Πολιτική

Ζούμε αυτό που περιγράφεται σε κάποια βιβλία, πολιτικά και φιλοσοφικά. Όταν θα έρθει το χειρότερο δε θα το αντιληφθούν (τουλάχιστον άμεσα) οι πολλοί. Αυτοί που ονομάζουμε πλειοψηφία. Θα είναι πολιτικά κουρασμένοι από τους προηγούμενους και θα ακολουθούν τους λαϊκιστές και απίστευτα επιζήμιους επόμενους, δίχως να καταλαβαίνουν τις προθέσεις και το μέγεθος της καταστροφής που αυτοί επιφέρουν.

Η εποχή των ιδεολογιών, τουλάχιστον για μερικούς ακόμη, δεν έχει παρέλθει. Τα κόμματα διαφοροποιούνται μεταξύ των με βάση τις ιδεολογικές τους γραμμές. Είναι φανερό πως η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να βρει τα ιδεολογικά της πατήματα, να ανακτήσει την φυσιογνωμία της, να καθορίσει ξανά το στίγμα της ηχηρώ τω τρόπω, μετά την βίαιη ανάγκη προσαρμογής στη ratio των μνημονιακών υποχρεώσεων.

«Σχέδιο εξόδου της χώρας από το ευρώ δεν είχαμε» μας είπε την περασμένη Παρασκευή στην βουλή ο πρωθυπουργός και πρόσθεσε  «Εγώ έδωσα εντολή για plan b, ως άμυνα και όχι για έξοδο από το ευρώ». Ωραία άμυνα! Πριν προλάβει ο Σόϊμπλε να μας ανατινάξει με το δικό του  grexit θα ανατινασσόμασταν από μόνοι μας! Ποιό ήταν όμως αυτό το plan b;

Είμαστε εμείς, αυτοί οι λίγο πριν τα τριάντα. Είναι φυσικά και αυτοί οι μέχρι τα τριανταπέντε. Στα ρημάδια σχεδιάζουμε πως ακριβώς θα ρίξουμε στη θάλασσα το σάπιο καράβι ενώ παράλληλα θα το ανακατασκευάζουμε εν πλω. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας δεν είναι ότι είναι σάπιο, αλλά ότι όσο και να σπρώχνουμε δε ξεκολλά από την ξέρα. Μένει στάσιμο. Χρόνια στάσιμο γιατί επιμένουμε εμμονικά να το σπρώχνουμε με ευχολόγια.

Ένας οικονομολόγος σπουδάζει στο εξωτερικό μορφώνεται, αναπτύσσει τις θεωρίες των παιγνίων, διδάσκει και απολαμβάνει όλες τις δάφνες του έγκριτου Έλληνα οικονομολόγου  του εξωτερικού. Με το ξεκίνημα της κρίσης αυτός ο κύριος κάνει την εμφάνιση του στο πλατύ εγχώριο κοινό. Εμφανίζεται όλο και ποιο συχνά σε εκπομπές, γράφει άρθρα που λένε στον αναγνώστη αυτό που θέλει να ακούσει αναμεμιγμένα με ακατάληπτους ,για τον πολύ κόσμο, οικονομικούς όρους.

Οι Έλληνες τυφλωμένοι από χρόνιο συσσωρευμένο θυμό και σχεδόν υπνωτισμένοι από την αριστοτεχνική και άρτια παιγμένη προπαγάνδα περί ''αξιοπρέπειας',' αποθεώνουν ίσως το μεγαλύτερο ψεύτη της μεταπολίτευσης. Αυτόν που υποσχέθηκε απίθανα πράγματα προεκλογικά υποτιμώντας τη νοημοσύνη των εξουθενωμένων από τους βαρείς φόρους πολιτών. Αυτόν που ξεπέρασε σε υποσχέσεις ακόμη και το Γιώργο Παπανδρέου.

Ζούμε την πιο κρίσιμη εβδομάδα της μεταπολίτευσης. Η χώρα πλέον είναι σε καθεστώς χρεοκοπίας και οδηγείται πλέον ουσιαστικά εκτός ευρώ και Ε.Ε. Το δημοψήφισμα αποτυπώνει την παταγώδη αποτυχία μιας κυβέρνησης που εδώ και 5 μήνες στο όνομα μιας σκληρής διαπραγμάτευσης, οδήγησε την χώρα σε οικονομική ασφυξία.

Οι μέρες είναι ιστορικές, δε χωρά καμία αμφιβολία. Οι ιστορικές μέρες μπορεί να είναι μέρος μιας επιτυχίας ή μιας αποτυχίας. Σε τέτοιες περιστάσεις κυριαρχεί το άγχος, ο φόβος και η αγωνία. Αυτά τα τρίδυμα των ιστορικών ημερών αιμομικτικά μπορεί να γεννήσουν βία.

Όταν, τον περασμένο Ιανουάριο, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση, είχε την ευκαιρία να πετύχει μια περισσότερο συμφέρουσα για τη χώρα συμφωνία και ταυτόχρονα να λάβει κάποια μέτρα για την αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, χωρίς να καταφύγει σε καταστρατηγήσεις εργασιακών δικαιωμάτων. Κυρίως, όμως, η νέα συγκυβέρνηση είχε όλες τις προϋποθέσεις, ώστε να εφαρμόσει το πρόγραμμά της, στοιχείο το οποίο έλειπε από τους προκατόχους της.