωμαιοκαθολικής πίστης. Η μαντίλα της Μαρίας ή Ιερά Μαντίλα είναι ένα κομμάτι ύφασμα πάνω στο οποίο είναι αποτυπωμένη η εικόνα ενός γενειοφόρου άνδρα του οποίου το πρόσωπο ταιριάζει με το πρόσωπο που συνθέτουν οι επιστήμονες ως πρόσωπο του Θεανθρώπου!
Σύμφωνα με τις τελευταίες επιστημονικές μελέτες το ύφασμα, που έχει διχάσει ακόμη και την εκκλησία κατά περιόδους, είναι παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποιούσαν οι πιστοί, για να τυλίξουν τα κεφάλια των γυναικών τους κατά την εποχή του Χριστού, πριν από 2.013 χρόνια. Δεν πρόκειται για μεσαιωνική πλαστογραφία, και παρότι κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει ή να το απορρίψει, θα μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι η μαντίλα που χρησιμοποιήθηκε για να τυλίξει το κεφάλι της η, για πολλούς αγαπημένη του Ιησού, Μαρία η Μαγδαληνή.
Οι ειδικοί χρησιμοποίησαν τις τελευταίες εξελίξεις της τεχνολογίας για να εξετάσουν ίνες από την Ιερά Μαντίλα και να τη συγκρίνουν με δείγματα από υφάσματα εκείνης της εποχής αλλά και πολλών ακόμη περιόδων, ώστε να μπορούν να αποδείξουν επιστημονικά πια εάν πρόκειται για απάτη ή για το πιο πολύτιμο κειμήλιο του Χριστιανισμού. Κλειδί της έρευνας αποτέλεσαν τέσσερις νέες δοκιμές (δύο χημικές μία μηχανική και DNA). Οι δύο πρώτες εκτελέστηκαν χρησιμοποιώντας υπέρυθρο φως, η τρίτη χρησιμοποιώντας φασματοσκοπία Raman (που χρησιμοποιείται συνήθως σε εγκληματολογικά εργαστήρια).
Με αποκωδικοποίηση του DNA της γύρης και της σκόνης που βρέθηκαν στη Μαντίλα, ο Λίνο Μπαρκούτσο -γενετιστής φυτών και γονιδιώματος του πανεπιστημίου της Πάδοβα- και οι συνεργάτες του ανίχνευσαν πάνω της γονίδια μεγάλου αριθμού φυτών που φύονται στην περιοχή των Ιεροσολύμων, όπως το θεραπευτικό βότανο Equisetum arvense, το Cercis siliquastrum και το Paliurus spina, καθώς επίσης και γονίδια φυτών που απαντώνται στην Μέση Ανατολή και Ασία.
Ανάμεσα στα είδη φυτών του Νέου Κόσμου, το πιο αξιοσημείωτο είναι η μαύρη χαρουπιά, ένα δέντρο της οικογένειας Fabaceae, που φύεται μόνο στα Απαλάχια Όρη και το Όρος των Ελαιών, αναφέρουν χαρακτηριστικά οι επιστήμονες στα αποτελέσματα της μελέτης τους, που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Scientific Reports».
Όσο για τις ίνες από το ύφασμα τα τελικά αποτελέσματα έδειξαν ότι προέρχονται από μια περίοδο μεταξύ 300 π.Χ. μέχρι 400 μ.Χ, η οποία καλύπτει τα έτη της ζωής του Χριστού. Πρόκειται για επιστημονική έρευνα που πραγματικά ανατρέπει τα δεδομένα καθώς 12 έρευνες που έχει υποστεί η Ιερά Μαντίλα το 1988 είχαν προσδιορίσει την προέλευση του υφάσματος μεταξύ 1260 και 1390, γι’ αυτό και έμεινε στην αφάνεια.
Η αλήθεια είναι ότι η μαντίλα της Μαγδαληνής έχει αποτελέσει πηγή διαμάχης μεταξύ της θρησκευτικής και της επιστημονικής κοινότητας για αιώνες, καθώς υποστηρίζεται ότι πρόκειται για το πανί με το οποίο τύλιγε το κεφάλι της η Μαρία, μετά την αποκαθήλωσή του Ιησού από τον Σταυρό. Το λινό αυτό ύφασμα σκούρου χρώματος, διαστάσεων 1,30 μέτρων μάκρος και 1ος μέτρου φάρδος, φυλάσσεται από το 1578 στον καθεδρικό ναό της Ρώμης.
