Πολιτική

Ο κίνδυνος εξόδου από τη συνθήκη Σένγκεν, όπως λέγεται, είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο. Είναι ένα ενδεχόμενο το οποίο θα χαροποιήσει κάποιους από την κυβέρνηση γιατί ποτέ δεν έχουν μάθει να σκέφτονται ευρωπαϊκά. Θα είναι για αυτούς το πρώτο βήμα προς την ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας από τα σκοτεινά νεοφιλελεύθερα κέντρα εξουσίας της ΕΕ.

Το Σάββατο 21 Νοεμβρίου είχα την τύχη να παρακολουθήσω στη Θεσσαλονίκη το European Students for Liberty Regional Conference. Ένας απ’ τους βασικούς ομιλητές τού πολύ επιτυχημένου αυτού συνεδρίου ήταν ο φίλος μου Federico N. Fernández*. Ο Federico ζει και εργάζεται στη Βιέννη για το Austrian Economics Center, αλλά είναι από την Αργεντινή και, όπως ήταν φυσικό, μας μίλησε για την οικονομική κρίση στην πατρίδα του και τα χρήσιμα διδάγματα που θα μπορούσαμε να αντλήσουμε απ’ αυτή.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος ούτε πολιτειολόγος ούτε θρησκειολόγος. Είμαι μηχανικός: αυτό σημαίνει όμως πως έχω εκπαιδευθεί να ανακαλύπτω patterns και κοινούς τόπους αξιοποιώντας αριθμούς και παρατηρήσεις. Πάνω σε αυτή την εκπαίδευση πατάει αυτό το κείμενο άποψης. Και πάνω στην προσωπική μου εμπειρία, έχοντας ζήσει σε δύο χώρες της Ευρώπης (Μεγάλη Βρετανία και Γερμανία) και έχοντας πολύ κοντινή και απόλυτα αξιόπιστη πληροφόρηση για τη Γαλλία.

Το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών γνωρίζοντας ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν φτάσει σε ύψιστο σημείο απόγνωσης εξαιτίας των φορολογικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης ζήτησε απ’ τους υποψήφιους Προέδρους της Ν.Δ. να δεσμευτούν γραπτώς και ενυπόγραφα ότι δεν θ’ αυξήσουν περαιτέρω τη φορολογία. Ένας υπέγραψε.

Κυβέρνηση δεν έχουμε. Επί της ουσίας.

Αντιπολίτευση δεν έχουμε. Επί των τύπων και της ουσίας.

Η Νέα Δημοκρατία κάνει την ύστατη προσπάθεια αφενός μεν να βγάλει αρχηγό γενικής αποδοχής (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο), αφετέρου να μαζέψει πίσω στην παράταξη ένα μέρος των ψηφοφόρων της και να προσεγγίσει ένα αντίστοιχο αν όχι μεγαλύτερο, από νέους.

13 Νοεμβρίου 2015

Το βράδυ στις 13 Νοέμβρη 2015 δεν χτυπήθηκε μόνο μία χώρα. Χτυπήθηκε ένας ολόκληρος τρόπος ζωής. Οι πράξεις πολέμου που συντελέστηκαν δεν ήταν ενάντια σε χώρους σύμβολα ή σε ιδεολογικούς ή έστω θρησεκυτικούς αντιπάλους. Χτυπήθηκαν τυφλά χώροι καθημερινής ζωής.

Οι Έλληνες αριστεροί θεωρούν τις σκανδιναβικές χώρες ως έναν σοσιαλιστικό παράδεισο και οι υποστηρικτές των κεντροαριστερών πολιτικών, σε όλο τον κόσμο, ως απόδειξη της βιωσιμότητας των σοσιαλδημοκρατικών συστημάτων υψηλής φορολόγησης. Ο Πολ Κρούγκμαν έχει γράψει στους New York Times: «Κάθε φορά που βλέπω κάποιον να γράφει για «καταρρέοντα ευρωπαϊκά συστήματα κοινωνικής πρόνοιας», έχω την επιθυμία να του κάνω μια υποχρεωτική ξενάγηση στη Στοκχόλμη’.

Καμία άλλη επιστήμη δεν στοιχειώνεται από τόσες πλάνες όσο αυτή των Οικονομικών (Henry Hazlitt) και η πιο διαδεδομένη δεν είναι άλλη από αυτή της «σταθερής πίτας» (fixed pie fallacy).

Της εδραιωμένης δηλαδή πίστης, ότι το ποσό του πλούτου στον κόσμο είναι σταθερό και για να κερδίσει ένα άτομο (ή μια ομάδα ατόμων) πρέπει ένα άλλο άτομο (ή μια άλλη ομάδα ατόμων) να χάσει.

Σκοτάδι

Σκοτάδι. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα, τόσο απτά.

Το αυγό του φιδιού έσπασε πια και γέννησε τα τέρατα που φοβόμασταν. Το ζεστάναμε όλοι μας. Άλλοι διά της πράξης και άλλοι διά της παραλείψεως. Τα φίδια λέγονται λαϊκισμός και ναζισμός και μεσαίωνας και άγνοια.

Όλοι θα θέλαμε να είμαστε στην χώρα του «ποτέ ποτέ» μαζί με τον Πήτερ Παν, αλλά δυστυχώς ζούμε στη χώρα του «ναι μεν αλλά».

Στη χώρα όπου κάποιοι προάγονται και μονιμοποιούνται, ως αμοιβή για την κοροϊδία τους ενάντια στον εργοδότη τους και την αδικία που έκαναν απέναντι σε συνυποψήφιούς τους (η καλή εκδοχή), ή στη χώρα που υπάρχει περίπτωση να μην έχουν καν τα προσόντα (η κακή εκδοχή -εγώ αυτό πιστεύω-), πέρα της αγωνιστικής διαμαρτυρίας τους.

Γίνεται πολύ κουβέντα για την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Για το είναι, τι θα έπρεπε να είναι, πόσο ταιριάζουμε (και αν ταιριάζουμε). Εγώ θα φύγω από τη θεωρία και θα περιγράψω την Ευρώπη που έχω βιώσει και βιώνω καθημερινά. Και ο καθένας μπορεί να κρίνει.

Το χειρότερο στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η χώρα και η ελληνική κοινωνία δεν είναι η οικονομική δυσπραγία, ούτε η πλήρης καταρράκωση του ιδιωτικού τομέα της χώρας, ούτε προφανώς τα capital controls. Φοβάμαι τις συνέπειες αυτής της κατάστασης, αλλά πιστεύω πως ο άνθρωπος, πάντα θα βρίσκει τρόπους να επιβιώνει, να προχωράει ανάμεσα στις ρωγμές που υποχρεωτικά αφήνουν όλα τα καταπιεστικά συστήματα και να επιτρέπει στον εαυτό του την επιβίωση και την καινοτομία.