Αου ρε. Λέμε άου. ΑΟΥΟΥΟΥΟΥ -και δώσε γαλλικά- Με αυτά τα λόγια ξεκίνησα, όπως κάθε γυναίκα τον δρόμο που οδηγεί στην θηλυκότητα. Την αφαίρεση του ζωώδους εγώ μου, αυτού του υπέροχου φουντωτού πλάσματος, που ένιωθε απόλυτα ασφαλής μέσα στη γούνα που γεννήθηκε. Και την οποία, οι ιέρειες της εφηβείας έδειχναν αποφασισμένες να γδάρουν, σπιθαμή προς σπιθαμή.

Ελληνική επαρχία,
σαράντα χρόνια πριν.

Το σπίτι ήταν βυθισμένο στον ύπνο της απογευματινής κούρασης, πατέρας και αδερφοί απόντες στα χωράφια. Αυτή και η μητέρα της στο σπίτι, η ίδια πολύ μικρή για να βοηθήσει και η μητέρα πολύ κουρασμένη. Τέλειωσαν τα τρεξίματα του σπιτιού και ξάπλωσε η καθεμία σε ένα δωμάτιο να βρει λίγο την ησυχία της.

Γουστάρετε παραμυθάκι; Να πούμε κανένα να μας πάρει ο ύπνος; Μήπως να κοιτάξουμε και για τέρατα κάτω από το κρεβάτι;
Να στο πω απλά φιλενάδα και εκ πείρας. Ξύπνα! Ναι δεσποσύνη, σε σένα τα λέω. Το μόνο που αξίζει να κάνεις απ’ όσα ακούς στα παραμύθια, είναι να φιλήσεις βάτραχο. Αν πέσεις στον κατάλληλο, πρίγκιπας δεν θα γίνει, αλλά θα σε στείλει να αναζητήσεις λίγο το υπερ-εγώ σου. Κακό δεν το λες. Έτσι που έχει γίνει το κεφάλι σου, χάρη θα του έκανες να πήδαγες λίγο απ έξω.

Έχω σημάδια ρε φίλε. Να δες εδώ, το βλέπεις; Αυτό το έπαθα όταν εκνεύρισα τη μάνα μου. Μου είχε πει να μην βάζω το χέρι στο μάτι της κουζίνας γιατί θα καεί, και εγώ όλο το έχωνα, να δω… θα καεί; Ή σαν τον Άγιο Βασίλη και αυτό είναι ένα ψέμα;