Πολιτική

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές δύσκολα νιώθει κανείς την ανάγκη να εκφράσει δημόσια την υποστήριξή του σε έναν υποψήφιο (εκτός κι αν κατεβαίνει μαζί του). Λίγο η «αθόρυβη» δουλειά των δημάρχων, λίγο η μη αποκέντρωση της ελληνικής Διοίκησης, οι πολίτες δε γνωρίζουν με λεπτομέριες το έργο και τη δράση των υποψηφίων δημάρχων. Εξαίρεση στην κατάσταση αυτή αποτελεί προπάντων ο δήμος Αθηναίων, που αφορά την πρωτεύουσα της χώρας κι αποτελεί ένα μωσαϊκό προβλημάτων- έτσι όλοι σχεδόν έχουν μια βασική εικόνα του τι γίνεται εκεί. Λαμβάνοντας υπόψη λοιπόν τη σημασία του δήμου Αθηναίων και τα διακυβεύματα που αυτός εμπεριέχει, θεωρώ την επιλογή Καμίνη ως την πλέον ενδεδειγμένη για τη Δημαρχία. Οι λόγοι αριθμημένοι παρακάτω:

1) Άσκησε μια συνεπή οικονομική πολιτική, που – μακριά από μεγαλοστομίες- στόχο είχε την ανάκτηση της πιστοληπτικής αξιοπιστίας του Δήμου, τον περιορισμό των δαπανών και την ανάδειξη πλεονάσματος. Μέσα σε μια τετραετία νοικοκύρεψε έναν Δήμο οικονομικά αξιολύπητο, με αδιαφάνεια στα στοιχεία και με την πλήρη απαξία των διεθνών οίκων αξιολόγησης. Ενδεικτικά: μείωση χρέους στους προμηθευτές κατά 54%, μείωση των εξόδων κατά 20%, μείωση των υποχρεώσεων του Δήμου κατά 24%, λογιστικό πλεόνασμα 12.5 εκατομμύρια ευρώ (από έλλειμμα 47 εκατομμυρίων το 2010!). Δεν πρέπει τέλος να αμελούμε την αναλυτική οπτικοποίηση του προϋπολογισμού ώστε οι πάντες να έχουν εποπτεία του οικονομικού έργου που συντελείται: https://www.cityofathens.gr/khe/proypologismos/visualization/sxedio.

2) Αποτελεί τον συνεπέστερο υποστηρικτή της έννομης τάξης σε όποιο θέμα κι αν προέκυψε. Στην άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων τάσσεται με τις μειονότητες, εκνευρίζοντας τους συντηρητικούς, ενώ στο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης υπερασπίζει το νόμο συνεργαζόμενος με το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης για τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα- εκνευρίζοντας την Αριστερά. Η στάση αυτή, του να μένεις «στη μέση», βαλλόμενος κι από τους μεν και από τους δε έχει υψηλό πολιτικό κόστος που ελάχιστοι επωμίζονται. Είναι πολύ δύσκολο να προωθεί κανείς τη νομιμότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μία χώρα που ο σεβασμός τους εξαρτάται από το «στρατόπεδο» που βρίσκεσαι.

3) Στο επίπεδο του συμβολισμού, κάθε νίκη υποψηφίων σαν τον Καμίνη είναι νίκη εναντίον του παλαιοκομματισμού, των κομματικών στρατιωτών που υπακούουν πιστά την παράταξη, που χαϊδεύουν τα αυτιά των ψηφοφόρων τους εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος και που δεν είναι πρόθυμοι να τα βάλουν με κανένα κατεστημένο συμφέρον, με καμία παρωχημένη αντίληψη. Είναι νίκη ενάντια σε ένα δίκτυο υποσχέσεων, ευχολογίων, μηδενικού αποτελέσματος και ξεπερασμένων συμβολισμών. Νίκη ενάντια σε μηχανισμούς και σε κομματικά στρογγυλέματα. Παρακολουθεί κανείς με θλίψη τον αυτοπροδιοριζόμενο ως «νέο», Άρη Σπηλιωτόπουλο, να υποβαθμίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα ζητώντας δημοψήφισμα για το θέμα του τεμένους στην Αθήνα, και οργίζεται σκεπτόμενος ότι εν έτει 2014 προεκλογικές εκστρατείες χτίζονται πάνω σε ο,τι πιο συντηρητικό και ξεπερασμένο έχει να δείξει η κοινωνία (άλλωστε, πρέπει να γνωρίζει ο «φιλελεύθερος» κ. Σπηλωτόπουλος ότι οι ελευθερίες που αξίζουν περισσότερο, ακριβώς επειδή χρήζουν προστασίας, είναι αυτές της μειοψηφίας- αυτό τουλάχιστον λέει ο φιλελευθερισμός που υποστηρίζει ιδεολογικά).

