Φιλοσοφία

Ο κρατισμός είναι και αυτός ένα υποκατάστατο της θρησκείας. Ένα μόρφωμα χαρτούρας και άσκοπων διαδικασιών, χαμένης ενέργειας και χρόνου, που έχει παγώσει κάτω από διαδικασίες γεμάτες τρέλα και παράνοια. Μέσα από το έργο του Κάφκα διακρίνουμε την πολιτική του τοποθέτηση, την οποία προσπάθησαν να αποσιωπήσουν, έτσι ώστε η λογοτεχνία του να ευνουχιστεί. Όμως, ολόκληρο το έργο του είναι μια λεπτομερής ανατομία της γραφειοκρατικής εξουσίας. Του κράτους που λειτουργεί ως αυτοσκοπό του εαυτού του, κάτι που βλέπουμε στον Πύργο. Ο εσωτερικός λαβύρινθος που παγιδεύει το Άτομο στη θέληση του κράτους, κάνοντας το ανήμπορο έρμαιο της γραφειοκρατικής εξουσίας.

Θα πεθάνεις.... Άραγε το έχεις σκεφτεί ποτέ σου; Έχεις διαλογιστεί πάνω στην ιδέα του θανάτου; Έχεις συνειδητοποιήσει ότι αργά ή γρήγορα θα πάψεις να υπάρχεις;

Δε θα ζήσεις για πάντα. Κι όμως φέρεσαι σαν να σου έχει δοθεί το δώρο της αθανασίας. Εξευτελίζεις την ζωή σου. Ζεις παρασιτικά. Φοβάσαι. Ανησυχείς. Πονάς. Υποτάσσεσαι.

Η δύναμη κάθε θρησκευτικού δόγματος είναι η παθητικότητά σου.

Το να αποδέχεσαι, πιστεύοντας την μυθολογία που πουλάνε, είναι καθαρά δικό σου θέμα. Το να θες να την αποδέχονται και όλοι οι άλλοι, είναι η επιβολή της παράνοιας σου, σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία όρεξη να την δεχτούν.

Παθητικότητα και φανατισμός, μαζική υστερία και τρομοκρατία. Αυτά είναι τα όπλα των δογμάτων.

Προχθές ήμουν πολύ κουρασμένη. Τόσο που το χέρι μου πήγε αυτόματα στο τηλέφωνο σου που μετά από 6 χρόνια είναι ακόμα αποθηκευμένο στη μνήμη του κινητού μου.

Μαμά.

Δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Όταν στην Ιαπωνία μια πεταλούδα πετά, τα φτερά της δημιουργούν μια σειρά αντιδράσεων στον κόσμο. Θύμα των αντιδράσεων ήμουν και εγώ, καθώς η «τύχη» με έφερε να δω την πραγματικότητα από πρώτο χέρι.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής ενός ανθρώπου διέπεται από ασυνείδητους ενδοψυχικούς μηχανισμούς, οι οποίοι καθορίζουν την ποιότητα ζωής του. Κάποιοι από αυτούς έχουν ολέθριες επιδράσεις στην καθημερινότητα του, τον παραλύουν και τον ακινητοποιούν.

Ένας από αυτούς του μηχανισμούς ψυχικής παράλυσης είναι η Ενοχή, η οποία μαζί με το φόβο αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο απέναντι σε μία παραγωγική ζωή.

Όσο κι αν προσπαθεί το στόμα σου να πει κάτι, το αυτί που ακούει, ανήκει σε κάποιον άλλον, που δεν ελέγχεται από εσένα. Σε όλους μας έχει τύχει, ουκ ολίγες φορές, να προσπαθούμε να πούμε σε κάποιον κάτι «με τρόπο» και να νιώθουμε πως εκείνος καταλαβαίνει ό,τι του αρέσει. Και παρά την επιμονή μας, να εφευρίσκει τον τρόπο να αντιλαμβάνεται το νόημα κατά το δοκούν.

Η ιδιότητα του άθεου δεν είναι κάτι αξιοσημείωτο στις περισσότερες δυτικές χώρες και αυτοί που επιλέγουν να μην ακολουθούν καμία θρησκεία είναι ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού των χωρών αυτών. Θα έλεγα ότι η παρουσία και ύπαρξη άθεων είναι σχετικά αδιάφορη στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα όμως, η λέξη «άθεος» είναι ακόμη ταμπού και αρκετές φορές συνοδεύεται από ταπεινωτικά και υβριστικά επίθετα για όσους αυτοπροσδιορίζονται ως άθεοι.

Εμένα σε αγκύλες μην με κλείσεις. Γιατί νιώθω ότι ασφυχτικά πιέζουν και ομαδοποιούν μέσα δεκάδες παρενθέσεις. Και τις πολλές τις παρενθέσεις στην ζωή μου εγώ δεν τις αντέχω.

Εμένα μην με βάλεις σε παρενθέσεις. Να ανοίγεις παρένθεση και να κλείνεις, εμένα δεν μου κάνει. Γιατί στην ζωή σου θέλω να είμαι κύριος αριθμός. Ακέραιος και βασικός. Ούτε συμπληρωματικός, ούτε και από τους άλλους τους δεκαδικούς. Που μπορεί να μην τελειώνουν ποτέ και με ένα κόμμα να χωρίζονται πάντα στα δύο.

Κατ’ αρχάς συμπαθάτε με για τον αυτοαναφορικό χαρακτήρα του παρακάτω άρθρου. Μέχρι να βρεθεί ο βιογράφος μου, θα φάτε και λίγο στη μάπα την αυτοαναφορικότητά μου. Ξέρω, ξέρω, χρησιμοποιώ ένα ελάττωμά μου υπέρ μου, αλλά πως διάολο να μιλήσει κανείς για τη μνήμη, χωρίς να επικαλεστεί τη δική του;

Ας πάμε το χρόνο πίσω. Πολύ πίσω για την ακρίβεια. Τότε που δεν θυμάσαι τίποτα. Εκεί ακριβώς γεννήθηκε ένας μικρός μπόμπιρας. Ο Γιάννης ή ο Γιαννάκης. Πάρτε θέσεις γιατί θα παρακολουθήσουμε τη ζωή του Γιάννη σε fast forward. Σαν θεατές θα δούμε τη ζωή ενός «απλού ανθρώπου». Από την αρχή. Ξεκινάμε.

Στο άκουσμα της λέξης «ήρωας» πιθανόν αυτόματα να θέτετε τη λέξη «σούπερ» μπροστά και ένας τέλειος εμφανισιακά υπερήρωας ντυμένος με μία φανταχτερή μπέρτα να έρχεται στο μυαλό σας.

Οι δικοί μου ήρωες όμως δεν φοράνε στολή, ούτε είναι τέλειοι.

Είναι φτιαγμένοι από τα μονοπάτια που έχουν διαλέξει και όχι από υπερφυσικές δυνάμεις.