Αν δεν θέλεις αλλο Λιάπηδες και Τομπουλογλου, πρέπει να κάνεις κάτι περισσότερο απο κουβέντες στο καφενείο. Στήριξε και ΕΛΕΓΧΕ ικανούς ανθρώπους να μπουν στην πολιτική.
Ξεκίνα απο τις εκλογές για το δήμο σου. Αμα δεν μπορείς να αλλάξεις την γειτονιά σου πώς θ' αλλάξεις την χώρα σου?
Ναι ξέρω υπάρχουν πολλές λογικές αντιρήσεις «Μα θ'αφήσω την δουλειά μου να πάω να μπλέξω με τον κάθε Μ...α?»
Α. Ο κάθε μ..ς είναι εκεί γιατί εσύ τον άφησες.
Β. Η δουλειά σου δεν πρόκειται να προχωρήσει όσο ο κάθε μ..ς την επηρεάζει. Και να προχωρήσει προσωρινά, αργά ή γρήγορα θα τον βρείς στα πόδια σου
Γ. Πόσο νόημα έχει να "σωθείς" εσύ όταν η οικογένεια, η γειτονιά και η κοινωνια σου βουλιάζει;
«Ο γκόζμος ψηφίζει αυτούς που ξέρει.»
Ναι το 60% αυτών που μιλάς ψηφίζει τον κοτζαμπάση του, γιατί του κούρεψε τα χόρτα.
Υπάρχει όμως κι ενα 40% που ασφυκτιά και αγωνιά ν'ακούσει και μια πραγματική πρόταση.
Την έχεις; Θέλεις να γίνουν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ πράγματα; Τότε θα ξεχωρίσεις σαν την μύγα μες στο γάλα. Μετα θα έρθουν οι κοτσαμπάσηδες σε σένα. Το πώς θα τους χειριστείς βέβαια είναι άλλο θέμα.
"Και τι να κάνω μόνος μου; Είμαστε λίγοι κι "αυτοί" ελέγχουν το παιχνίδι"
Λάθος! Είμαστε πολλοί αλλά σκόρπιοι. Και σίγουρα δεν μπορούμε να παίξουμε με τους δικούς τους όρους .
Οι "επαγγελματίες" ασχολούνται νύχτα μέρα με το παίγνιο και ξέρουν τα "στέκια" και τα μπαλαντέρ. Εμείς στον ελεύθερο χρόνο μας και δεν είναι πολύς. Άρα πρέπει να βρούμε τρόπους που να κάνουν πολύ παραγωγικό αυτό τον χρόνο μας.
Θα σας πώ μια ιστορία ίσως πιο πολιτική απο όλα τα μασάλια του μεταρυθμιστάν.
Οταν ξαναγύρισα στο Δοξάτο πριν 3 χρόνια ξεκινήσαμε 4 ταυτόχρονες προσπάθειες:
1. Ο πρωτοσύστατος εμπορικός σύλλογος (που πήγε άπατος).
2. Ο σύλλογος του Γυμνασίου (όπου πετύχαμε μόνο το 10% των υψηλών στόχων που είχα βάλει )
3. Μια παρέα νέων στον Πολιτιστικό (που πέτυχε πάνω απο 60% των στόχων της )
4. Και μια παρέα μαμάδων στο δημοτικό.
Ακόμη και κεί που "αποτύχαμε", βάλαμε νέο κόσμο στο παιχνίδι και ψάξαμε πράγματα που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε στο "συντηρητικό" Δοξάτο.
Η παρέα του δημοτικού όμως πέτυχε ΑΠΟΛΥΤΑ, ακριβώς γιατί ήταν "παρέα". Κι η Πολιτική πρέπει να είναι χαρά και δημιουργία. Όσοι την κάνουν κούραση και μιζέρια έχουν άλλους στόχους.
Σχεδόν όλα αυτά μεταφέρθηκαν και εμπλουτίστηκαν φέτος στον Πολιτιστικό. Ταυτόχρονα προσπαθήσαμε τις συνεργασίες ανάμεσα στους συλλόγους των χωριών. Δεν τα πήγαμε καλά στους συλλόγους Γονέων, αλλα οι Πολιτιστικοί κατάφεραν μια μεγάλη κοινή εκδήλωση, που θά 'ναι μια καλή μαγιά για ΠΟΛΛΕΣ επόμενες.
Οσοι λοιπόν ασχολούμαστε με τα "κοινά" βρισκόμαστε πλέον και ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ, αντί να βάζουμε τον όποιο δήμο και το όποιο κόμμα διαιτητές ανάμεσά μας. Αντί ο καθένας μας να λυγίζει κάτω απο το βάρος της δουλειάς που χρειάζεται , την μοιραζόμαστε και την αλαφραίνουμε για όλους. Δεν είναι εύκολο και φυσικά έχει όλα τα προβλήματα που φαντάζεστε. Μίζερους Δ/Υ, μικροπολιτικά πριονίσματα "παραγόντων", προσωπικούς διαγκονισμους κλπ. Όμως όταν πλέον φαίνονται αποτελέσματα τότε όλα αυτά ξεχνιούνται.
Ισως περάσουν άλλα 3 χρόνια για να έχουμε Ουσιαστικά αποτελέσματα στην ευρύτερη κλίμακα του Δήμου. Κι άλλα 3 για την ευρύτερη του Νομού, όπου κάποιες άλλες παρέες κάνουν επίσης δουλειά.
Ξερω ότι δεν άκουσες κάτι για ιδεολογίες, κόμματα και κυβερνήσεις. Όμως τα πράγματα κινούνται κι αλλάζουν ΑΠΟ ΜΑΣ. Γιατί αν περιμέναμε απο την Αθήνα τα χαμπέρια, θα περιμέναμε πολλά χρόνια ακόμη.
