Τι εννοώ με τον τίτλο; Σίγουρα όχι εκείνο το κλισέ το απάνθρωπο που χρησιμοποιείται όταν κάποιος νιώθει να χάνει την εγωιστική βολή του και το "πετάει" σαν δικαιολογία φευγιού.

Στη σύγκριση με τους άλλους ανθρώπους κρύβεται ένα τέρας.

Ένα θηρίο που σε απομακρύνει από τους συνανθρώπους σου και τελικά από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Σε μια από τις επισκέψεις σου στο σπίτι που μεγάλωσες, βλέπεις με νοσταλγία τα κλασσικά εικονoγραφημένα, τα κόμιξ σου με τον Αστερίξ και τα παραμύθια που το χαρτί τους κιτρίνισε πια. Πέρασε καιρός από τότε που σου τα διάβαζαν, πέρασες πολλά, ψήλωσες, έπαιξες μπάλα, ερωτεύτηκες, σπούδασες, πήγες στρατό, μέθυσες, βρήκες δουλειά, έχασες δουλειά, ξαναμέθυσες, βρήκες άλλους έρωτες που τους έχασες για να βρείς άλλους έρωτες, ξαναβρήκες δουλειά, ίσως ακόμα να έγινες γονιός.

Η ρομαντική και ερωτική αλληλογραφία δεν έχει τέλειωσει στα γράμματα του Δον Κιχώτη προς την εκλεκτή της καρδιάς του Δουλτσινέα, ούτε στις φιλίες δι' επιστολογραφίας των γονιών μας και τις ρετρό φωτογραφίες μέσα στους φακέλους, αλλά είναι ολοζώντανη και χορεύει ξέφρενη και αλλοπαρμένη μπροστά στα μάτια μας αποδεικνύοντας έτσι πως πάντα η φαντασία και το μεράκι των ανθρώπων δεν πρόκειται ποτέ να χωρέσουν στις νόρμες της μιζέριας και της ρουτίνας.

Ακόμα μια νύχτα που η ανία κερνάει σφηνάκια στη βαρεμάρα, ανταλλάσουν απόψεις για την τέχνη του ευ ζην και επιχειρηματολογούν για το αν είναι καλύτερο να κρατάς την άκρη του κομματιού της πίτσας για το τέλος.