Πολιτική

Αυτές τις μέρες διεξάγεται ένας αγώνας στο επίπεδο των ιδεών. Η ελληνική κοινωνία αγωνίζεται να βρει διέξοδο προς ένα καλύτερο αύριο ομφαλοσκοπώντας και περιστρεφόμενη με ένα μονολιθικό τρόπο γύρω από μια κρατικίστικη αντίληψη διακυβέρνησης, όπως έχει συνηθίσει επί αιώνες εφαρμογής ενός κρατικίστικου μοντέλου, είτε αυτό προέρχεται από τη συντηρητική λαϊκή δεξιά, είτε από τη σοσιαλδημοκρατική αριστερά.

Ανησυχεί κάμποσος ντουνιάς στην κεντροαριστερά. "Πρέπει να τηρήσουμε διαύλους επικοινωνίας με τον αριστερό χώρο", "πρέπει να προτείνουμε κατά το δυνατόν φιλολαϊκές λύσεις για τα προβλήματα του λαού", "πρέπει να μην αποξενωθούμε από τον κοινωνικό κορμό μας", λένε. Ολίγες παρατηρήσεις:

Η κίνηση των 58, κάνει εξ αρχής μια συγκεκριμένη επιλογή τακτικής: να ξεπεράσει τα εμπόδια συνεννόησης μεταξύ ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ, φέρνοντας τη ΔΗΜΑΡ προ τετελεσμένων. Αλλά αυτή η επιλογή, φέρνει την κίνηση στην πλευρά του ΠΑΣΟΚ και δικαιώνει όσους και όσες βλέπουν σε αυτήν μια προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να οικειοποιηθεί την κεντροαριστερά για μια ακόμη φορά. Και το ερώτημα είναι: δικαιούται το ΠΑΣΟΚ να το κάνει αυτό; Υπάρχει "κεντροαριστερά" στο σημερινό ΠΑΣΟΚ;

- Θα χρειαστούν θυσίες για να πάρει μπροστά ξανά η οικονομία. Κάθε άνθρωπος που σκέφτεται λογικά το καταλαβαίνει αυτό.

- Όλοι, εκτός από την Ιφιγένεια.Καθετί έχει μια δική του εσωτερική λογική.

Ακόμα και το πλέον εξόφθαλμα παράλογο μπορεί να σταθεί λογικά στους κύκλους των παραλόγων. Τη δική του λογική έχει και ο διάλογος της εισαγωγής.

Προσπαθώ να θυμηθώ με ποιους ήταν στον εμφύλιο (τον προηγούμενο βρε, όχι τον τωρινό) κάτι δωσίλογοι, κάτι γερμανοτσολιάδες, κάτι τύποι που κυκλοφορούσαν με κουκούλα, κάτι μαυραγορίτες, όλοι αυτοί που έδρασαν για την τσέπη τη δική τους και των δισεγγόνων τους, σε βάρος των υπολοίπων που υπέφεραν. Α, ναι, καλέ. Με τους νικητές. Κι έτσι κανείς δεν μπορούσε να τους πειράξει.

Πριν από ένα χρόνο και τέτοια εποχή, ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ, Φώτης Κουβέλης, αποφάσιζε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και στη διαμόρφωση μιας ευρείας πολιτικής και κοινωνικής ευρωπαϊκής πλειοψηφίας, που είχε ως στόχο την παραμονή στο ευρώ και τη σταδιακή διέξοδο από την κρίση. 

Σε μια κατεξοχήν μεταπρατική κοινωνία, που δεν γεννάει ιδέες, όπως η Ελλαδική, και στην οποία η φιλελεύθερη δημοκρατική κουλτούρα της ανοικτής κοινωνίας, των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων (και υποχρεώσεων) προέκυψε εισαγόμενη μαζί με τις επιδοτήσεις, είναι αναμενόμενο να συναντά κανείς στρεβλωμένα κακέκτυπα μάλλον των μεγάλων ιδεολογιών που διαμορφώνουν τον δυτικό κόσμο, παρά τις αυθεντικές τους όψεις.

Ζητούνται νέοι κάθε ηλικίας και ειδικότητας να ξαναχτίσουν τον τόπο τους.

Δυστυχώς οι υπάρχοντες πολιτικοί δεν πρόκειται να καταλάβουν πως οι κοκορομαχίες δεν τους βοηθάνε πια. Οι άνω των 40, αυτά μάθαν τόσα χρόνια στ’ αμφιθέατρα, αυτά λένε.

Πέρασαν ήδη τρεις εβδομάδες από τη στιγμή που τυπικά άνοιξε το σχολείο. Ένα σχολείο πλήρως απαξιωμένο, ένα σχολείο υποχρηματοδοτούμενο, που ελέγχεται όχι για το εκπαιδευτικό του έργο και το κατά πόσο ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά για τις οικονομικές του επιδόσεις.