Πολιτική

Επισήμως, με συνταγματικές διαδικασίες πλέον, η Τουρκία διαπράττοντας πολιτική και πολιτειακή αυτοκτονία πέρασε  από μια λυμφατική δημοκρατία σε μια αναδυόμενη δεσποτεία. Ορισμένες φορές ένας αρχηγός κράτους ή  κυβέρνηση ή σκοποί που έχουν αναδειχθεί και νομιμοποιηθεί μέσα από συνταγματικά προβλεπόμενες διαδικασίες μπορούν να είναι εξίσου καταστροφικοί, προάγγελοι πολιτικού θανάτου με τους πιο αυταρχικούς στρατηγούς, οι οποίοι έκδηλα μάχονται τη συνταγματική νομιμότητα.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι θεωρούμε τον ΣΥΡΙΖΑ κανονικό δημοκρατικό αστικό κόμμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα ολοκληρωτικού τύπου.

Αυτός είναι ο πυρήνας ερμηνείας αυτών των ανθρώπων σε όλα τα θέματα.

Οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν ταρακουνήσει ακόμα και τα μεγαλύτερα κράτη. Ως αποτέλεσμα των τραγικών γεγονότων και των πολιτικών που σπείρουν τον τρόμο για προσωπικό όφελος, πολλοί νιώθουν μια υπαρξιακή απειλή.

Οι πιο σημαντικοί στόχοι καθε δυτικής και δημοκρατικής χώρας, είναι να αυξήσει το εγχώριο προιόν της και να μειώσει την ανεργία. Η ανεργία είναι ένα τοξικό πρόβλημα που προκαλεί αναταραχές, αποδιοργανώνει την οικονομία και προκαλεί μαζική μετανάστευση, κάνοντας την χώρα να χάνει την αίγλη της ως προορισμός επιχειρηματικής δραστηριότητας και πολιτικής σταθερότητας.

Στην Ελλάδα όμως περιέργως, η ανεργία αντιμετωπίζεται ως δευτερεύον πρόβλημα, παρά το γεγονός ότι μαστίζει έναν στους τρεις ολικά και έναν στους δύο στους νέους.

Η πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989, άνοιξε το δρόμο για την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου, μαζί και το τέλος μιας εποχής που είχε ως διάδοχη την παρούσα, αυτή της Παγκοσμιοποίησης.

Την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, τα βλέμματα της παγκόσμιας σκηνής, ήταν πρώτα απ’ όλα στραμμένα στη διαμάχη μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του αντίπαλου δέους της, τη Σοβιετική Ένωση. Πολιτικοί, διπλωμάτες και οικονομολόγοι παρακολουθούσαν μια κούρσα που εκτυλίσσονταν από τον Αρκτικό Ωκεανό έως το Διάστημα, σαν τον βασικό δείκτη και καταλύτη όλων των εξελίξεων.

Ο τρόπος με τον οποίο βαθμολογώ έναν πολιτικό στο μυαλό μου είναι να φανταστώ άμα μπορώ να πιω ένα καφέ μαζί του και να κάνουμε έναν ειλικρινή διάλογο, διασταυρώνοντας απόψεις με επιχειρήματα και το αν συμφωνούμε ή όχι, έρχεται δεύτερο.

Παραδείγματα τέτοια είναι ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Τζάστιν Τρυντώ, ο Γκι Φερχόφστατ και ο Νικ Κλεγκ. Αυτό δεν μπορώ να το φανταστώ να γίνεται με τον Αλέξη Τσίπρα. Τον έχω στον μυαλό ως κάποιος που δεν θα με κοιτάει στα μάτια, θα νιώθει άβολα με τον συνομιλητή του, θα αποφεύγει κάθε ερώτηση που θα τον κάνει να κάνει νευρικό και θα φύγει πριν τελειώσει η κουβέντα χωρίς να με χαιρετήσει.

