Τους πολιτικούς χώρους τους φτιάχνουν τα κόμματα και τα κόμματα αποτελούνται  από συγκεκριμένα άτομα. Υπάρχουν όμως κάποιοι άνθρωποι που παρότι  προσεγγίζουν διαφορετικό ιδεολογικό προσανατολισμό από εμάς, μας είναι ιδιαίτερα  συμπαθείς. Αυτούς τους ανθρώπους τους εντάσσω στις εξής δύο κατηγορίες.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει σε μία συζήτηση από ένα σωρό στόματα την έκφραση «δεν είναι τυχαίο που…κλπ, κλπ». Προσωπικά πολύ λίγες γιατί δεν έχω την υπομονή, αλλά ούτε την καλοσύνη να κουβεντιάζω με εκείνους που θεωρούν ότι κατέχουν τη απόλυτη γνώση επί παντός επιστητού και θεωρούν τη συνωμοσία ως ρυθμιστή της καθημερινής μας ζωής. Απεχθάνομαι όσο τίποτα την συγκεκριμένη φράση που κρύβει μέσα της μεγάλες δόσεις κουτοπονηριάς και καχυποψίας.

Εντάξει. Ανήκουμε σε μια χώρα που ο λαός της είναι βαθιά συντηρητικός, αδιάλειπτα ανεπίκαιρος, προσκολλημένος αρρωστημένα στο παρελθόν του και ανατρέφει μία εθνική υπερηφάνεια αγνώστου πατρός. Όλα αυτά είναι γνωστά, τουλάχιστον σε όσους έχουν την τύχη ή την ατυχία να ζουν σε έναν πραγματικά ευλογημένο τόπο, με πολύ ιδιαίτερους ωστόσο ιθαγενείς.

Διάβασα πρόσφατα ένα ιδιαίτερα εριστικό άρθρο του ακροδεξιού κομμουνιστή Μπογιόπουλου, που είχε να κάνει με την περίφημη σφαγή (γενοκτονία ανεπίσημα) στο δάσος του Κατίν από τη Σοβιετική Κατοχή. Επειδή η ψυχροπολεμική εποχή που ζούμε είναι πονηρή και οι προπαγανδιστές πάσης πλευράς έχουν βγει παγανιά, μα πάνω απ’ όλα επειδή η κοινή λογική ίσα που αχνοφαίνεται πια, το να βγαίνει ένας σύγχρονος "Αυριανιστής" και να ασελγεί πάνω στην στρατευμένη ιστορική άγνοια των αναγνωστών  του, προκαλεί ένα μείγμα θυμού και θυμηδίας.

Τα μαθηματικά όπως και η ζωή έχουν κάποιες σταθερές, κάποια ορισμένα πεδία δηλαδή, που θεωρούνται δεδομένα και αναπόδειχτα, προκειμένου να υπάρξει μία βάση αξιοποίησης. Κατά τον Αριστοτέλη, οι σταθερές αυτές προκύπτουν από την κοινή λογική και αξιοποιούνται στο πέρασμα του χρόνου εφόσον εμπλουτίζονται με εμπειρία και γνώση. Κατά τον Μάρξ, η βάση αυτή αποτελείται από αντικειμενικούς ταξικούς νόμους με καθαρά οικονομικά χαρακτηριστικά, που δικαιολογούν και ρυθμίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα στην κοινωνία, στα πλαίσια ενός αέναου διαλεκτικού υλισμού. Και ο Αριστοτέλης αλλά και ο Μαρξ δεν υπολόγισαν ότι θα παρουσιαστεί κάποτε ένα σύνολο ανθρώπων, ένας λαός δηλαδή, κάποια χρονική περίοδο της Ιστορίας, που θα καταρρίψει πανηγυρικά και με αξιοθαύμαστη ευκολία και τις δύο αυτές θεωρίες.

Όταν ακούς από τα έδρανα της βουλής να γρυλίζουν και να μουγκρίζουν οι πρωτόπλαστοι της Χ.Α., τότε έστω και την ελάχιστη αίσθηση ανθρώπινης λογικής να διαθέτεις, δοκιμάζονται (για να μην πω ζεσταίνονται), τα πιο φρικαλέα, άγρια και επιθετικά ένστικτά σου, που όλοι μας λίγο πολύ κρύβουμε μέσα μας.

Το ότι δεν μπορεί να αποδειχτεί (ακόμα τουλάχιστον) ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός είναι μεγαλοχαφιές της ασφάλειας, δεν σημαίνει πως πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε με λογική, ούτε μας απαγορεύει να έχουμε αμέτρητες απορίες και άποψη για τη δράση του. Η υπόθεση 17 Νοέμβρη, για όλους αυτούς που παρακολουθούν τις πολιτικές συνθήκες στη χώρα μας μεταπολιτευτικά, βρωμάει από παλιά. Ή για να ακριβολογώ από τη μέρα που εμφανίστηκε στην οργάνωση ο Κουφοντίνας.

Μπαίνει στο ασανσέρ, πατάει το κουμπί για να τον ανεβάσει στο δεύτερο όροφο, (όλος ο κόσμος για κάποιο ανεξήγητο λόγο μένει στο δεύτερο, άντε και κάποιοι  λίγοι στον τρίτο), τελειοποιεί τον κόμπο της καλά δεμένης γραβάτας του, κοιτάζει προς τον καθρέφτη για μια τελευταία πρόβα ύφους , βγάζει από την τσέπη του με αδιανόητη αγωνία το κινητό του για να δει την ώρα και αφού συνειδητοποιεί ότι έχει φτάσει νωρίτερα στο ραντεβού για τη συνέντευξη και όλα πάνε σχετικά καλά, προσπαθεί να χαλαρώσει κάνοντας τη σκέψη πως σε μία ώρα το πολύ θα είναι πάλι έξω ελεύθερος, να καπνίσει επιτέλους ένα τσιγάρο που αυτή τη στιγμή με πάθος φαντασιώνεται.

Είναι φορές που αναρωτιέται κανείς, αν αυτός ο τόσο ταλαιπωρημένος λαός των Νεοελλήνων, δεν μπορεί ή δεν θέλει να λειτουργήσει συντεταγμένα και αρμονικά στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινωνίας. Είμαι από εκείνους που δεν πιστεύουν στην κακή μας τη μοίρα, αλλά στις κακές μας επιλογές ως λαός. Το παράδοξο της ιδιοσυγκρασίας μας είναι αυτή η πλούσια εθνική υπερηφάνεια, που δεν προκύπτει από κάποια Ιστορική διαδρομή, αλλά μάλλον έχει επιβληθεί από τους εκάστοτε κατακτητές ή προστάτες που κατά διαστήματα επιλέγαμε.