Ψυχολογία

Ακούμε συχνά ότι ο γάμος, τα παιδιά, η ρουτίνα ή ακόμα και η ψυχοθεραπεία σκοτώνουν τον έρωτα, αλλά τι από αυτά ισχύει και σε ποιο βαθμό;

Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, ο έρωτας αποτελεί μια μορφή ψύχωσης και συνιστά απώλεια του ελέγχου της πραγματικότητας, που σχετίζεται με τον άλλο ως ερωτικό αντικείμενο.

Yπάρχουν πράγματα που αποφεύγουμε να πούμε στο σύντροφό μας, στο παιδί μας, στους φίλους μας. Πότε πρέπει να εκφράζουμε ελεύθερα τα συναισθήματά μας και πότε να τα κρατάμε για τον εαυτό μας;

Oι σχέσεις με τους γύρω μας βασίζονται στην επικοινωνία, λεκτική, σωματική, οπτική.

Όσο πιο κοντά μας νιώθουμε κάποιους ανθρώπους τόσο περισσότερο αισθανόμαστε και την ανάγκη να μιλάμε μαζί τους γι’ αυτά που μας συμβαίνουν, για το πώς αισθανόμαστε, για τη ζωή μας, κρατώντας μερικές φορές και κάτι για τον εαυτό μας.

Όλοι έχουμε εικόνες για τον κόσμο μέσα από τις οποίες φιλτράρουμε και αναδιαμορφώνουμε αυτό που συμβαίνει έξω (εξωτερική πραγματικότητα) στη δική μας προσωπική εκδοχή της πραγματικότητας. Αυτά τα «φίλτρα» μέσα από τα οποία αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, επηρεάζονται βέβαια από τα τρέχοντα εξωτερικά γεγονότα.

Είμαι καλά με αυτό που είμαι και το σημείο που βρίσκομαι; Είμαι ικανοποιημένος με τη ζωή μου; Τι θέλω να αφήσω πίσω και τι θέλω διεκδικήσω; Προς τα πού θέλω να πάω; Τι να αλλάξω ή τι να προσθέσω;

Όποιος χρησιμοποιεί συχνά σελίδες κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, twitter, κλπ) θα έχει παρατηρήσει πόσες εικόνες, συμβουλές και άρθρα αναρτώνται καθημερινά σχετικά με την ευτυχία. Σε όλα αυτά η προτροπή είναι πάντα η ίδια: «να είσαι ευτυχισμένος».

Στο' πα και στο ξαναλέω πως κάπου εκεί στις οδηγίες χρήσης ενός τεστ εγκυμοσύνης που αναφέρεται... «Αν εμφανιστούν οι μπλε γραμμούλες.. δηλαδή αν είστε έγκυος.. επισκεφτείτε τον γυναικολόγο σας» θα έπρεπε να υπήρχε υποσημείωση... επισκεφτείτε και τον ψυχολόγο σας!!

«Ξέρεις τι είναι προδοσία; Η ανάγκη φυγής που κυριεύει κάθε σώμα καθηλωμένο στην ίδια κουραστική στάση όπως είναι η στάση της πίστης, η στάση της αγάπης μπροστά σ’ ένα παράθυρο αμετακίνητο με μόνη θέα νύχτα μέρα καρφωτή στα μάτια την ανυπόφορη αντηλιά του εαυτού της». Κική Δημουλά

Λένε πως γυρίζει πίσω όποιος δεν κλείνει τους λογαριασμούς με το παρελθόν

Μήπως έφτασε η ώρα να τους κλείσουμε; Ή μήπως δεν θέλουμε να τους κλείσουμε, καθώς νιώθουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα επιστροφής;

Είναι αλήθεια πως το να έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας συμβάλει θετικά στην αυτοεκτίμηση και την ευτυχία μας. Οι άνθρωποι που έχουν τον έλεγχο της ζωής τους καταφέρνουν να θέτουν τους στόχους που θέλουν, να κάνουν επιλογές συνειδητά και να επιδεικνύουν υψηλό βαθμό αυτοαποτελεσματικότητας. Ωστόσο στην έννοια του ελέγχου ελλοχεύουν πολλές παγίδες. Ο έλεγχος, ιδιαίτερα όταν ασκείται σε λάθος σημεία, μπορεί να γίνει αστείρευτη πηγή άγχους.

Συχνά αποφεύγουμε να εκφράσουμε τα αυθεντικά συναισθήματά μας από φόβο μήπως δε γίνουμε αποδεκτοί από τους γύρω μας.

Προβάλλουμε προς τα έξω έναν άλλον εαυτό, κοινωνικά «πιο αρεστό» καταπιέζοντας αυτό που νιώθουμε.

Πόσο παράδοξο όμως ακούγεται το να προσπαθείς να γίνεις αποδεκτός από τους άλλους, όταν εσύ ο ίδιος δεν αποδέχεσαι τον αληθινό σου εαυτό και εκφράζεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι;

Οι διαφωνίες και οι τσακωμοί μπορούν να είναι μέρος όλων των υγιών σχέσεων. Τί γίνεται όμως όταν τσακώνονται οι γονείς μπροστά στα παιδιά; Αυτό είναι υγιές;

Το αν οι γονείς τσακώνονται ή όχι μπροστά στα παιδιά είναι θέμα ωριμότητας. Θέμα ωριμότητας επίσης είναι το ποιες «μάχες» επιλέγουν, καθώς και το εάν και πώς επιλύουν τις συγκρούσεις τους. Οι τσακωμοί μπορούν κάλλιστα να απειλήσουν τη συναισθηματική υγεία των παιδιών.

Ο Peck έλεγε πως «Η τάση να αποφεύγουμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας και τη συμφυή με αυτά συναισθηματική φόρτιση πόνου, είναι η πρωταρχική βάση όλων των ψυχικών παθήσεων».

Αυτό αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια καθότι οι περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τις κατάλληλες κρυψώνες για τα προβλήματα τους.

Δοκιμάζουν να παγώσουν τα προβλήματα, να τα αγνοήσουν, να τα ξεγελάσουν, να τα βάλουν στο χρονοντούλαπο αλλά αυτά είναι κει.