Πριν από δύο, περίπου, χρόνια, μια, ακόμα, τηλεοπτική συζήτηση μεταξύ πολιτικών προσώπων στη χώρα μας μετατράπηκε σε ρινγκ. Αυτή η περίπτωση, όμως, είχε μια σημαντική διαφορά από τις προηγούμενες.
Αφενός περιείχε και σωματική βία, με θύτη ένα γεροδεμένο βουλευτή της Χ.Α., ο οποίος σήμερα είναι προσωρινά κρατούμενος, κατηγορούμενος για σοβαρότατα κακουργήματα, και θύμα μια βουλευτίνα του Κ.Κ.Ε. Αφετέρου έγινε μια από τις βασικότερες αιτίες εκτίναξης και παγίωσης των ποσοστών της Χ.Α.
Ο τέως, πλέον, Υφυπουργός Παιδείας, κ. Γεώργιος Στύλιος, δεν είχε ποτέ κριθεί ως άνθρωπος, που συμπαθεί τον κ. Κασιδιάρη και το κόμμα του. Ωστόσο, η επίκληση του ονόματός του στη διάρκεια μιας έντονης λογομαχίας του κ. Στύλιου, στη Βουλή, με την ίδια βουλευτίνα, την οποία κάποτε ο παραπάνω βουλευτής χαστούκισε, συνιστά μια σοβαρή απρέπεια και μεταφράζεται ως μια δικαίωση του βουλευτή της Χ.Α. για τη χειροδικία του σε βάρος της κας. Κανέλλη.
Ωστόσο, για πολλοστή φορά και μετά τη φωτιά στα διαδικτυακά φόρα, με αφορμή τη δημοσιοποίηση του συγκεκριμένου επεισοδίου, δεν έλειψαν οι υποστηρικτές του κ. Στύλιου, οι οποίοι έσπευσαν να δικαιολογήσουν την απρεπή συμπεριφορά του επικαλούμενοι την προηγούμενη προκλητική συμπεριφορά της κας. Κανέλλη. Όλως τυχαίως, τα ίδια πρόσωπα είχαν δικαιολογήσει τον κ. Κασιδιάρη για το χαστούκι σε βάρος της κας. Κανέλλη on camera, τις παραμονές των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου του 2012, επιδεικνύοντας βίντεο και ηχητικά ντοκουμέντα, όπου η ομολογουμένως εκρηκτική βουλευτίνα του Κ.Κ.Ε. φώναζε, ωρυόταν, απειλούσε και προσέβαλλε συνομιλητές της και τον άνθρωπο, που τη χαστούκισε. Κάποιοι ήταν πιο κυνικοί. Αρκέστηκαν να δηλώσουν, ότι έφταιγε η παθούσα και ότι δεν έπαθε και τίποτα με ένα χαστούκι. Για πολλούς, μάλιστα, εξ αυτών δεν ήταν καν χαστούκι.
Μόνο που όλα τα παραπάνω πρόσωπα λησμονούν κάτι πολύ βασικό. Καθήκον ενός πολιτικού προσώπου, το οποίο, σε τελική ανάλυση, εκπροσωπεί πολίτες αυτής της χώρας, είναι να αντιμετωπίζει την τυχόν προκλητική συμπεριφορά των συναδέλφων του με σύνεση και επιχειρήματα. Το τελευταίο πράγμα, που χρειάζεται η πολιτική ζωή της χώρας, είναι μερικούς, ακόμα, τραμπούκους να αφήνουν υπονοούμενα, ότι δικαίως υπέστη βία κάποιος συνάδελφός τους και, συνεπώς, τέτοιες συμπεριφορές καλό είναι να εξαφανιστούν από τη Βουλή μας. Ψιλά γράμματα στην Ελλάδα του 2014, βέβαια, αλλά δεν βλάπτει να τα θυμόμαστε.
Επιπλέον, διαφεύγει, για πολλοστή φορά, ότι σε ένα περιστατικό, όπου κάποιο πρόσωπο υπονοεί, ότι συνάδελφός του δικαίως έπεσε θύμα επίθεσης – διότι η αναφορά στον κ. Κασιδιάρη δεν ήταν τυχαία – το αποτέλεσμα είναι, ότι η πράξη του θύτη νομιμοποιείται, αυτός εξισώνεται με το θύμα και καταλήγουμε τη γνωστή αντίληψη περί προηγουμένης προκλήσεως - δράσεως του θύματος, με αποτέλεσμα την επόμενη και, δήθεν, δικαιολογημένη αντίδραση του θύτη. Έτσι, υποβαθμίζεται η προσβολή του θύματος, η πράξη του θύτη εξαγνίζεται, αφού «τον προκάλεσαν», και στο τέλος το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας καταλήγει να ασχολείται με το ποιόν του θύματος και όχι με την καθαυτή πράξη του δράστη.
Παραμένει έξω από τις προτεραιότητες πολλών συμπολιτών μας η καταδίκη της χειροδικίας ή της εξύμνησής της ή των υπονοούμενων περί ορθής αντίδρασης του δράστη σε βάρος ενός πολιτικού προσώπου, διότι περισσεύει στους ίδιους συμπολίτες μας η υποκριτική αντίληψη περί δεδικαιολογημένης συμπεριφοράς σε μια προηγούμενη πρόκληση. Αυτή η τραγική και ηθελημένη σύγχυση διαιωνίζει την άποψη, ότι το θύμα φέρει ευθύνη για ό,τι έπαθε, επειδή προκάλεσε με την προηγούμενη συμπεριφορά του, και νομιμοποιεί τη βαρβαρότητα στην καθημερινότητά μας. Γι’ αυτούς τους συμπολίτες μας προέχει ο χαρακτήρας του παθόντος και εκεί αρχίζουν και τελειώνουν τα πάντα. Οι ίδιοι συμπολίτες μας μπορεί να φρίττουν στο άκουσμα της επίθεσης π.χ. σε βάρος του κ. Χατζηδάκη προ τριετίας στο κέντρο των Αθηνών – και ορθώς φρίττουν – και την ίδια στιγμή να σφυρίζουν αδιάφορα, όταν ο βουλευτής της Χ.Α. χαστουκίζει δημοσίως μια ιδιαίτερα εκδηλωτική βουλευτίνα του Κ.Κ.Ε.
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να διατυμπανίζει κανείς τις δημοκρατικές του ευαισθησίες και να διαλαλεί, ότι καταδικάζει τη βία. Το πρόβλημα αρχίζει, όταν ο ίδιος, κατά δήλωσή του δημοκράτης, αρχίζει και εξαιρεί διάφορα πρόσωπα από την παραπάνω αρχή ή θεωρεί, ότι δεν αξίζει τόση φασαρία για ένα χαστούκι. Και, δυστυχώς, αυτή η συνωμοταξία στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα πολυπληθής και πρόθυμη είτε να δικαιολογήσει επιθέσεις σε βάρος ορισμένων προσώπων, που δεν είναι συμπαθή, είτε να προσποιηθεί, ότι δεν έγινε τίποτα το σοβαρό σε βάρος των προσώπων αυτών.