Θυμάμαι τις εκλογές του 2010. Τότε μαθητής Λυκείου ακόμη, είχα ταχθεί εναντίον του Καμίνη επηρεασμένος από έναν κακοχώνευτο συντηρητισμό. Μια μέρα, λίγο πριν τις εκλογές, τον άκουσα να λέει δημοσίως σε κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα «δε θέλω τις ψήφους σας και άλλες τέτοιες ψήφους» επειδή μίλησαν χυδαία εναντίον μεταναστών. Για πρώτη φορά σε εκείνη την τηλεοπτική εμφάνιση (απέναντι του ήταν ο ολίγιστος Κακλαμάνης) είδα αυτό που λέμε «νέο πολιτικό dna». Περιπτώσεις σαν το δήμαρχο Αθηναίων σπανίζουν και επιβάλλεται να καθιερώνονται ώστε να μας θυμίζουν τι είναι να κάνεις πολιτική και τι δημόσιες σχέσεις.

ΥΓ.: Όπως υποστήριξε και ο Απόστοος Δοξιάδης, θεωρώ σφάλμα της ΝΔ ότι δεν τον στήριξε. Το συμμάζεμα των οικονομικών που η ίδια επιτυγχάνει, υλοποίησε με επιτυχία κι ο ίδιος στο Δήμο του. Το προαναγγελθέν άλλωστε άνοιγμα στο κέντρο που αναμένουμε, τέτοια πρόσωπα οφείλει να περιλαμβάνει.

Μια φράση που ανέβασα δημόσια πριν λίγες μέρες έγινε viral. Η φράση γράφει "Ένας Λαός που εκλέγει διεφθαρμένους, κλέφτες, προδότες και απατεώνες, δεν είναι θύμα! Είναι συνεργός τους!" και αποδίδεται στον Τζωρτζ Όργουελ (δεν κατάφερα να το επιβεβαιώσω).

Ο σιδηρόδρομος και η χρεοκοπία του 1893! Αυτά έρχονται στο μυαλό των περισσότερων όταν ακούν το όνομα του Χαρίλαου Τρικούπη. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός αυτός τόλμησε κάποιες μεταρρυθμίσεις συγκλονιστικές για την εποχή του (και όχι μόνο). Ήταν αυτός που μείωσε τον αριθμό των βουλευτών από 240 σε 150, που προσπάθησε να απαλλάξει το δικαστικό σώμα από τα κομματόσκυλα και τόλμησε να πατάξει τη φοροδιαφυγή.

Η εικόνα που παρακολουθείτε στο άρθρο δεν είναι από βομβιστική επίθεση τρομοκρατών, ούτε από κάποιον διαλυμένο οπαδικό σύνδεσμο. Είναι η εικόνα αιθουσών του ΠΑ.ΜΑΚ. από την επίθεση κουκουλοφόρων εναντίον μελών της ΔΑΠ- ΝΔΦΚ. Στη διάρκεια των επιθέσεων δύο θύματα πήγαν στο νοσοκομείο, ενώ διάφοροι άλλοι, αιμόφυρτοι κρύβονταν στο χώρο του πανεπιστημίου ώστε να μη θρηνήσουμε θύματα.

Το περιστατικό αυτό έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά εκτεταμένης ανομίας κι εγκληματικότητας σε όλη την πανεπιστημιακή επικράτεια. Στη Νομική του ΑΠΘ, όταν σκοτεινιάζει, στο προαύλιο διεξάγεται κανονικό εμπόριο ναρκωτικών, με απειλές κατά φοιτητών, ιδίως θηλυκού γένους, που τυγχάνει να περνούν μόνοι από το χώρο. Στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ, ο καθηγητής Βασίλης Κ. Γούναρης απειλούνταν επί ένα τέταρτο από «αγνώστους» δεχόμενος τις πιο χυδαίες απειλές εναντίον ακόμη και της ζωής του. Σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, τέλος, όπως στις 17/11, δεν τολμάς να αποκαλύψεις το πολιτικό σου φρόνημα, καθώς τα τάγματα εφόδου της Αριστεράς είναι έτοιμα να αποκαταστήσουν την... δια ροπάλου «δημοκρατία».

