Ψυχολογία

Για χρόνια συμβαίνουν διάφορα πράγματα γύρω σου. Καταστάσεις χρόνιες ή ακόμα και στιγμιαία γεγονότα που σε δυσκολεύουν και εσύ πνίγεσαι. Βιώνεις τόσο έντονα συναισθήματα που πολλές φορές σε κατακλύζουν και παγώνεις, αλλά εσύ επιλέγεις την σιωπή. Μια σιωπή που ταυτόχρονα δημιουργεί ασφάλεια, αλλά και σε πνίγει. Δεν ξέρεις όμως τι το διαφορετικό να κάνεις, οπότε επιλέγεις την πιο οικεία για εσένα λύση, την λύση της απόσπασης προσοχής, μόνο που δεν έχεις καταλάβεις ότι πέφτεις στην παγίδα που εσύ ο ίδιος δημιούργησες.

Έχεις την τάση να κατακρίνεις τον εαυτό σου; Συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους ανθρώπους όλη την ώρα; Είσαι ο πιο σκληρός επικριτής του εαυτού σου; Μήπως τελικά εσύ ο ίδιος μπλοκάρεις τον εαυτό σου επειδή δεν τον αποδέχεσαι;

Αν απάντησες ναι σε μερικά από τα παραπάνω ερωτήματα, ίσως είναι καιρός να αλλάξεις και να αποδεχτείς τον εαυτό σου.

Νιώθεις τόσο προδομένος...

Αλλά το χειρότερο συναίσθημα δεν είναι όταν νιώθεις προδομένος από τους άλλους, αλλά από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Προδομένος από τα όνειρα και τις προσδοκίες που είχες, από όλα όσα σε κρατούσαν τόσο καιρό ζωντανό και γεμάτο ενέργεια.

Οι περισσότεροι φόβοι μας προέρχονται συνήθως από κάποια αρνητική εμπειρία - Στην περίπτωση όμως που κάποιος πάσχει από κάποια φοβία, οι αντιδράσεις του είναι περισσότερο ακραίες.

Ο φόβος είναι ένα φυσιολογικό και υγιές συναίσθημα. Παρότι πολλοί υποτιμούν τη χρησιμότητά του, ο φόβος στην πραγματικότητα αποτελεί «ασπίδα προστασίας» εμποδίζοντάς μας να εμπλακούμε σε ενδεχόμενα επικίνδυνες καταστάσεις όταν αυτό δεν είναι απαραίτητο.

Όπως είχε παρατηρήσει ο Freud ορισμένοι ασθενείς του δεν άντεχαν την ευτυχία. Έτσι, όταν κατάφερναν να βελτιωθούν στο πλαίσιο της θεραπείας παλινδρομούσαν και επέστρεφαν στο σημείο από το οποίο είχαν ξεκινήσει.

«Καλημέρα. Όπως όλοι ξέρουμε, τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας είναι αρκετά σοβαρά και ειδικά στον οικονομικό τομέα. Αυτό που θα ήθελα είναι να μας δώσετε κάποιες συμβουλές ώστε να μπορέσουμε να ελέγχουμε το άγχος μας και να μην ξεσπάμε στα παιδάκια μας κυρίως, ουρλιάζοντας.

Ο 6 ετών γιος μου συνέχεια όταν τον μαλώνω μου λέει: «Μαμά μου, συνέχεια μου φωνάζεις και φοβάμαι. Μη μιλάς δυνατά.»

Τι να κάνω; Πώς να ελέγξω τα νεύρα μου; Δεν μου φταίνε σε τίποτα τα μωρά μου...»

«Μένω στο γάμο μου για χάρη των παιδιών».

Αυτή η φράση αποτελεί μια από τις πιο κοινές «δικαιολογίες» που ακούω από ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι θα ήθελαν να χωρίσουν αλλά δεν το τολμούν.

Η στερεότυπη αντίληψη που κυριαρχούσε για χρόνια στην κοινωνία μας ήταν ότι τα «παιδιά χωρισμένων γονιών» είναι καταδικασμένα να αντιμετωπίσουν αυξημένα προβλήματα συμπεριφοράς τόσο στην παιδική όσο και στην μετέπειτα ενήλικη ζωή τους.

Η απώλεια υπάρχει στη ζωή μας με πολλές μορφές καθημερινά. Ένας χωρισμός, μια απόλυση μπορεί να σημάνει ένα μικρό θάνατο, μια αναγκαστική προσαρμογή σε νέα δεδομένα, μια εκ νέου μάθηση πραγμάτων, συνηθειών, δραστηριοτήτων και συναισθημάτων πρωτόγνωρων ως τότε.

Ως πένθος ορίζουμε την οδύνη που βιώνουμε ύστερα από μια σημαντική απώλεια, συνήθως το θάνατο κάποιου αγαπημένου μας προσώπου, συνοδευόμενη από συχνά αφόρητο ψυχικό και σωματικό πόνο.

Υπάρχει εξήγηση γιατί κάποιες φορές ερωτευόμαστε ή κάνουμε σχέσεις με ανθρώπους που μας φέρονται άσχημα, μας μειώνουν ή απλά δεν μας γεμίζουν; Μήπως ευθύνεται το ότι από μικρή ηλικία κάποιοι άνθρωποι έχουν σχηματίσει χαμηλή εικόνα για τον εαυτό τους και μπορεί να αναζητούν ή να ελκύουν έναν ανάλογο σύντροφο, ο οποίος θα «ταιριάζει» στην χαμηλή τους αυτοεικόνα;

«Με ρωτάς τι κατάφερα; Έγινα φίλος του Εαυτού μου.» Σενέκας

Σύμφωνα με μια ρήση του Βούδα, όλα τα προβλήματα του ανθρώπου πηγάζουν από την αδυναμία του να καθίσει για κάποιο χρονικό διάστημα σε ένα δωμάτιο ολομόναχος. Η φράση αυτή εμπεριέχει ένα βαθύτατα υπαρξιακό νόημα.

Παρουσιάζει το πόσο δύσκολο είναι για τον άνθρωπο να έρθει σε επαφή με τον ίδιο του τον εαυτό και φανερώνει τους φόβους, την αδυναμία, την ανασφάλεια και την εξάρτηση που ορίζει ολοένα και περισσότερο τον σύγχρονο αλλοτριωμένο τύπο ανθρώπου.

Ίσως ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε σκέψεις, συναισθήματα, καταστάσεις, ανθρώπους.

Το παρελθόν, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, επιλογές που δεν είχαν την επιθυμητή κατάληξη, στόχοι που δεν επετεύχθησαν, αδικίες και προδοσίες που βιώσαμε, μας στενοχωρούν, μας πονάνε και όμως μένουμε στη σκιά τους πεισματικά μερικές φορές.

Λόγια που ποτέ δεν είπαμε, λόγια που διστάσαμε ή δεν τολμήσαμε να εκφράσουμε, χαμένες ευκαιρίες, όνειρα που δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε ή έστω να προσπαθήσουμε, ατέλειωτες σκέψεις με εικασίες και πιθανά σενάρια.

Τι θα γινόταν αν τολμούσαμε τη στιγμή που έπρεπε... προχωρώντας ή αφήνοντας πίσω μας όσα έγιναν ή τελικά δεν έγιναν; Και γιατί δεν τολμήσαμε;