Monet - Impression Sunrise
Ξημερώνει.
Μια ρίζα ήλιου, σηκωμένη, στις μύτες των ποδιών της
να δει πασχίζει πάνω από έναν μαντρότοιχο σπιτιού.
Θέλει να' ναι στην ώρα της, μπροστά να σταθεί απ' τα παράθυρα.
Όμως, η μάντρα είναι ψηλή, της κλείνει το δρόμο.
Έτσι τη βρίσκει το βράδυ,
προσπαθώντας να φτάσει.
Μες το σκοτάδι, γαβγίσματα σκύλων
της λένε πως, το σπίτι αυτό, ήταν ανέκαθεν άδειο.
Πως τα παράθυρα του είναι, έτσι κι αλλιώς, σφαλιστά.
Τους τοίχους πως σκεπάζει, δίχως οίκτο, πυκνός κισσός και
στοίβες απλώνονται, φύλλα, οδοφράγματα στο κατώφλι του,
στην αυλή του,
δέντρα γυμνά,
ξερά κλαδιά, κάγκελα λόγχες στραβωμένες, τσιγκέλια σε χασάπικο.
Η ρίζα ήλιου, δε μιλά, καθόλου, προσπαθεί.
Μια τελευταία φορά.
Δίχως δυνάμεις, αχνή, μα όλο πείσμα τεντώνεται
(άγρια μεσάνυχτα πια)
και το σπίτι-πιο δυνατό φάνηκε μες στο σκοτάδι- λούζει στο φως.
Στο ακριανό παράθυρο,
ένας νέος, χαμογελώντας, με το χέρι, σκιάζει τα μάτια του.
Ξημερώνει,
πάντα θα ξημερώνει, περίμενε λίγο και θα δεις.
***
Ntanis Senoglou
Ο πίνακας του άρθρου είναι η "Εντύπωση: Ανατολή ηλίου" του Κλοντ Μονέ.
Το 1872 εξέθεσε το έργο του, που απεικόνιζε το λιμάνι της Χάβρης την αυγή και επέτρεπε στους θεατές να διακρίνουν, μέσα από την πυκνή πρωινή αχλή, κι έναν ορυμαγδό από ασυνήθιστα άστατες πινελιές, το περίγραμμα μιας βιομηχανικής προκυμαίας μ ένα σύμφυρμα από γερανούς, καμινάδες και κτίσματα. Ο πίνακας για τους περισσότερους απ’ όσους τον είδαν ήταν ένα συνονθύλευμα που προκαλούσε σάστισμα, και μάλιστα εξόργισε τους κριτικούς της περιόδου, οι οποίοι προσέδωσαν υποτιμητικά τον όρο «εντυπωσιαστές» (impressionists) στο δημιουργό και στην ακαθόριστη ομάδα της οποίας ήταν μέλος, υποδηλώνοντας ότι ο Μονέ είχε τόσες αδυναμίες από πλευράς τεχνικής, ώστε δεν κατόρθωνε να επιτύχει παρά μόνο ένα παιδιάστικο πασάλειμμα που έφερνε αμυδρά στο νου την πραγματική εικόνα του λιμανιού της Χάβρης κατά το χάραμα. Μερικά χρόνια αργότερα, βέβαια, η γνώμη του κόσμου της τέχνης ήταν διαμετρικά αντίθετη. Κατά τα φαινόμενα, οι ιμπρεσιονιστές είχαν αποδειχτεί δεινοί χειριστές του πινέλου, και μάλιστα η τεχνική τους κατάφερνε να συλλαμβάνει με δεξιοτεχνία μια διάσταση της οπτικής πραγματικότητας την οποία παρέβλεπαν οι λιγότερο ταλαντούχοι σύγχρονοί τους.
