Κανονικά δε θα έπρεπε να ασχολούμαστε. Λίγο γιατί τούτο μας προτρέπει να πράξουμε ο υποθετικός σχολιαστής του Καβάφη, λίγο γιατί δεν ασχολείσαι με ό,τι δε σε απειλεί… Ωστόσο, εντύπωση προκάλεσε η ευρύτατη αποδοχή του βίντεο από τα συστημικά μέσα  και τούτο χωρίς να έχουμε να κάνουμε με μια καινοτόμα καλλιτεχνική δημιουργία. Γιατί τελικά όταν σε υπερπροβάλλουν οι ταξικοί εχθροί μάλλον κάτι κάνεις λάθος….

Η είδηση στην αρχή ξάφνιασε. Νομιμοποίηση της μαριχουάνας στις ΗΠΑ. Πολλοί ήταν εκείνοι που χάρηκαν και μάλιστα από όλο το πολιτικό φάσμα. Φιλελεύθεροι και αριστεροί είδαν την πρότασή τους να υλοποιείται.

Η δραπέτευση του Χρ. Ξηρού έδωσε μία ευκαιρία σε δημοσιογράφους και κυβέρνηση να επαναφέρουν το φόβο της τρομοκρατίας, λειτουργώντας στην ουσία αποπροσανατολιστικά. Ωστόσο, χαρακτηριστικό την όλης φάσης (και λόγω της κοινωνικής πίεσης που δέχεται η κυβέρνηση δεδομένων και των προηγούμενων φιάσκων με Σακκά, Μαζιώτη-Ρούπα και Σ. Ξηρό, αν και οι υποθέσεις είναι άσχετες μεταξύ τους), είναι η έλλειψη ψυχραιμίας και πραγματικής έρευνας για τις άδειες και το καθεστώς χορήγησής τους.

Κάθε τόσο βλέπουμε ανώτατους ιεράρχες να τοποθετούνται υπέρ ή κατά κομμάτων και βουλευτών, υπέρ ή κατά νόμων και άλλων ζητημάτων που αφορούν το κράτος και τη λειτουργία του. Χωρίς να έχω καμία επιθυμία να υπερασπιστώ το συγκεκριμένο σύστημα στο σύνολό του, αναρωτιέμαι, αν τελικά έχουν δικαίωμα λόγου οι ανώτατοι κληρικοί. Βασικά επιχειρήματα που οι ίδιοι μεταχειρίζονται είναι ότι εκφράζουν το ποίμνιό τους και πως κρίνουν ως απλοί πολίτες.

Την ώρα που η κυβέρνηση ρίχνεται στην αρένα προστασίας(;) των μη ηλεκτροδοτούμενων κι ενδεών νοικοκυριών και επικοινωνιακά θέλει -την τελευταία στιγμή και μετά από τα απανωτά δυστυχήματα σε όλη τη χώρα- να δείξει ενδιαφέρον μεταφέροντας το πρόβλημα στις πλάτες των δήμων, δείχνει το πλέον ανάλγητο πρόσωπό της με νέα επιδρομή στις καταθέσεις.

Η πρόσφατη τραγωδία στη Ρόδο έφερε ξανά στην επιφάνεια μια σειρά ερωτημάτων και διαπιστώσεων, από τις πολλές που κάθε χρόνο σε ανάλογα δυστυχήματα καταγράφονται στον τύπο. Παρατηρούμε ότι όλο και συχνότερα ισχυρά φυσικά φαινόμενα πλήττουν τοπικές οικονομίες ακόμα χειρότερα συχνότατα αφήνουν πίσω τους ανθρώπινα θύματα. Μοιάζει σαν να σημειώνεται μία ιδιαίτερη ένταση των φυσικών αυτών καταστροφών.

Το Πολυτεχνείο αποτελεί μια ξεχωριστή -άτυπη- εθνική γιορτή. Σύντομα πήρε διαστάσεις εθνικής επετείου, πολύ μεγαλύτερες από τη σχολική γιορτή που σχεδίαζε το Υπουργέιο Παιδείας όταν τη θεσμοποίησε. Και τούτη η γιορτή στημένη στο πρότυπο των άλλων δύο εθνικών εορτών: γιορτάζεται η εξέγερση, η οργανωμένη άρνηση κι όχι η απελευθέρωση. Ως εθνική γιορτή όμως στο μεταμοντέρνο πολιτισμικό πνεύμα που μας περιβάλλει μάλλον είναι λογικό να μηδενίζεται, όπως το μεταμοντέρνο μηδενίζει τα πάντα. Με την εμμονή στο εύκολο και το επιφανειακό, το μεταμοντέρνο πείθει χωρίς λογική, αλλά με προπαδανδιστικά μέσα.

Τα τελευταία χρόνια η φορολογική επιδρομή των κυβερνήσεων έχουν φέρει τους Έλληνες σε σημείο εξαθλίωσης. Νεοφιλελεύθεροι και αριστεροί αντιδρούν πολιτικά και ο λαός υποφέρει. Ωστόσο, πίσω από την ανίερη συμμαχία των δύο ιδεολογικών πόλων λανθάνουν σοβαρότατες διαφορές.

Μπορεί η συζήτηση στη Βουλή να μην εξήγαγε τα συμπεράσματα που ήθελαν πολλοί δημοσιογράφοι, ίσως να μην είχε ειδήσεις, αλλά σίγουρα μας επέτρεψε να αντιληφθούμε συνολικά μια σειρά πραγμάτων. Η τελευταία όμως μέρα έμοιαζε περισσότερο με πρόζα θεατρική επενδεδυμένη με έντονη υποκριτική διάσταση.

Τόσους μήνες η παρέα του κ. Σαμαρά προσπαθούσε να πείσει τον ελληνικό λαό για τα άκρα. Τελικά κατάφερε να αποδείξει την ύπαρξη ενός άκρου στα δεξιά. Εδώ και καιρό πια βλέπουμε τον κυβερνητικό αυταρχισμό, καθώς χωρίς αυταρχισμό μνημόνιο δεν υλοποιείται, χωρίς ακροδεξιάς κοπής αποφάσεις ο νεοφιλελευθερισμός δεν μπορεί να πείσει. Έχει μήνες πια που η ΝΔ αποκάλυψε το νεοδεξιό της γενετικό υλικό. Μακριά από τις μάζες, μακριά από τη λογική των κινητοποιήσεων, ξαφνιάστηκε από τις αντιδράσεις των εργαζομένων και των μεσοαστών.