Η ιστορία του πανεπιστημιακού ασύλου, που συνεχίζει να βασιλεύει ως αντίληψη στα ΑΕΙ, βασίζεται σε συμβολισμούς άλλων εποχών. Δημιουργήθηκε ως καταφύγιο Δημοκρατίας στη δικτατορία, και λόγω της αποδόμησης της Δεξιάς (η οποία ταυτίστηκε με το παρακράτος) τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, παρέμεινε ως θεσμός συμβολικής αντίστασης. Μόνο που από τότε έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες ώστε η διαχείριση της βίας και της ανομίας να αλλάξει στρατόπεδο και το άσυλο να καταλήγει να συντηρεί εγκληματίες, δολοφόνους και αρνητές της νομιμότητας. Όπως όλοι οι θεσμοί, έτσι κι αυτός, οφείλουν να αναπροσαρμόζονται στα δεδομένα της εποχής, κι εφόσον δεν εξυπηρετούν την πραγματικότητα να καταργούνται. Αυτή άλλωστε είναι η φύση της προόδου κι όχι η προσκόλληση σε συνθήματα της δεκαετίας του ’80.

Σε μια Δημοκρατία δε νοούνται χώροι «περισσότερης δημοκρατίας». Και τι ειρωνεία, το σημερινό Πανεπιστήμιο να θεωρείται τέτοιος χώρος, χώρος δημοκρατίας, την ίδια στιγμή που δεν μπορούν να διεξαχθούν οι εκλογές στα συμβούλια διοίκησης των ΑΕΙ. Αν η πραγμάτωση της δημοκρατίας, η επιλογή δια των εκλογών, παρακωλύεται με μολότοφ και καδρόνια, πώς έχουν το θράσος ορισμένοι να μιλούν για άσυλο ιδεών;

Η κοινή λογική προστάζει την Πολιτεία να μεριμνά για την ασφάλεια των πολιτών της σε όποιον δημόσιο χώρο και να βρίσκονται. Είναι αδιανόητο τα Πανεπιστήμια να μένουν αφύλαχτα όταν αποδεδειγμένα αποτελούν θύλακες παραβατικότητας. Η κυβέρνηση και το νομοθετικό σώμα δεν μπορούν να αρκούνται σε μεγαλοστομίες και καταδίκες. Έχουν υποχρέωση να προστατεύσουν τους φοιτητές εισάγοντας θεσμό ασφάλειας εντός των Πανεπιστημίων. Έναν θεσμό που δε θα παραβιάζει τις ελευθερίες των φοιτητών, που θα εγγυάται τη διακριτική φύλαξη των κτιρίων και των ανθρώπων, και που θα βασίζεται στο τρίπτυχο «κάμερες στους εξωτερικούς χώρους- αστυνομική παρουσία- καθεστώς ελέγχου για όσους μπαίνουν στο εσωτερικό των κτιρίων», ώστε να γυρίσουμε στην ακαδημαϊκή κανονικότητα.

Πολλοί κάνουν λόγο για το «πολιτικό κόστος» της απόφασης φύλαξης. Πρόκειται για εικόνα παραπλάνησης, που καλλιεργούν αντιδημοκρατικές δυνάμεις της Αριστεράς, οι οποίες αν και μειοψηφούν, με το θόρυβο που κάνουν φαίνονται ισχυρότερες από τη δύναμη της βουβής πλειοψηφίας. Μιας πλειοψηφίας που αποζητά την προστασία της στο χώρο όπου περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας της και που μπορεί να μη διαδηλώσει υπέρ της απόφασης, αλλά θα ανταμείψει εκλογικά αυτούς που θα την εφαρμόσουν. 

