Φιλοσοφία
Έχω σημάδια ρε φίλε. Να δες εδώ, το βλέπεις; Αυτό το έπαθα όταν εκνεύρισα τη μάνα μου. Μου είχε πει να μην βάζω το χέρι στο μάτι της κουζίνας γιατί θα καεί, και εγώ όλο το έχωνα, να δω… θα καεί; Ή σαν τον Άγιο Βασίλη και αυτό είναι ένα ψέμα;
Σε μια από τις επισκέψεις σου στο σπίτι που μεγάλωσες, βλέπεις με νοσταλγία τα κλασσικά εικονoγραφημένα, τα κόμιξ σου με τον Αστερίξ και τα παραμύθια που το χαρτί τους κιτρίνισε πια. Πέρασε καιρός από τότε που σου τα διάβαζαν, πέρασες πολλά, ψήλωσες, έπαιξες μπάλα, ερωτεύτηκες, σπούδασες, πήγες στρατό, μέθυσες, βρήκες δουλειά, έχασες δουλειά, ξαναμέθυσες, βρήκες άλλους έρωτες που τους έχασες για να βρείς άλλους έρωτες, ξαναβρήκες δουλειά, ίσως ακόμα να έγινες γονιός.
Η ρομαντική και ερωτική αλληλογραφία δεν έχει τέλειωσει στα γράμματα του Δον Κιχώτη προς την εκλεκτή της καρδιάς του Δουλτσινέα, ούτε στις φιλίες δι' επιστολογραφίας των γονιών μας και τις ρετρό φωτογραφίες μέσα στους φακέλους, αλλά είναι ολοζώντανη και χορεύει ξέφρενη και αλλοπαρμένη μπροστά στα μάτια μας αποδεικνύοντας έτσι πως πάντα η φαντασία και το μεράκι των ανθρώπων δεν πρόκειται ποτέ να χωρέσουν στις νόρμες της μιζέριας και της ρουτίνας.
Ακόμα μια νύχτα που η ανία κερνάει σφηνάκια στη βαρεμάρα, ανταλλάσουν απόψεις για την τέχνη του ευ ζην και επιχειρηματολογούν για το αν είναι καλύτερο να κρατάς την άκρη του κομματιού της πίτσας για το τέλος.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει σε μία συζήτηση από ένα σωρό στόματα την έκφραση «δεν είναι τυχαίο που…κλπ, κλπ». Προσωπικά πολύ λίγες γιατί δεν έχω την υπομονή, αλλά ούτε την καλοσύνη να κουβεντιάζω με εκείνους που θεωρούν ότι κατέχουν τη απόλυτη γνώση επί παντός επιστητού και θεωρούν τη συνωμοσία ως ρυθμιστή της καθημερινής μας ζωής. Απεχθάνομαι όσο τίποτα την συγκεκριμένη φράση που κρύβει μέσα της μεγάλες δόσεις κουτοπονηριάς και καχυποψίας.
Στις Ευμενίδες του Αισχύλου (στ. 151), ο Χορός αποκαλεί τον Ορέστη «άθεον άνδρα», επειδή σκότωσε τη μητέρα του, μολονότι είναι φανερό πως εκείνος δεν αμφιβάλλει για την ύπαρξη των θεών, συνομιλεί μάλιστα με τον Απόλλωνα. Και δεν είναι η μόνη περίπτωση, όπου άθεος χαρακτηρίζεται από τους αρχαίους κι εκείνος που παραβαίνει τους νόμους των θεών ή ασεβεί με κάποιον άλλον τρόπο.
Το ρητό που ανακυκλώνεται τελευταία στο διαδίκτυο, είναι του Miguel de Unamuno και λέει: «Ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα, και ο ρατσισμός με το ταξίδι». Και στην Ελλάδα, η σχέση μας τόσο με το διάβασμα όσο και με το ταξίδι, είναι από μηδαμινή ως ανύπαρκτη.
Μας αρέσει να το λέμε. Αντιλαμβανόμαστε πως η γνώση του εαυτού μας είναι προϋπόθεση για την ισορροπία μας και την εξέλιξή μας. Από την άλλη, δεν είναι λίγες οι φορές που δεν αναγνωρίζουμε καν τον εαυτό μας. Λέμε ή κάνουμε πράγματα ακατανόητα, παράξενα και συχνά βλαβερά για εμάς και τους γύρω μας. Μαθαίνουμε για κάποιο ελάττωμά μας που απωθεί τους γύρω μας και θυμώνουμε γιατί είμαστε σίγουροι πως δεν το'χουμε.
Καλέ μου φίλε και άοκνε αναγνώστη της ασήμαντης αυτής στήλης, Θανάση, καθημερινά κατατρύχομαι από τη μαζοχιστική συνήθεια να κάθομαι μπροστά στο χαζοκούτι και να βλέπω τις ειδήσεις, περιμένοντας να βρεθεί κάποιος που θα με καθησυχάσει ότι όλα πάνε καλά και επιτέλους, η φτωχή μας Ελλαδίτσα μπήκε στον 19ο αιώνα.
Με αφορμή τα γεγονότα βίας που σημειώνονται διαρκώς ανά τον κόσμο και τα οποία παραπέμπουν σε έναν εξωφρενικό φονταμενταλισμό, κρίνεται σκόπιμο να ερευνήσει κανείς βαθύτερα τη χρησιμότητα της θρησκείας και στο κατά πόσο είναι είς θέση να αποτελέσει τον πυρήνα ενός κώδικα πανανθρώπινης ηθικής.
Το μικρό αυτό δοκίμιο απευθύνεται όχι στον καλό μου φίλο Θανάση, που μετά μανίας προσπαθεί να καταλάβει τι είναι ο Τεκτονισμός, αλλά φοβάται να «κρούσει τη θύρα» (ο κατρουλιάρης), αλλά στους φίλτατους νεόφυτους αδελφούς, αυτούς που κοιτώντας το κρανίο μέσα στο σκοτεινό Διασκεπτήριο, αναλογίστηκαν την πεπερασμένη τους υπόσταση και τις εσωτερικές τους αναζητήσεις και με την απόφασή τους να κρούσουν τη θύρα του Ναού και να βιώσουν τις δοκιμασίες της μύησης, έφτασαν να δώσουν την τελική τους διαβεβαίωση ενώπιον των αδελφών τους, ότι θα τιμούν αυτούς και τον Ελευθεροτεκτονισμό, επιδεικνύοντας Ορθό Λόγο, Αρετή, Αλληλεγγύη και Αγάπη προς τον συνάνθρωπό τους.
Καλέ μου φίλε και αμύητε αναγνώστη Θανάση, με αυτή μου την ανάρτηση θα ήθελα να απαντήσω στο μόνιμο ερώτημά σου σχετικά με τα κριτήρια που επιλέγουμε τους μελλοντικούς αδελφούς μας.