Η ιστορία της Μαντίλας
Πιθανολογείται ότι μετά τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού (ή όταν η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.) μεταφέρθηκε στην Έδεσσα της Μικράς Ασίας (σημερινή Ούρφα της Τουρκίας). Είχε γίνει γνωστό ως Άγιο Μανδύλιο ή Εικόνα της Έδεσσας, γιατί ήταν διπλωμένο έτσι ώστε να φαίνεται, μόνο το πρόσωπο μέσα σε ανοιχτή θήκη. Οι Βυζαντινοί εισέβαλαν στην Έδεσσα το 944 μ.Χ. με σκοπό να αποκτήσουν το ύφασμα και να το πάρουν μαζί τους στην Κωνσταντινούπολη. Η Δ' Σταυροφορία το 1204 λεηλάτησε τη Βασιλεύουσα, και μέχρι τον 14ο αιώνα η Μαντίλα εξαφανίστηκε.
Ιστορικές αναφορές στη Μαντίλα της Μαρίας χρονολογούνται από το 1354. Νωρίτερα, υπάρχουν υπόνοιες πως ανήκε στο Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, για τους οποίους υποστηρίζεται πως την είχαν στην κατοχή τους για 200 χρόνια περίπου. Οι τελευταίοι Ναϊτες που εικάζεται ότι κατείχαν τη Μαντίλα ήταν ο Ζακ Ντε Μιλέ και ο Ζαφρέ Ντε Σιρνέ, οι οποίοι κάηκαν στην πυρά το 1314, μετά την διάλυση του Τάγματος.
Ως πρώτος κάτοχός της αναγνωρίζεται με ασφάλεια ο Γάλλος ιππότης Ζαφρέ Ντε Σιρνέ, ο οποίος δίσταζε να δημοσιοποιήσει το γεγονός της ύπαρξής της, πιθανώς λόγω των μυστηριωδών συνθηκών με τις οποίες είχε έρθει στα χέρια του, μάλλον λόγω συγγένειας με τον Ναϊτη Ντε Μιλέ. Ο ίδιος είχε χτίσει μία φτωχική εκκλησία στο Λιρέ της Γαλλίας, και ενώ η οικογένειά του ήταν σε οικονομικό αδιέξοδο, αποφάσισε να εκθέσει εκεί τη Μαντίλα.
Ο επίσκοπος της περιοχής Ερρίκος του Πουατιέ, αντέδρασε για την αυθεντικότητα της και υπέβαλλε μνημόνιο, το οποίο ανέφερε πως μετά από εξετάσεις που έκανε στη Μαντίλα, τη βρήκε πλαστή, αναφέροντας επίσης πως είχε ανακαλύψει και τον καλλιτέχνη που τη φιλοτέχνησε. Η Μαντίλα αμέσως αποσύρθηκε, για να εκτεθεί εκ νέου το 1389. Ο γιος του Ντε Σιρνέ, αγνοώντας τον τοπικό επίσκοπο, πήρε άδεια από τον Πάπα, παραδεχόμενος εξ αρχής πως δεν ήταν γνήσια, αλλά αντίγραφο. O επίσκοπος της περιοχής Πιέρ Ντ΄Αρσί, σε μνημόνιο προς τον Πάπα Κλήμεντα Ζ', χαρακτήριζε τη Μαντίλα ως απάτη, αναφερόμενος στις προγενέστερες έρευνες του Ερρίκου του Πουατιέ.
Το 1452, το ύφασμα πωλήθηκε στον Δούκα του Σαβόϋ, ο οποίος ανέγειρε ειδικό παρεκκλήσι και τοποθέτησε τη Μαντίλα στο Σαμπερύ της Γαλλίας το 1464. Το 1532, προκλήθηκε πυρκαγιά στο παρεκκλήσι, που προκάλεσε φθορές στη Μαντίλα, με αποτέλεσμα η οικογένεια του Σαβόϋ να τη μεταφέρει στη Ρώμη της Ιταλίας, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Η μοναδική φορά που μεταφέρθηκε από τη Ρώμη ήταν τα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τοποθετήθηκε στο μοναστήρι του Μοντεβεγκίνε, στο Αβελίνο της νότιας Ιταλίας, για να παραμείνει αργότερα οριστικά στη Ρώμη.