Το 1991 το κράτος των Σκοπίων έκανε την εμφάνιση του δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο το γνωστό εθνικό ζήτημα. Η Ελλάδα μπορούσε να κερδίσει εκείνες της πρώτες ημέρες  αυτήν την υπόθεση και να αποφεύγαμε με αυτόν τον τρόπο τα είκοσι χρόνια των παλινωδιών που ακλούθησαν. Η ευθύνη για αυτήν την κατάσταση βαραίνει πρωτίστως τον τότε υπουργό εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά  που επέλεξε τότε να ακολουθήσει μια εθνικιστική διπλωματική πολιτική, ξεχνώντας ότι στην διπλωματία χρησιμοποιείς στερεά επιχειρήματα και όχι εθνικιστικούς συναισθηματισμούς, που βρίσκουν ανταπόκριση μόνον στις τάξεις της βαθιάς και λαϊκής δεξιάς.

Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε μας αρέσουν κι εμάς τα σκισμένα τζιν και ότι αυτά αντιπροσωπεύουν, αν και καμιά φορά στη δουλειά μας φοράμε και κοστούμι. Μας αρέσουν και τα backpack και τα δαχτυλίδια, αν και σε κάποιους από μας δεν αρέσουν οι εκπομπές του Σταύρου Θεοδωράκη. Μας αρέσουν επίσης οι μπίρες, η ροκ και οι καλοί φίλοι.

Τώρα που τα πρώτα σημάδια της οικονομικής ανάκαμψης αρχίζουν να εμφανίζονται, τώρα που το Μνημόνιο και ο εναγκαλισμός από τους δανειστές αρχίζει να υποχωρεί, πολλοί ενθουσιώδεις σπεύδουν να δηλώσουν ότι τα δύσκολα είναι πίσω μας, ότι οι επόμενες μέρες είναι καλύτερες. Οι δηλώσεις αυτές, που πολλάκις ακούγονται, κι αν ακόμη περιέχουν ψήγματα αλήθειας, είναι ενδεικτικές μιας «χαλάρωσης» που δε συνάδει με τις απαιτήσεις των καιρών, και φέρνει αναμνήσεις άλλων εποχών.

Είμαστε ικανοποιημένοι από τη σημερινή Ευρώπη; Αν όχι τι ακριβώς ζητούμε να αλλάξει και ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να εγγυηθούν μια τέτοια αλλαγή; Αυτά είναι ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα που θα κληθούμε να απαντήσουμε στην πορεία προς τις ευρωεκλογές της 25ης Μαϊου.

Όταν οι φοιτητές στην Πάτρα, που ανήκουν στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά φώναζαν στον Π. Μανδραβέλη «Το άσυλο ανήκει στον λαό» και μετά πήγαν και του διέλυσαν το αμάξι δεν είχαν συναίσθηση – προφανώς- ότι με αυτές τους τις κινήσεις το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουν όχι μόνο επίδειξη ισχύος αλλά και επίδειξη του αντιδημοκρατικού βόρβορου στον οποίο είναι από την κορφή ως τα νύχια χωμένοι και θέλουν να μας χώσουν και εμάς.

Η σιωπή πριν την καταιγίδα και το βουβό ποτάμι

Οι πολίτες αρνούνται (οι μισοί) να απαντήσουν καν στους δημοσκόπους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Όσοι όσες απαντούν, οι μισοί σχεδόν προκρίνουν πρώτο το κόμμα Δεν Ξέρω/Δεν Απαντώ και "καταλληλότερο" τον κανένα. Έκφραση ενός βουβού ποταμιού απόγνωσης με το πολιτικό σύστημα και άρνησης συνεργασίας μαζί του.

Η Θεσσαλονίκη που εγώ γνώρισα, την δεκαετία του 2000 κυρίως, ήταν μια πόλη κλεισμένη στον εαυτό της, που απαρνιόταν το πολυπολιτισμικό της παρελθόν και ακροβατούσε ανάμεσα  σε έναν λαϊκισμό γελοιότητας (που κάλυπτε πάρτι εκατομμύριων) και σε μια νοοτροπία που υπαγόρευε ότι για την κατάντια της πόλης δεν ευθύνονται οι πολίτες της, αλλά το «κράτος των Αθηνών».

Με μια σύντομη ανακοίνωσή του, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, στο Νομό Λαρίσσης, κ. Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος, ανεκοίνωσε την αποχώρησή του από το εν λόγω κόμμα. Δήλωσε, μάλιστα, ότι, ασφαλώς δεν εγνώριζε τα εγκλήματα, που διεπράχθησαν από στελέχη του κόμματος αυτού.