Φιλοσοφία

Τα περισσότερα αποδημητικά πουλιά κατά τη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού τους μας χαρίζουν ένα όμορφο θέαμα πετώντας στον ουρανό σε σχηματισμό V.

Αυτό το «σήμα της νίκης» των πτηνών δεν είναι τυχαίο και σίγουρα δεν υφίσταται προς τέρψη των ανθρώπων.

Θα προειδοποιήσω τους αναγνώστες πως τα λόγια αυτά δεν θα είναι απαλά, δεν θα είναι στρογγυλεμένα, δεν θα είναι συναισθηματικά. Θα είναι όπως και η πραγματικότητα, σκληρά και πρακτικά. Γι’ αυτό, όσοι νιώθουν πως δεν μπορούν να τα αντέξουν, καλύτερα να μην συνεχίσουν την ανάγνωση.

Το ανθρώπινο ον είναι ένα συνονθύλευμα ψυχολογικών, βιολογικών και κοινωνικών μηχανισμών που βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ τους και καθορίζουν την προσωπικότητα του.

Από βιολογικής άποψης, οι πιο ισχυρές ενστικτώδεις ενορμήσεις του ανθρώπου είναι η επιβίωση, δηλαδή η ανάγκη να κρατήσει τον εαυτό του ζωντανό και η αναπαραγωγή, η οποία είναι μία μορφή μεταθανάτιας επιβίωσης μεταφέροντας τμήματα του εαυτού μας μέσω των γονιδίων και δημιουργώντας έτσι ζωή.

Αφετηρία μου ο απόλυτος έρωτας μια νεράιδας.

Συνδρομήτρια παρελθοντικού φιλμ με κομμένες σκηνές.

Αχόρταγη, ανυπόμονη, αδηφάγα.

Είχε πει κάποτε ο Επίκουρος:

«Γεννηθήκαμε μία φορά, δεν γίνεται να ξαναγεννηθούμε και δεν πρόκειται ποτέ μέσα στην αιωνιότητα να ζήσουμε πάλι. Εσύ όμως, χωρίς να έχεις σίγουρο το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά για αργότερα. Και έτσι η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος».

Πού την τραβάτε, ω γραμματισμένοι,
την νέα γλώσσα την Ελληνική;
Εμπρός εκείνη μόνη της πηγαίνει·
αφήτε την να ιδούμε πού θα βγει.
Την σέρνετε οπίσω την καϋμένη,
ενώ αυτή εμπρός εμπρός γερά πατεί.
Θα σπάσει το σχοινί που την τραβάτε,
και όλοι σας τ’ ανάσκελα θα πάτε!
Δημ. Βικέλας, Επίγραμμα

«Όποιος έχει θέσει τον εαυτό του πέρα από κάθε επιθυμία, ποιά έλλειψη μπορεί να έχει;
Και, αν κάποιος μέσα του έχει συγκεντρώσει όλα όσα είναι δικά του ποιά ανάγκη έχει από εξωτερική ενίσχυση;» Σενέκας

Αγαπώ τα βιβλία.

Αυτά τα βιβλία που είναι κιτρινισμένα από τη φθορά του χρόνου και ξεχασμένα στο τελευταίο ράφι μίας βιβλιοθήκης, αυτά που σκέπασε η λήθη και η σκόνη.

Αγαπώ τα βιβλία αυτά που είναι ξεχασμένα σε εκείνο το παγκάκι και περιμένουν με νοσταλγία κάποιον να θέλει να τα πιάσει έστω και για να τα ξεφυλλίσει λίγο, αυτά που είναι στριμωγμένα σε κούτες, παρατημένα δίπλα σε κάποιο κάδο απορριμμάτων.

Είχαμε και έχουμε στα χέρια μας τα μεγαλύτερα όπλα. Κομψά έργα τέχνης, λεπτά δουλεμένα, με το ελαφρύ άρωμα του χαρτιού ή του δέρματος, ανάλογα το δέσιμο που τους έχουν κάνει, τα βιβλία είναι το εκλεπτυσμένο μας όπλο. Μπορούν να προκαλέσουν όλα τα αισθήματα, από τον παραλογισμό, μέχρι τη λογική και από τον έρωτα, μέχρι την απάρνηση κάθε επίγειας απόλαυσης.

Ο άνθρωπος μοιάζει με ένα κλάσμα όπου ο αριθμητής του είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρανομαστής του η ιδέα που έχει για τον εαυτό του.

Όσο μεγαλύτερος ο παρανομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος και όσο ο παρανομαστής διογκώνεται προς το άπειρο τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν.

Σκέφτεσαι ότι γερνάς.

Κοιτάς στον καθρέπτη σου και πάντα ανακαλύπτεις μια καινούργια άσπρη τρίχα που δεν την έπιασε καλά η βαφή, μια χαρακιά- επονομαζόμενη ρυτίδα- στις άκρες των ματιών ή στο κούτελο, μια μικρή χαλάρωση στα μάγουλα.

Κοιτάς το κορμί σου και πάντα κάτι αλλάζει. Κάτι που αλλάζει και δεν ξαναφτιάχνεται. Κάτι που για να βελτιωθεί θέλει τη διπλάσια προσπάθεια.

Τα πρόσωπα του έργου

Μάρκος 49 χρονών
Έλενα 48 χρονών
Ο Μάρκος πάλι όταν ήταν 19 χρονών
Στέλιος 19 χρονών