Η είδηση δεν είναι φρέσκια. Το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών με την υπ’ αριθμ. 67650/2013 απόφασή του κήρυξε αθώους τους κ.κ. Αρτέμιο Σώρρα και Εμμανουήλ Λαμπράκη για την τέλεση του αδικήματος της διασποράς ψευδών ειδήσεων. Έκτοτε η εν λόγω απόφαση φιγουράρει σε ιστοσελίδες ολοφάνερα φίλα προσκείμενες στον κ. Σώρρα και την Ελλήνων Συνέλευση με διθυραμβικά, μεταξύ άλλων, σχόλια και ως αποδεικτικό της ύπαρξης των 600 δισ. δολλαρίων, που ο συγκεκριμένος κύριος διατείνεται, ότι έχει.

Ένεκα των ημερών και μιας και το 2016 μας εγκαταλείπει σιγά σιγά, έρχονται στο μυαλό οι σημαντικότερες πολιτικοοικονομικές εξελίξεις που συγκλόνισαν σε διεθνές επίπεδο. Αν μη τι άλλο, ανάμεσα στα γεγονότα που ξεχώρισαν συγκαταλέγονται το Brexit, οι αμερικανικές εκλογές με την εκλογή του δισεκατομυριούχου Donald Trump, η προσφυγική κρίση που κλονίζει την Εύρωπη, το δημοψήφισμα της Ιταλίας, και τέλος η σημαντική άνοδος της Marine Le Pen στην Γαλλία.

Είναι καιρός να επαναφέρουμε την έννοια της λέξης «ελπίδα». Η ελπίδα έρχεται παρέα μόνον με τη λέξη αλήθεια. Ούτε με το τι θα θέλαμε να συμβαίνει σε έναν «φανταστικό κόσμο» ούτε με το «τι θα μπορούσε να γίνει εάν και εφόσον».

Είναι πασίδηλο ότι διανύουμε μια περίοδο, η οποία με τις εξελίξεις και τα συμπτώματά της κάνει τα μάτια και το μυαλό του φιλελεύθερου να πονάνε. Όχι τόσο του οικονομικά, όσο του κοινωνικά φιλελευθέρου. Επί παραδείγματι και εν τάχει οι δικακρίσεις ποικίλων αποχρώσεων, όπως οι φυλετικές, οι σεξιστικές, οι ιδεολογικές, οι οφειλόμενες στις σεξουαλικές προτιμήσεις (κι ας ψηφίζονται νομοσχέδια), η αργοπορία στην αποποινικοποίηση της χρήσεως κάνναβης και πολλά άλλα που κάνουν έναν σκεπτόμενο να βγάζει φλύκταινες. Ίσως όλα αυτά τα πολλά συνίστανται ή λανθάνουν στον αόρατο χορό των γερόντων που είπε και ο Σεφέρης ότι μας κυνηγάει αενάως.

Προτού το NSDAP καταλάβει την εξουσία στη μεσοπολεμική Γερμανία, οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της εποχής έκαναν τα πάντα, για να το ενισχύσουν. Αφενός δεν θέλησαν να ξεπεράσουν τις μεταξύ τους διαφορές, για να συμπήξουν ένα ισχυρό ανάχωμα στην επέλασή του προς το Ράιχσταγκ, αφετέρου εκπρόσωποί τους φρόντισαν να προσεγγίσουν το Χίτλερ, ώστε να «κανονικοποιήσουν» το ναζισμό και να διασωθεί η Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Ένα πανό ανεμίζει στην εξέδρα του σταδίου Καραϊσκάκη, με αφορμή τον ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στις εθνικές ομάδες της Ελλάδος και της Βοσνίας. «Μαχαίρι, σύρμα, Σρεμπρένιτσα» αναγράφεται σε αυτό. Ήταν το σύνθημα των Σέρβων, που θύμισε τη Σρεμπρένιτσα, τη μαρτυρική πόλη της Βοσνίας, όπου 8.000 Βόσνιοι Μουσουλμάνοι σφαγιάστηκαν από Σέρβους στρατιωτικούς και παραστρατιωτικούς. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έκρινε το 2007, ότι το εν λόγω έγκλημα συνιστά γενοκτονία, το οποίο αργότερα η Σερβία παραδέχθηκε και ανεγνώρισε.