Πολιτική

Αν έγραφα ένα άρθρο για την επιλογή του Ε. Βενιζέλου να βάλει τον Πύρρο Δήμα στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του 2012, θα έλεγα ότι φαντάζει εξωπραγματικά γελοία. Το ίδιο θα έλεγα και για την επιλογή του Πύρρου Δήμα να δεχτεί μια θέση που, εκτός από τιμητική, είναι και ουσιαστική και απαιτεί προσόντα που μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει.

Η υποστήριξη των κυβέρνησεων επιβάλλεται ασχέτως του αν τις ψηφίζουμε, καθώς καλώς ή κακώς αυτές καθορίζουν την επιτυχία της χώρας. Υποστήριξη όμως δε σημαίνει «λευκή επιταγή», έτσι ώστε όλα τα σφάλματα και τα αμαρτήματα να κρύβονται κάτω από το χαλί της «κυβερνητικής σταθερότητας». Κάτι τέτοιο μετατρέπει τον πολίτη σε οπαδό που συγχωρεί τα πάντα, ακόμη κι αυτά για τα οποία δε θέλει την εναλλακτική κυβερνητική λύση. 

Τον "Χ" τον συνάντησα μετά από σχεδόν 10 χρόνια, σε μια πολιτική συγκέντρωση ενός από τα μικρότερα κόμματα που υποστήριζαν την παύση της υπερφορολόγησης. Πριν από αυτό είχα να τον δω από το σχολείο που ήμασταν συμμαθητές.

Η ανάπτυξη έρχεται! Οσονούπω! Αυτό το οσονούπω κρατάει από το 2010. Ήδη φέτος μετατέθηκε για το 2015 από τον ΟΟΣΑ. Είναι αδιαπραγμάτευτη συμπαντική βεβαιότητα ότι με υπερφορολόγηση δεν έρχεται η ανάπτυξη, αλλά απομακρύνεται.

Όσο το προεκλογικό κλίμα θερμαίνεται, τόσο ο ορθός πολιτικός λόγος φθίνει. Και αυτό δεν είναι κάτι πρωτάκουστο, ούτε αμιγώς ελληνικό. Είναι η φυσιολογική εξέλιξη οποιασδήποτε διανθρώπινης διαμάχης, που μπορεί σε ορισμένες κοινωνίες να περιορίζεται σε ένα πιο πολιτισμένο πλαίσιο, αλλά σε άλλες να φλερτάρει πολύ με τα όρια του πλαισίου.

Κανονικά οι επερχόμενες εκλογές θα έπρεπε να ήταν μακριά από την κεντρική πολιτική σκηνή, και να μην επηρεάζουν την κυβέρνηση ή την κυβερνησιμότητα της χώρας.

Κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει. Διαφορετικά δεν θα είχαμε εσπευσμένη ψήφιση διατάξεων που να παρέχουν το ακαταδίωκτο από ποινική ή άλλη δίωξη για στελέχη της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού, ή ακόμη και για ουσιαστική αμνηστία σε ποινικές διαδικασίες που ήδη έχουν ξεκινήσει.

Τους πολιτικούς χώρους τους φτιάχνουν τα κόμματα και τα κόμματα αποτελούνται  από συγκεκριμένα άτομα. Υπάρχουν όμως κάποιοι άνθρωποι που παρότι  προσεγγίζουν διαφορετικό ιδεολογικό προσανατολισμό από εμάς, μας είναι ιδιαίτερα  συμπαθείς. Αυτούς τους ανθρώπους τους εντάσσω στις εξής δύο κατηγορίες.

Το ότι έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα και το ότι βγήκαμε στις αγορές μετά από τέσσερα χρόνια δεν σημαίνει και ότι η κρίση τελείωσε. Ίσα ίσα που, με  το να δανείζεσαι για να  θρέψεις ένα αντιπαραγωγικό σπίτι όπως είναι η Ελλάδα, που διαθέτει ένα τερατώδες σε ποιότητα και όγκο δημόσιο και έναν υποτυπώδη ιδιωτικό τομέα (που τα λείψανα του μεταναστεύουν στις γειτονικές χώρες), η κρίση δεν μπορεί να τελειώσει έτσι εύκολα.

Στη σκιά της μαύρης επετείου της 21^ης Απριλίου, πολλοί ξεχνούν μιαν άλλη επέτειο, αυτής του θανάτου του Κωνσταντίνου Καραμανλή (23 Απριλίου), που για εχθρούς και φίλους, σήμανε την βιολογική κατάληξη ενός τεράστιου κεφαλαίου της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του Καραμανλή έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά, κάτι αναμενόμενο όταν μιλάμε για δεκατρία χρόνια πρωθυπουργίας κι εξήντα συνολικά πολιτικής ζωής.

Το ότι ως λαός, δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασιών, φαίνεται σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Τείνω να πιστέψω ότι μας λείπει και η υπομονή που απαιτείται στην μεθοδολογική ανάλυση για την επίλυση προβλημάτων. Αν η λύση σε όποιο πρόβλημα δεν είναι εύκολη, γρήγορη και επιπροσθέτως απαιτεί συνέργια πολλών, τότε για τους περισσότερους δεν είναι λύση.

Εδώ και μερικά χρόνια, έχουν πληθύνει τα δημοσιεύματα, που θέλουν τη χούντα να έχει ωφελήσει τη χώρα μας. Πρόκειται για μια διογκούμενη τάση, η οποία οφείλεται στα ουκ ολίγα παρατράγουδα της δημοκρατίας στη χώρα μας και στην εν γένει κρίση, που τη μαστίζει, κατάσταση που δίνει την αφορμή στους απανταχού χουντόφιλους και εν γένει αντιδημοκράτες να μας θυμίσουν, πόσο όμορφη ήταν η ζωή στην Ελλάδα της περιόδου 1967-1974.