Φιλοσοφία

Let mE Introduce

Τον λένε Στράτο. Τον γνώρισα στην Piazza delCorso.

Περπατούσα και κοντοστάθηκα στο «μαγαζάκι του» δίπλα στο «σπίτι του», έφτιαχνε βάζα από χαρτί.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με μία ενδόμυχη ανάγκη να γράψω,

καθώς τα δάχτυλά μου αυτόματα βρήκαν τη φωνή τους έξω από το σώμα μου

και άρχισαν να σχηματίζουν τις πρώτες λέξεις..

Κάθομαι μπροστά στο λευκό χαρτί δέκα λεπτά, με τα δάχτυλα στις ενδεδειγμένες από 27ετίας θέσεις, ετοιμοπόλεμη για τυφλή πληκτρολόγηση χωρίς έλεος.

Με τα μωβ γυαλιά της πρεσβυωπίας μου, τα 45 συναπτά στην πλάτη μου, κι εκείνο το μυαλό μικρού παιδιού που έχει ακόμα την ικανότητα να κατεβάζει τοίχους προκειμένου να μάθει αυτά που δεν ξέρει.

Η δύναμη που ο καθένας μας έχει μέσα του είναι τόσο μοναδική όσο ένας πολύτιμος λίθος. Είμαστε εμποτισμένοι με τις ιδιαίτερες ικανότητες που ο κάθε ένας από εμάς διαθέτει και διεκδικούμε στη ζωή όσα πιστεύουμε πως θα μας κάνουν να νιώσουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι. Πόσο όμορφο και ισορροπημένο ακούγεται όλο αυτό ε; είναι πράγματι έτσι; Και αν ναι, τότε γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι ευτυχισμένοι;

Κάθε μέρα που πέρνα ο κόσμος τούτος δεν σταματά να με εκπλήσσει. Προχθές είχα την τύχη να παρευρεθώ σε έναν διάλογο υψηλών αξιωματούχων του ελληνικού δημοσίου. Θέμα συζήτησης, οι πρόσφυγες. Στη διάρκεια του διαλόγου, ειπώθηκε μεταξύ άλλων η εξής φράση: «[…] αν είστε τόσο φιλόζωοι, υιοθετείστε ένα προσφυγόπουλο».

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο κινηματογράφος και το θέατρο νοσούν στην Ελλάδα. Όχι από την άποψη ότι δεν υπάρχουν θεατρικά και κινηματογραφικά έργα για την απόλαυση του κοινού. Ίσα-ίσα, για την οικονομία και μέγεθος της χώρας, θα έλεγα ότι το μέγεθος της υποκριτική δραστηριότητας την τιμά με το παραπάνω. Το πρόβλημα είναι στην αποτυχία της χώρας να κάνει την υποκριτική της εξαγώγιμο προϊόν.

Ξέρω πως όποιος διαβάσει τον τίτλο θα αναρωτηθεί τί μπορεί να γνωρίζει ένα 23χρονο κορίτσι σαν και εμένα από αγάπη.

Καταλαβαίνω πως η ηλικία γύρω στα 20 θεωρείται "ανώριμη" στον έρωτα αλλά είναι πραγματικά έτσι;

Η έλλειψη εμπειριών που ασφαλώς υπάρχει σε σχέση με μία γυναίκα στα 30 ή 40 είναι κάτι αδιαμφισβήτητο ΑΛΛΑ η αγάπη δεν είναι θέμα εμπειριών.

Προσοχή, δεν μιλάω για τον έρωτα. Άλλο έρωτας και άλλο αγάπη.

Το φαινόμενο της πεταλούδας είναι μια μάλλον ακραία μεταφορά βασισμένη στη θεωρία του χάους. Στην ουσία της, περιγράφει τις αλλαγές που μπορεί να προκύψουν όταν μια απειροελάχιστη απόκλιση ενός συστήματος από τις προγραμματισμένες και αρχικές του συνθήκες μπορεί σε βάθος χρόνου να διαφοροποιήσει το αποτέλεσμα μιας κατάστασης.

Εντελώς απλοϊκά λοιπόν, αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να προκαλέσει βροχή στην Κίνα.

Καρδιά μου, μαζί με τις ευωδιές των πρώτων λουλουδιών που διστακτικά ερεθίζουν τα ρουθούνια των περαστικών και προαναγγέλουν τον ερχομό της Άνοιξης, κάπου εκεί ανάμεσα στις κόκκινες τουλίπες που φύτεψα για σένα στην αυλή, θα ακούσω το πρώτο σου γέλιο.

Κινούμενη άμμος η κοινωνία στην οποία γεννήθηκες αλλά μην φοβάσαι. Ξέρω πως σε τρόμαξε η πρώτη σου αναπνοή. Άκουσα το κλάμα σου και ένιωσα την αγωνία σου.

Σκέφτομαι (μέρα που 'ναι)...

Αν το σύμπαν ήταν σε μέγεθος σαν το δωμάτιο μου, η γη θα ήταν ένα αόρατο μικρόβιο (και αν).

Αν το σύμπαν ήταν σαν ολόκληρο τον πλανήτη Γη τότε ίσως η γη να ήταν ένας κόκκος άμμου (αναλογιστείτε την ασημαντότητα σε συμπαντικό επίπεδο αυτού που ονομάζουμε Ανθρωπότητα και ιστορία της Ανθρωπότητας).

Θυμάμαι μια ατάκα απο την αγαπημένη μου ελληνική ταινία "Μια ζωή την έχουμε" όπου ο συμπρωταγωνιστής του εξαίσιου Δημήτρη Χορν τον ρωτά το εξής:

«Αν σου έλεγαν ότι πατώντας ένα κουμπί, θα πεθάνουν στην Κίνα πενήντα χιλιάδες Μανδαρίνοι αλλά εσύ θα γίνεις ξανά νέος, θα το πάταγες;»

Από ένα μεγάλο δάσος, 70.000 δέντρων, αυτό το πεύκο για κάποιον άγνωστο λόγο ήταν το μοναδικό που έμεινε όρθιο όταν το tsunami χτύπησε με βια τις Ιαπωνικές ακτές πριν από 5 ακριβώς χρόνια.

Ήταν η 11η Μαρτίου του 2011.