Αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνοι για τον τόπο και τη δημοκρατία, θα ήταν για γέλια. Με νομικά τεχνάσματα που όχι μόνο παραπέμπουν στο προδικτατορικό ακροδεξιό παρελθόν αλλά και σε χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και των χουντικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής προσπαθούν να κάμψουν κάθε κοινωνικό κίνημα και να συκοφαντήσουν κάθε δυναμική μορφή αντίστασης.

Η δολοφονική επίθεση της Παρασκευής χωρίς να αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, μούδιασε πολύ κόσμο. Φυσικά πολλοί αναρωτιούνται ποιοι το έκαναν και για ποιο σκοπό, ενώ άλλοι είναι ήδη βέβαιοι για τα αποτελέσματα των ερευνών. Ένας καλός οδηγός για να ερμηνεύσουμε ορισμένες καταστάσεις είναι το ποιος κερδίζει τελικά από την ενέργεια. Και σίγουρα από μία τέτοια ενέργεια κερδισμένο δε βγαίνει το κίνημα και η αριστερά. Και τούτο διότι οι πυροβολισμοί σημάδεψαν τη Δημοκρατία ελπίζοντας στη δημιουργία έντασης, όχι στην αποσταθεροποίηση (αφού τίποτα δεν είναι σταθερό). Η δημοκρατία μας ούτως ή άλλως είναι αποσταθεροποιημένη από τις δεκάδες νομοθετικές πράξεις ερήμην του Κοινοβουλίου ή ερήμην της λαϊκής εντολής. Μία κυβέρνηση χωρίς λαϊκή εντολή που έσκισε το Κοινωνικό Συμβόλαιο και στοχοποιεί τα μεσαία στρώματα, σίγουρα δεν αποτελεί κάθε σταθερά στο πολίτευμα.

Σε μία κρίσιμη χρονική στιγμή για την κοινωνία, κάποια παιδιά έφτασαν αισίως στη Μέση Εκπαίδευση και έφηβοι πια έρχονται αντιμέτωποι με το τέρας του ελληνικού παιδευτικού συστήματος. Ένα σύστημα όπου αποδεδειγμένα επιστημονικώς κατορθώνουν να διακριθούν μόνο οι έχοντες σχετική ευμάρεια και οι γόνοι μορφωμένων οικογενειών (οι όποιες εξαιρέσεις απλά πιστοποιούν τη μη απολυτότητα των στατιστικών).

Πέρασαν ήδη τρεις εβδομάδες από τη στιγμή που τυπικά άνοιξε το σχολείο. Ένα σχολείο πλήρως απαξιωμένο, ένα σχολείο υποχρηματοδοτούμενο, που ελέγχεται όχι για το εκπαιδευτικό του έργο και το κατά πόσο ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά για τις οικονομικές του επιδόσεις.