Νοτιάς που φύσηξε,

τις σφαλισμένες

πόρτες έτριξε.

Αυτό που παθαίνω με τα δελφίνια δεν το παθαίνω ούτε με τους ανθρώπους.

Όσα και να 'χω δει στη ζωή μου χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου.

Άσχετα αν τα είδα στην πραγματικότητα, στη μικρή ή μεγάλη οθόνη ή φωτογραφημένα σε εφημερίδες και περιοδικά.

Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Η αλήθεια είναι ότι τ' αγαπάω.

Όταν κρίνουμε την ευτυχία κάποιου πλούσιου, νέου, ωραίου, τιμημένου, το μόνο που ζητάμε είναι να μάθουμε αν είναι χαρούμενος.

Ενώ αντίθετα αν ο άνθρωπος είναι όντως χαρούμενος, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου αν είναι νέος ή γέρος, πλούσιος ή φτωχός: ξέρουμε ότι είναι ευτυχισμένος.

Γι’ αυτό και όποτε έρχεται να μας βρει η ευθυμία, πρέπει να της ανοίγουμε την πόρτα διάπλατα.

Eρχόμαστε στη ζωή γεμάτοι απαιτήσεις για ευτυχία και ευδαιμονία, και έχουμε την παράλογη ελπίδα να τις πραγματοποιήσουμε έως ότου η μοίρα βρεθεί άκομψα στον δρόμο μας για να μας δείξει πως τίποτα δεν εξαρτάται από εμάς και πως, αντίθετα, όλα εκείνη τα καθορίζει• εκείνη έχει αδιαμφισβήτητο δικαίωμα όχι μόνο πάνω σε ό,τι κατέχουμε και έχουμε πετύχει, αλλά και πάνω στα ίδια μας τα χέρια και τα πόδια, τα μάτια και τα αυτιά μας, ακόμα και πάνω στη μύτη μας, που βρίσκεται στο κέντρο του προσώπου μας.

Πρέπει να προσπαθούμε να πετύχουμε τούτο: να εκτιμάμε αυτό που έχουμε ακριβώς όπως θα το εκτιμούσαμε αν μας το στερούσανε• τα αγαθά, η υγεία, οι φίλοι ή αγαπημένα πρόσωπα, η γυναίκα μας, το παιδί μας – τις πιο πολλές φορές εκτιμάμε την αξία τους μόλις τα χάσουμε.

«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέριος μοναχός του

Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι ηπείρου, ένα μέρος στεριάς.

Όταν ξυπνήσεις το πρωί

και δε θα βρεις στο πάτωμα

χαπάκια, πουλόβερ και σουτιέν

και χτυπήσεις με δύναμη την πόρτα

Όλο και πιο συχνά έρχονται σπίτι μου

όλο και πιο συχνά κάνουν επισκέψεις μέσα

μαζί με ένα αέρα και μία ομίχλη μπαίνουνε

οι άλλοι στο δωμάτιο καπνίζουνε φιλιούνται

Η αγάπη είναι χρώμα άσπρο διάφανο

και το σώμα της σχήμα της ευλογίας.

Κι αυτό το άλογο

ψάχνει μέσα από καπνούς

το νεκρό καβαλάρη του

μακριά να τον πάρει.

Προκάλεσα με πάθος την ζωή.

Ασέβησα δύο φορές γιατί τους ήξερα τους νόμους.

Τώρα πληρώνω με ντροπή

χωρίς σκυλί, χωρίς ραβδί

πηγαίνω ανάμεσά στους γόννους