Ζούμε την πιο κρίσιμη εβδομάδα της μεταπολίτευσης. Η χώρα πλέον είναι σε καθεστώς χρεοκοπίας και οδηγείται πλέον ουσιαστικά εκτός ευρώ και Ε.Ε. Το δημοψήφισμα αποτυπώνει την παταγώδη αποτυχία μιας κυβέρνησης που εδώ και 5 μήνες στο όνομα μιας σκληρής διαπραγμάτευσης, οδήγησε την χώρα σε οικονομική ασφυξία.
Έχουν περάσει 2 μήνες και κάτι και είμαστε ήδη σε ασφυξία και όπως εύστοχα έγραψε ο Γ. Βούλγαρης σε ένα τελευταίο άρθρο του, η κυβέρνηση με τις ενέργειές της ενώ ήθελε να σταματήσει την λιτότητα, οδήγησε την χώρα από την λιτότητα στην ασφυξία. Τα ταμεία είναι άδεια, οι τράπεζες έχουν ήδη απωλέσει σημαντικό τμήμα των καταθέσεων, από εκεί που περήφανοι δηλώναμε ότι δεν θέλουμε δανεικά και την επόμενη δόση, φθάσαμε στην δραματική έκκληση του πρωθυπουργού προς την Α. Μέρκελ.
Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης εδράζονταν σε τρεις άξονες. Πρώτον, να τηρηθούν οι προεκλογικές δεσμεύσεις και οι εξαγγελίες για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, δεύτερον να κρατηθούν ανοικτές οι θύρες της Ευρώπης και οι αντίστοιχες δεσμεύσεις και τρίτον να διαμορφωθεί μια νέα εθνική συλλογική ταυτότητα με ιδιαίτερες αναφορές την ενότητα, την αντίσταση, τον σεβασμό στον σύνταγμα και στις θυσίες των πολιτών.
Αύριο λοιπόν ο ΓΑΠ ανακοινώνει το κόμμα του. Η γνώμη μου για το πρόσωπό του γνωστή. Τον θεωρώ έναν από τους πιο προοδευτικούς και φιλελεύθερους πολιτικούς της χώρας, με πολύ καινοτόμες και ρηξικέλευθες ιδέες, ένα κράμα του βορειοευρωπαϊκού μοντέλου (κοινωνικό κράτος, πράσινη ανάπτυξη) με το αμερικάνικο δημοκρατικό κόμμα (δημοψηφίσματα, ηλεκτρονική διακυβέρνηση) που θα ευδοκιμούσε περισσότερο σε μια Ελλάδα της ευημερίας και της ανάπτυξης, παρά σε μια χώρα υπό κατάρρευση και χρεοκοπία όλων των ειδών.
Η 2η ψηφοφορία έβγαλε αποτέλεσμα για τους πιο πολλούς αναμενόμενο και αν δεν προκύψει κάποια σημαντική ανατροπή στην 3η(παραίτηση πρωθυπουργού και αντιπροέδρου, πρόταση για αριστερό ΠτΔ) οδηγούμαστε σε εκλογές.
Μια φίλη γύρω στα 45, έχει χάσει την δουλειά της εδώ και δύο χρόνια, πρόσφατα τελείωσε και το επίδομα ανεργίας και πλέον η κατάσταση η οικονομική στην οποία βρίσκεται είναι πολύ δύσκολη.
Αναμφισβήτητα το πρόσωπο των ημέρων είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Η κίνηση που δημιούργησε ήρθε την κατάλληλη στιγμή, απαξίωση πολιτικής, των πολιτικών, μικρός δικομματισμός που κουράζει, κεντροαριστερά που αργοπεθαίνει, ακόμα και η περιβόητη κίνηση των 58 αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Από πλευράς λοιπόν επικοινωνίας ήταν ευφυής και συγκριακά εύστοχη.
Με αφορμή τα 25€ των νοσηλείων (δεν στέκομαι εκεί ας πάμε λίγο παραπέρα), ξαναθέτω ένα ερώτημα που με βασανίζει τα χρόνια της κρίσης, πώς εννοείται η αλληλεγύη και η κοινωνική προστασία σε περίοδο ύφεσης και λιτότητας; Πώς εννοείται η ανακατανομή των πόρων από τους ισχυρότερους προς τους ασθενέστερους;;
Το τελευταίο διάστημα είναι συνήθης η φράση, αυτός είναι υπάλληλος ή υπαλληλίσκος κάποιου άλλου. Έτσι υπάλληλος θεωρείται ο Τόμσεν του Δ.Ν,Τ, υπάλληλος ένας πρωθυπουργός των δανειστών ή διεθνών οργανισμών, υπάλληλος ένας υπουργός στα συμφέροντα μιας πολυεθνικής, υπάλληλος ένας δημοσιογράφος σε εφημερίδα ενός μεγαλοεκδότη.
